მახსოვს პატარა ვმეგობრობდი მფრინავ პეგასთან,
ის მასწავლიდა ცაში ფრენას ლაჟვარდის ფრთებით.
მეც დავფრინავდი თეთრი რაშით სიზმარში ცაში
და ვივსებოდი უსაზღვრობის შეგრძნებით მაშინ.
ერთხელ, როდესაც წვივნი დაძაბა, წამოიწია,
ნახტომის რკალმა გაარღვია სივრცის ზეკარი,
სურვილის ნებამ გადალახა ნდომის საზღვარი
და ფრთების ფერმა ზეცის სივრცე ლურჯად დასერა.
ჩამჩურჩულებდა ერთად დავრჩეთ, მუდამ, ზეცაში,
ფრენის სურვილი შენში მუდამ ლურჯად ელავდეს,
რომ სულის სივრცე უსაზღვრო და თავისუფალი,
მუდამ ცისაკენ, ლაჟვარდისაკენ მიისწრაფოდეს.
არ დაიღალო. მეძებე ყველგან და ყველაფერში,
მიწაში, ცაში, ცეცხლის ალში, ქარში, წვიმაში!
და თუ გაგწირა არ დაგინდო სრულყოფილებამ,
თავად გაჯერდი და გაზავდი სრულქმნილებაში!
და როცა გონი აინთება აზრის სიშმაგით
სული კი ისევ აივსება სილურჯით ფერთა,
სმენას გაგიპობს მრისხანება ჩემი ჭიხვინის
და გადაჯეგავს სივრცეს სიშლეგე მკერდსაკრულ წვივთა.
2002, აპრილი
piątek, 10 kwietnia 2009
sobota, 4 kwietnia 2009
ო, რა დარდია უკიდეგანო
* * *
თუ ავბუნტდები და მომინდება,
იქ დაგამსხვრიო სადაც შეგწვდები,
ვიცი ამბოხი დარდად მექცევა,
როცა ჩემს სურვილს აზრით შევწვდები.
და სინანული ამავსებს სევდით,
რაღაც ჩამწყდება და ავტირდები,
მაშინ მივხვდები, შენშია რაც მწამს
და დასანგრევად არ მემეტები.
* * *
ო, რა დარდია უკიდეგანო
ხეთა ფოთოლთა ყვითლად ფენაში,
ცეცხლის კრთომაში, ბოლის სურნელში
და მოთიბული მწვანის კვდომაში.
ო, რა სევდაა უკიდებანო
ხეთა ხმობაში, მთათა დგომაში,
სადღაც შორს მამლის დაყივლებაში.
გათენებაში, დაღამებაში.
ო, რა დარდია უკიდეგანო
ბავშვის ტირილში, კაცის დუმილში,
კაცად ყოფნაში და არ ყოფნაში,
გახსენებაში ,მონატრებაში.
ო, რა დარდია უკიდეგანო
ვერ შეძლებაში და ვერ შეცვლაში,
ო, რა დარდია უკიდეგანო
მარადისობის გაელვებაში.
19.06.2000
თუ ავბუნტდები და მომინდება,
იქ დაგამსხვრიო სადაც შეგწვდები,
ვიცი ამბოხი დარდად მექცევა,
როცა ჩემს სურვილს აზრით შევწვდები.
და სინანული ამავსებს სევდით,
რაღაც ჩამწყდება და ავტირდები,
მაშინ მივხვდები, შენშია რაც მწამს
და დასანგრევად არ მემეტები.
* * *
ო, რა დარდია უკიდეგანო
ხეთა ფოთოლთა ყვითლად ფენაში,
ცეცხლის კრთომაში, ბოლის სურნელში
და მოთიბული მწვანის კვდომაში.
ო, რა სევდაა უკიდებანო
ხეთა ხმობაში, მთათა დგომაში,
სადღაც შორს მამლის დაყივლებაში.
გათენებაში, დაღამებაში.
ო, რა დარდია უკიდეგანო
ბავშვის ტირილში, კაცის დუმილში,
კაცად ყოფნაში და არ ყოფნაში,
გახსენებაში ,მონატრებაში.
ო, რა დარდია უკიდეგანო
ვერ შეძლებაში და ვერ შეცვლაში,
ო, რა დარდია უკიდეგანო
მარადისობის გაელვებაში.
19.06.2000
ამაოების ბაზარი
ამაოების ბაზარი
გამოჩარხულან ბრმები ერთ თარგზე,
ჩამწკრივებულან ბეცნი ერთ ხაზზე
და მათ მკრეხელურ რიარიაში,
სწორდი! გაისმის სატანის ხმაზე.
და მიაქანებს რეგვენი ხარჭა,
ღვთიური გონის ერთ დროს სავანეს,
ქვესკნელისაკენ, უკუნისაკენ,
სატანის ჭაკზე ამხედრებული იქეთ, სხვა მხარეს.
პატივის აყრით, ნამუსის ახდით,
ჩარჩად ქცეულა მთელი ქვეყანა.
ყიდის მოძღვარი, ყიდის ოსტატი,
ვაჭრობს დიდი და ვაჭრობს პატარა.
ამაოების ამ დიდ ბაზარზე,
გაყიდულია რასაც აქვს ფასი,
და მკრეხელობა ყალყზე შემდგარი
ცდილობს, რომ ღმერთსაც დაადოს ფასი.
სადღა არიან ნეტარ მამები?
სად გარინდულა სიკეთე სულთა?
ვინ თქვას როდემდე გაიწელება
უსაშველობა დაფლეთილ გულთა.
15.06.2000
გამოჩარხულან ბრმები ერთ თარგზე,
ჩამწკრივებულან ბეცნი ერთ ხაზზე
და მათ მკრეხელურ რიარიაში,
სწორდი! გაისმის სატანის ხმაზე.
და მიაქანებს რეგვენი ხარჭა,
ღვთიური გონის ერთ დროს სავანეს,
ქვესკნელისაკენ, უკუნისაკენ,
სატანის ჭაკზე ამხედრებული იქეთ, სხვა მხარეს.
პატივის აყრით, ნამუსის ახდით,
ჩარჩად ქცეულა მთელი ქვეყანა.
ყიდის მოძღვარი, ყიდის ოსტატი,
ვაჭრობს დიდი და ვაჭრობს პატარა.
ამაოების ამ დიდ ბაზარზე,
გაყიდულია რასაც აქვს ფასი,
და მკრეხელობა ყალყზე შემდგარი
ცდილობს, რომ ღმერთსაც დაადოს ფასი.
სადღა არიან ნეტარ მამები?
სად გარინდულა სიკეთე სულთა?
ვინ თქვას როდემდე გაიწელება
უსაშველობა დაფლეთილ გულთა.
15.06.2000
ულაყობის დღესასწაული
ულაყობის დღესასწაული
მუქი სილურჯის სიღრმე უძირო
და წინათგრძნობა სასწაულისა,
განცდა მრავალჯერ უკვე განცდილის,
უსაზღვრო ნდომა ახლად განცდისა.
ვნება შეკრული კისრის მძლავრ რკალში,
მზერა ირიბად გამოტყორცნილი,
გრძნობა ჭიხვინში რისხვად ქცეული,
გაუსაძლისი ნდომა ხორცქმნილი.
მარადისობის ძახილი ჯიშის
და მრისხანება ფაშატის ნდომის,
ო, ეს სურვილი ნგრევის და ლეწვის,
მარადისობის ერთ წამში ტევის.
გაშტერებულა სილურჯე ფერთა
გახლეჩვაზეა ნესტო ნოტიო,
ძარღვს თითქოს კუნთი დაუსერია,
თრთის ფეთქავს სისხლი სამისტერიო.
ყალყზე შემდგარა მოუთმენლობა
და დაუფლების ჟინი ველური,
ნება სიგიჟედ გაცხადებულა
და ულაყობის დღესასწაული.
მარადისობას შეასკდა წამი,
კუნთი ქანდაკად გაკერპებული,
ზეატყორცნილი, ამოხეთქილი,
და ულაყობის დღესასწაული.
ჭიხვინის ჭექა, ნახტონის ელვა,
გაუმაძღრობა ყნოსვით ნესტოთა,
არდახანება, შეწირვა მსხვერპლად,
და გამართლება ქვეყნად მოსვლათა.
მუქი სილურჯის სიღემე უძირო
და წინათგრძნობა სასწაულისა,
გამეორდება მრავალჯერ კიდევ
დღესასწაული ულაყობისა.
14.06.2000
მუქი სილურჯის სიღრმე უძირო
და წინათგრძნობა სასწაულისა,
განცდა მრავალჯერ უკვე განცდილის,
უსაზღვრო ნდომა ახლად განცდისა.
ვნება შეკრული კისრის მძლავრ რკალში,
მზერა ირიბად გამოტყორცნილი,
გრძნობა ჭიხვინში რისხვად ქცეული,
გაუსაძლისი ნდომა ხორცქმნილი.
მარადისობის ძახილი ჯიშის
და მრისხანება ფაშატის ნდომის,
ო, ეს სურვილი ნგრევის და ლეწვის,
მარადისობის ერთ წამში ტევის.
გაშტერებულა სილურჯე ფერთა
გახლეჩვაზეა ნესტო ნოტიო,
ძარღვს თითქოს კუნთი დაუსერია,
თრთის ფეთქავს სისხლი სამისტერიო.
ყალყზე შემდგარა მოუთმენლობა
და დაუფლების ჟინი ველური,
ნება სიგიჟედ გაცხადებულა
და ულაყობის დღესასწაული.
მარადისობას შეასკდა წამი,
კუნთი ქანდაკად გაკერპებული,
ზეატყორცნილი, ამოხეთქილი,
და ულაყობის დღესასწაული.
ჭიხვინის ჭექა, ნახტონის ელვა,
გაუმაძღრობა ყნოსვით ნესტოთა,
არდახანება, შეწირვა მსხვერპლად,
და გამართლება ქვეყნად მოსვლათა.
მუქი სილურჯის სიღემე უძირო
და წინათგრძნობა სასწაულისა,
გამეორდება მრავალჯერ კიდევ
დღესასწაული ულაყობისა.
14.06.2000
piątek, 3 kwietnia 2009
ენუმა - ელიშ
ეს ამბავი 2008 წლის 20 თებერვალს მოხდა. ამ დღეს ასტრონომები ციურ სხეულთა უკიდურესად გამწვავებული ურთიერთობის ფონზე, მთვარის დაბნელებას წინასწარწმეტყველებდნენ.
პოლიტიკოსები კი პირიქით, ცხადად დაბნელებული ქართულ-რუსული ურთიერთობების ნათელში გადასვლაზე და სამეზობლო კლიმატის დათბობაზე ალაპარაკდნენ. ჩვენი საცხოვრისის საბოლოოდ გაბრწყინებისათვის, ქართველთა ღრმად მოტივირებული, უსაზღვროდ ამბიციური და საქმის მოგვარებისათვის შეუფერებლად აგრესიული სამთავრობო დელეგაცია ოქროს ურდოსკენ დაიძრა. შინ კი ბნელი ძალები ბობოქრობდნენ და ახლადფეხადგმულ ქართულ სახელმწიფოებრიობას ამოსუნთქვის საშუალებას არ აძლევდნენ. ერთი სიტყვით ბნელოდა კოსმოსში, დედამიწაზე, პოლიტიკაში და აქ ჩვენთან საქართველოშიც.
როდესაც გარშემო ამდენი სიბნელეა, არც შენ აგცდება მისი მტარვალი ხელი. მაგრამ რას წარმოვიდგენდი, თუ ეს სიშავე, ჩემს მიერ შეკედლებული, ჩემივე ხელით დაპურებული და სახელდებული შავი დალილას სახით მომეპარებოდა, ორ კვირას გამაწამებდა და ნახევრად გაცოფებულ მდგომარეობაში გამატარებინებდა.
დალილა შავი ძუ კატაა, ლამაზი, თავხედი, ჩვენი უბნის ყველა ხვადის ოცნების ქალი. ის სამიოდე თვის წინ კარგი ცხოვრების ძებნაში, მეზობელი კორპუსის სანაგვიდან ჩვენს ეზოში გადმოსახლდა და შლეიფად გამოიყოლა მისგან მიბნედილ, რამსებარეულ, ერთმანეთს სამკვდრო-სასიცოცხლოდ გადაკიდებულ და ”შუბადახეულ” ხვადთა მთელი ტანდემი.
მე კი მომწონს დალილა, მისი ველური თავისუფლება, საჭმლის მოთხოვნის ისტერიული ტონი, ჩემი სარდაფის ფანჯარაზე თათებით ფხაჭუნი, კუდის გამომწვევი თამაში. სხვებისაგან თავხედობად მონათლული ქმედება, ჩემში სამყაროს ჰარმონიისა და მისი უმაღლესი სიმბიოზის გამოვლინებაა.
სილამაზესთან ერთად, ჭკუაც არ დაიშურა მისთვის გამჩენმა. დალილა პირველი მიხვდა ახლადგამორთული მოტორის სიკეთეს და ის უმალ თავის სამსახურში ჩააყენა. ბოლოს ისე გაერთო გათბობის ამ ფორმით, რომ მისი მანქანის კაპოტიდან ჩამოთრევა გარკვეულ სირთულეებს უქმნიდა არა მხოლოდ მანქანის მფლობელებს. პროცედურა თავად დალილასთვისაც არ იყო იოლი და უმტკივნეულო. ცხოვრებასთან ჯაჯგურში, საკუთარ ტყავზე ნაგრძნობმა და ემპირიული გზით მიღებულმა გამოცდილებამ, კატას შავი ფერის მანქანებისადმი დაუოკებელი ლტოლვა გაუჩინა. თავად შავი, სიშავეში პოულობდა მყუდროებას. ქამელეონისათვის ღვთის წყალობად ბოძებულს, მან საკუთარი გონების გამჭრიახობით მიაგნო და ეს მონაპოვარი ტექნოკრატულ გარემოსთან შეგუების საკუთარ წესად აქცია.
რა თქმა უნდა შავ მანქანაზე შავი კატა, ღამის სიბნელეში ძნელი დასანახია, მაგრამ არის ჩვენს ეზოში ერთი მანქანა, რომელსაც დალილა უბრალოდ თავის საკუთრებად თვლის. ეს ფუთოს შავი მერსედესია. ის ძალიან მსუქანია და ძნელად გადაადგილდება. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია ფუთოს დიდი და სქელი ლინზები უკეთია. უმეტეს შემთხვევაში ის ვერც ხედავს კაპოტზე წამოწოლილ დალილას და თუ მაინცდამაინც დაინახა , ”უშანკად” ეჩვენება, ამიტომ სულ ქუდის პატრონის ძებნაშია. როდესაც ”უშანკა” თავისით გაქრება, მერე იმას დაეძებს ვინც ”ეკაეფება”.
იცით რისი თქმა მინდა, რომ იმ დღეს განსაკუთრებულად კარგ ხასიათზე ვიყავი. იმდენად კარგზე რომ, ჩემმა,უჰ დიდი ხნის წინ, ქმარყოფილმა, სულიერი სწრაფვის გამო ”აღა გევორქად” მონათლულმა, ხოლო ერისკაცობაში გუჯად წოდებულმა, ორჯერ დამიძახა თავისი ახალი სატრფოს-ხათუნის სახელი და ჩემდა გასაოცრად წარბიც არ შემრხევია. ეგ სიბინძურე ფიჭური ქსელის ვიწროებში შევჩურთე და განვაგრძე კარგად ყოფნა.
დიახ, ჩემთვის ვიჯექი სახლში მარტო, საოცრად კარგ ხასიათზე და ”ენუმა ელიშს” ვკითხულობდი. ის იყო წყალუხვმა ბურანუნამ და იდიგინამ თავიანთი მტკნარი წყალი მიიტანეს ბაჰრეინის მლაშე საშოსი, ერთმანეთს შეერივნენ და ჰა! უნდა შვას აბზუმ, მფლობელმან ყოველთა მეთა...
ტელეფონის ზარმა შესაქმის უკიდეგანო სივრციდან მერაბა სამხარაძის ლოჯიას მიშენებული შუშაბანდის სახურავზე ამომაყოფინა თავი, სადაც სწორედ ჩვენი შავი დალილა ამძვრალიყო, ვერ ჩამოდიოდა და ორი ღამე ძილს უფრთხობდა მეზობელი სადარბაზოს პატიოსან, ანუ ქუჩის ”ბრადიაგა” კატებს რომ არ დასდევენ, თავისი ოჯახის კეთილდღეობაზე რომ ფიქრობს ისეთ დედაკაცებსა და მამაკაცებს, მათ ნაგრამსს,რომელიც იმ ”ბრადიაგებზე” ისე არიან ბავშვობიდან აცრილი, რომ მათ დანახვაზე ქვა ან კეტმომარჯვებული, ყმაწვილობიდან სწავლობენ ვინ არის ამ განზომილებაში ბატონი და პატრონი ყოველთა სულდგმულთა.
სახურავზე კაცთათვის გაურკვეველი მიზნით ასული და იქედან კიდევ უფრო გაუგებარი მიზეზით ჩამოსვლაზე კატეგორიულად უარისმთქმელი კატის ქცევა ვერანაირად ვერ ჯდებოდა, კატაზე როგორც ასეთზე, საზოგადოების წარმოდგენათა სისტემაში და ექსტრემალურ ჩარევას ითხოვდა.
სამხარაძის შუშაბანდის მიმდებარე ტერიტორიაზე ხალხამა შეკრება იწყო.
რა თქმა უნდა ტრაგედიის ეპიცენტრში შეგროვილი საზოგადოება არ იყო ერთგვაროვანი, მაგრამ მათი დაბნეულობის ხარისხი, შექმნილ სიტუაციის შეფასება, და ზოგადი უსუსურობა, ცალსახად იდენტური იყო ... მოქმედების არეალში დალილას ისტერიული კნავილისაგან ოჯახებიდან გარეთ გამოფენილებს, რასაკვირველია კატის მოყვარულობას ვერ დავაბრალებ, მაგრამ სამხარაძის შუშაბანდის წინ შეკრებილი რამოდენიმე კაცი, შემთხვევით გამვლელებს და სეირის საყურებლად, ისიც ცოტა ხნით შეყოვნებულებს თუ არ ჩავთვლით, ბუნებასთან აშკარად უფრო მჭიდრო კავშირში იყვნენ შემჩნეულები, ვიდრე უბნის დანარჩენი ამ დარგში უიმედოდ მიყუჩებული საზოგადოება.
ჭირისუფლების როლში სამხარაძის მხრიდან გამოდიოდნენ: ღვინჯილია თავისი ბულტერიერით, რომელსაც მოფერებით მე ”ბულბულს” ვეძახი. ბულტერიერისათვის შეუფერებლად ალერსიანს და მოსიყვარულეს კატები არც ბულის უყვარს, მაგრამ გრძნობდა რა ვითარების უსაშველობას და შეკრებილი საზოგადოების სასოწარკვეთას, როგორც ოჯახში გაზრდილი ძაღლი შეძლებისდაგვარად მალავდა კატებისადმი მისი ჯიშის მარადიულ არაკეთილგანწყობას და საქმეს იმით ეხმარებოდა, რომ ხელს არ უშლიდა.
ორი ქალბატონით იყო წარმოდგენილი იმ პატარა კნუტის ოჯახი, რომელიც ჩემი პროფესიონალური ჩარევის შედეგად, სამი დღის ხეზე ჯდომის შემდე;გ, დაუბრუნდა მშობლიურ კერას. ქალბატონები ძალიან აღელვებულნი ბჭობდნენ გამოსავალზე, მაგრამ მხოლოდ თავიანთ მოკლე ჭკუას აწვალებდნენ, საქმეს კი ვერაფრით შველოდნენ.
მეეზოვე ზურა, რომელიც მთლად ჯანზე ვერ არის და ამ შეზღუდულობის გამო უსიტყვო მოწმეა უბნის ტერიტორიაზე ატეხილი ყველა ალიაქოთისა, უცებ ალაპარაკდა.
_ერთი გასროლა და გათავებულია.
_შენ ვინ დაგიძახა აქ, მოშორდი აქაურობას - თვალები გადაუბრიალა მერაბამ ზურას.
სამხარაძემ კარგად იცოდა, რომ შექმნილ სიტუაციაში, რომელშიც ერთადერთი მხსნელი მე ვიყავი, ასეთი ლაპარაკი კარგს არაფერს მოიტანდა.
თავიანთი პროტესტი ღვინჯილიამ და ბულიკამაც დააფიქსირეს.ზურა ჩაკვდა. ქალები თავს აქნევდნენ, ხმას არ იღებდნენ და ზურას მხოლოდ მიმოსის ძალით ეპროტესტებოდნენ.
დამსწრეთა შორის იყო კახელი ჟორა, ბუნების შვილი. მას შემდეგ რაც ერთი, ჟორასთვის უკეთესი ქვეყანა დაანგრიეს და მეორე ჯერ ვერ დააწყვეს, უსახსროდ დარჩენილმა, კაცთა მოდგმის მეურნეობის პირველფორმას -შემგროვებლობას მიჰყო ხელი. ”ვერარეჩკის”, ქართული ეკონომიკის მარწუხებიდან სასწაულით გადარჩენილი შემოგარენი განუსაზღვრელი რაოდენობით სთავაზობდა ბუნების წიაღში, შემთხვევითობის გამოისობით დაბრუნებულ ჟორას მრავალნაირ კენკრას, ზღრმატლს და რაც მთავარია კაკალს. შეიძლება ჟორა ფაუნას დიდად არ წყალობდა, მაგრამ ფლორა ნამდვილად მისი სტიქია იყო.
ისე სამხარაძეები და კატები ერთი ამოუწურავი თემაა. ამათზეა ნათქვამი: ”ღორს პიტნა ეზიზღებოდა და ცხვირში აჩურთავდნენო”. პატარა თუ დიდ ოპერაცია, კატების განეიტრალება-კისრის მოგრეხვის საბრძოლო მოქმედებათა თეატრი, სწორედ სამხარაძის ფანჯრების წინ მდგომი ხის, შუშაბანდის ან მისი გარაჟის სახურავზე ვითარდება.
სწორედ გარაჟის თავზე, სამხარაძეების ჭირისუფლების საპირწონედ, შავი დალილას გულშემატკივარი ხვადები გამოჩნდნენ. ჯერ ნელ-ნელა დადიოდნენ, მძიმედ, მერე რაღაც გაურკვეველმა ხმებმა იწყო სივრცეში შემოჭრა. ხვადთა აფორიაქებული, ვნებით შობილი ხმა, ჯერ მოგუდულად იწყებოდა სადღაც ქვემოთ სიღრმეში, ყველა შიგთავსსგამოვლილი და მათივე სივრცით შეზღუდული ხმოვანება ყანყრატოსთან ტემბრს მომენტალურად იცვლიდა, ვნების ძალითვე მოურიდებლად გაფშეკილი ულვაშების ქვემოდან, მამალი სინკოპის ძლიერი ბიძგით, თავისუფლებაში ამოხეთქილი ისტერიული კივილით აყრუებდა იქაურობას და ლურსმანივით ერჭობოდა კაცთა ყურსა და სმენას. უსაშველო, გაბმული და გაუთავებელი იყო ხვად კატათა ზარი.
_ჩამოყარეთ ერთი ეგენი მაქედან-გასცა ბრძანება სამხარაძემ.
ხვადები ყველამ თავისებურად დააფრთხო. არც სამხარაძე იყო უმოქმედოდ. შუშაბანდში, კედელზე ჩამოკიდებული კაკლით დატენილი ”ჩულქიდან” რამოდენიმე კაკალი ამოიღო. მხოლოდ ორის გასროლა მოასწრო დიასახლისის შავ თვალთა საბედისწეროდ გადატრიალებამდე.
კატები კიდევ უფრო თავდაუზოგავად აკნავლდნენ. ისე იხოკავდნენ თავ-პირს, ისე უნუგეშოდ გოდებდნენ და დასტიროდნენ შავ დალიდას, როგორც მეფეთა ველზე გამოფენილი შაოსანი ეგვიპტელი დიაცები, მარადიული მდუმარებიდან, უმეცართა სასეიროდ, მეცნიერთა მიერ გაბახებული და პარიზული ვოიაჟისათვის გამზადებული, დიდი რამზესის საქვეყნოდ ჩამოტარებულ სარკოფაგს.
აი, ამ ზოგადი სურათის ფონზე ვიქენი მიწვეული საქმის მოსაგვარებლად, როგორც შავი დალილას პირადი მეგობარი, ზოგადად კატების გულის მესაიდუმლე და მათი ფსიქოსივრცის ზედმიწევნით მცოდნე.
სამხარაძის აივანიდან კიბით უნდა ავსულიყავი შუშაბანდის სახურავაზე.
_ა, ამ კიბეზე ადი! დაუძახე, შენთან მოვა და მერე ჩამოათრიე მაგის დედაც ... ჩემს დანახვაზე მშვიდად დაძინების იმედი გაუჩნდა მერაბას.
_ხელთათმანი მინდა, ხელზე რომ არ მომპორჭყნოს!
მარინა, მერაბის მეუღლე, უცებ დაიკარგა და მერე რეზინის ხელთათმანით დაბრუნდა.
_ეს რად უნდა მარინა? დენს კი არ ირტყმევინება ეგ კატა, ტყავის ხელთათმანი არ გაქვს?_ ღელავდა მერაბა.
მარინა ცოტა ხნით ისევ გაქრა. რომ დაბრუნდა ხელში რაღაც შავი და გრძელი ეჭირა.
_რა გჭირს, რა ღმერთი გიწყრება გოგო შენ? ვისია ეს? რას ინახავთ სახლში?
_კარგი რა, მიეცი სხვა ვერ ვნახე ვერაფერი.
_მერაბ! ”პოლისჯოხი” არ გაქვს? რომ მოგვედო, გამოუსვამდით და ჩამოვაგდებდით.
_კარგი რა ჟორა! არ უნდა ამას ”პოლისჯოხი” და სტინგერი. იცის ამ ადამიანმა თავისი საქმე.
მე ვცდილობდი დალილასათვის ქეჩოში ისე წამევლო ხელი, რომ ჩამოყვანისას ხელიდან არ გამვარდნოდა. ყველანი გაიტრუნენ. ხვადებმაც შეწყვიტეს გოდება.
დალილა უფრო ახლოს მოვიდა, ხელი რაც შემეძლო მაგრად მოვჭიდე და როგორც იქნა კატა სახურავს მოვწყვიტე. ჰაერში ჩამოკიდებულმა, ერთი ისტერიულად შეკივლა და საყრდენის ძიებაში ნერვიულად მოფართხალე ფეხებმა, სანამ მე კიბეზე რამოდენიმე საფეხურით ჩამოვიწეოდი, ჩემს ცხვირზე იპოვნა საყრდენი. კატა ძირს ჩამოვსვი. იმ უბედურებისაგან, რასაც ხელთათმანი ერქვა, თავი გავითავისუფლე და ვიგრძენი რომ სახეზე სისხლი მომდის.
_დედა! რა უნდა ქნა ახლა?-გულწრფელად შეწუხდა მარინა.
_არ ვიცი -მოკლედ მოვჭერი მე.
_ქეთი საპნით მოიბანე და მაგაზე გეჭიროს თვალი, მეტი არაფერი არ გინდა. ეგ ხომ გყავს აცრილი _სიტყვა დამაწია სამხარაძემ.
სახლისკენ შემოვბრუნდი. მეზობლები ისევ არჩევდნენ ამბავს.
_კაცო ერთი გამაგებინეთ პატრულს რატომ არ დაურეკეთ?-არ ცხრებოდა ჟორა
_დავურეკე ბატონო, ბევრი იცინეს. რა კატები გყავთ ასეთი თუ ასვლა შეუძლიათ, რატომ ვერ ჩამოდიანო?
_ჰო, ვერა ვართ ჯერ ევროპის დონეზე ვერა, ბევრი გვაკლია.
_ევროპაში, გენაცვალე, ცხოველებს თვალებში შეჰყურებს მთავრობა. ცოტა მოწყენილი თუ მოეჩვენათ ძაღლის თვალები პატრონს ისეთ ამბებს უწყობენ რომ!
_თუ გყავს უნდა მოუარო! არა ბული?-მომენტი არ გაუშვა ღვინჯილიამ მოფერებოდა ბულიკას.
სახლში დასისხლიანებული მივედი. დალილამ კარებამდე მომაცილა. ჭრილობა საპნით ჩამოვიბანე, იოდით გვარიანად მოვითხიპნე და გოგას დავურეკე.
დარაჯი ისეთი დარწმუნებული და თავდაჯერებული იყო, მე კი ისეთი უმწეო, დაპორჭყნილი და დაკომპლექსებული, ჩავთვალე, რომ მას შემდეგ რაც მე ექიმებთან არ მქონია საქმე, მედიცინაში ახალი დარგი ” უიმონოლოგია” შეიქმნა.
მანქანიდან ჩამოვედი და იმ მიმართულებით წავედი დარაჯმა რომ მიმითითა. ორი თეთრხალათიანი გაცხარებით ვიღაცას ჭორავდა, ალბათ რომელიმე ფერშალს. თავიანთი ფორმით და ხალათის ტარების მანერით მეტზე უბრალოდ ვერ გაქაჩავდნენ.
ახლადმიღებული ინფორმაციის დაზუსტება მომინდა.
_უკაცრავად, უიმონოლოგიის ცენტრი სად არის?
ვიკითხე მე სხვათაშორის, ვითომ დღეს არ გამიგია ამ ახალი დარგის არსებობის შესახებ. მედიცინის მუშაკებმა ხელით მანიშნეს შესასვლელისკენ. არ დამინახავს, მაგრამ ვიგრძენი რომ გაეცინათ და კიდევ უფრო დავრწმუნდი ჩემი შეგრძნების სისწორეში, როდესაც შესასვლელის თავზე დიდი აბრა დავინახე წარწერით -”იმუნიზაციის ცენტრი.”
_ფუ, იდიოტი_წამომცდა ჩემდაუნებურად,
_ესეც უიმუნოლოგიის ცენტრი ქეთუშ!-იპრიწებოდა გოგა, რომელმაც მანქანა დააყენა და წამომეწია.
_ეგ დარაჯი დაბერდა აქ და ესეც არ იცის?
_შენ უნდა გენახა ის თეთრხალათიანები როგორ განგერიდნენ.
_შედი, შედი, ჰა ხომ არ გეშინია? მიდი ახლა ნახავ კატების ”სპასატელებს” რა მოსდით.
შენობის ფასადი ისეთი უსაშველო და ისეთი უიმედო იყო, ნაბიჯის გადადგმა გამიჭირდა.
ის რაც ამ უბადრუკი ექსტერიერის შიგნით დამხვდა, კიდევ ერთხელ ამტკიცებდა ფორმისა და შინაარსის მარადიულ შესატყვისობას. მაგრამ შიგთავსსმა, ყველაზე ფრთაგაშლილ ადამიანურ წარმოსახვასაც კი დაუდო ზღვარი და უმალ პირდაფჩენილი გადამაყუდა სამყაროსეულ ფორმათა ტრანსფორმაციის, მისი მეტამორფოზის მორევში.
პირველი სართული აშკარად ბოსელის შთაბეჭდილებას ტოვებდა. ბევრი ღია კარი, რომლის მიღმა მხოლოდ სიბნელე მოჩანდა. მეორე სართულზე ასასვლელი კიბე რყევის გარეშე მხოლოდ ქათმის წონას გაუძლებდა. შესაბამისად მეორე სართული საქათმის ასოციაციას იწვევდა.
_ბიჭო გოგა! როგორ ყანყალებს ცალცალკე ხომ არ ავიდეთ?
_ადი !ადი! ნახე ზემოთ რა ”სასტავი” გელოდება. შეხედე შენ თვითონ, შენი ნაჩხაპნი რა არის, აქ მგონი სულ ხრესილის ომის მონაწილეები არიან.
უცებ ვერ მივხვდი სად მოვხვდი. ხალხი ბევრი არ იყო, საზოგადოებას რომ გადავხედე ჩემი ნაკაწრის გამო თავი უხერხულად ვიგრძენი. მოსაცდელში შეკრებილები ისე სახელდახელოდ და ექსპრომტად იყვნენ დაბინტულ- დასკოჩილები, სასტიკი ჩეხვის ჯოჯოხეთიდან ახლახანს სასწაულის ძალით გადარჩენილებსა და უახლოეს გამოქვაბულში თავშეფარებულებს გავდნენ. ზოგს თავი ჰქონდა გადაბინტული, ზოგს ფეხი. ზოგს ბინტიც ვერ ეშოვა და რაღაც საეჭვო წარმოშობის ჭინჭი უბრალოდ ხელზე დაეხვია. ზოგი კოჭლობდა, მაგრამ მაინც დადიოდა.ზოგი კვნესოდა, ზოგიც მდუმარე პროტესტით კუთხეში იყო მოკუნტული. ერთი ჩვეულებრივად იგინებოდა. მაგრამ ფეხგადაბინტული რასაც აკეთებდა ძნელია მას მხოლოდ გინება დაარქვა. გადაადგილება აშკარად უჭირდა, მაინც არ ცხრებოდა და თან სადღაც, ვიღაცაში თუ რაღაცაში, დებდა დიდს, გრძელსა და მკვრივს. მერე ამითაც არ კმაყოფილდებოდა და ის რაღაცა, იქედან სხვაგან შეჰქონდა. შეჰქონდა და გამოჰქონდა და მერე ისევ და ისევ. დაუზოგავად და ენერგიულად დაჰქონდა ის, მკვრივი და გრძელი რომ იყო. იხარჯებოდა დიდი გრძნობა და უსაზღვრო ენერგია. უცებ თვალები შემომეფეთა. მზერა ლეწავდა და ფეხქვეშ ბეგვავდა ყველას და ყველაფერს. შემგინებლის ხმიანობა თუ იმ შემტან -გამომტანის ენერგიული, მაგრამ მაინც ადამიანური სისუსტით დაღდასმული ექსცენტრიკა მონაგონი იყო ამ პირუტყვულ ბრუტალობასთან.
_ბოლო ვინ არის?-ვთქვი ჩემთვის და რაღაც უაზროდ გამომივიდა.
_ქალბატონო, ჩვენ აქ ყველა ბოლო და უკანასკნელები ვართ! თქვენ ხართ პირველიც და დო მაჟორიც თუ ფული გაქვთ?!
მიპასუხა მოკრივის პოზაში მდგომმა, ორივე ხელი ჭინჭით რომ ჰქონდა გადაბლართული .
_ჩვენ არ გვიკეთებენ ”ლემსს”, ფული არ გვაქვს და მიტომ.
შეაწია სიტყვა მეორემ რომელსაც ისევე ჰქონდა ხელები გადახვეული როგორც პირველს, ტუჩებიც მისნაირად დაწყობილი და პროტესტის იმავე ხარისხ ამჟღავნებდა, რასაც პირველი. საუბრის კილოც და კავიც იდენტური ჰქონდა ამ ორს და უეჭველად დასავლური წარმოშობის უნდა ყოფილიყვნენ. ეს ორი ტყუპისცალივით გავდა ერთმანეთს.
რომ დადიოდა და მკვრივსა და გრძელს აქეთ-იქეთ ტენიდა, წუთით შეყოვნდა, შემომხედა, ერთი დამეჭყანა და თავისი საქმიანობა გააგრძელა.
_მიბრძანდით, ქალბატონო, ჩვენ რას გვიყურებთ! ღმერთმა მოგცეთ შესაძლებლობა!
კარისკენ მიმითითა სახეაწითლებულმა და თმაგაწეწილმა ქალბატონმა, რომელსაც ფეხი ჰქონდა გადაბინტული, მწარედ გაჭიმული და ხაზგასმით განფენილი, საერთო სახალხო დათვალიერებისათვის, ექიმის კაბინეტში შესასვლელის წინ.
_თუ შეიძლება!-გავბედე მე.
_გადააბიჯე, ამას გაუცოფდა პატრონი!-დამრთო ნება თმაგაწეწილმა.
მე ფეხს მოწიწებით გადავაბიჯე, მაგრამ ძალიან ავღელდი. კაბინეტის კარები შევაღე და....
დაბრძანდით და გისმენთ!-ჩემსკენ არც გამოუხედავს, ისე, მექანიკურად ახმიანდა ექიმი.
მერე უცებ წამოხტა და ნერვიული მოძრაობით გამოაღო კარები.
_რას ზიხართ აქ და ხელს უშლით მედპერსონალს მუშაობაში, მიბრძანდით სახლში, თუ არ გადაიხდით ვაქცინაციას ვერ გავაკეთებთ. მე მგონი გასაგები ენით აგიხსენით.
ექიმმა კარების მოხურვა მოასწრო. დაკბენილ- დაგლეჯილი მასა აგინებდა ექიმს, მთავრობას და ნათელაშვილის გამოჯანმრთელებით იმუქრებოდა.
ექიმს კიტრის ფორმის თავი და ამორეცხილი, ცისფერი თვალები ჰქონდა.
_დიახ, გისმენთ!
_აი, კატამ მომპორჭნა და მოვედი.
_ამ ხალხმა ვერ გაიგო, რომ ფასიანი იქნება თუ უფასო ვაქცინაცია ჩემზე არ არის დამოკიდებული, თან რომ ეუბნები ნახევარს სახელმწიფო იხდისო არ ჯერათ, საერთოდ უფასო უნდათ.
ვერაფრით ვერ ბრუნდებოდა ექიმი ჩემთან. ხშირად იმეორებდა _დიახ გისმენთ!- მაგრამ ისევ უფასო ვაქცინაციაზე ბუქნაობდა და თან თვალებში მ;ომშტერებოდა -თქვენ რა აზრის ხართ ამასთან დაკავშირებითო. ვაქცინაციის სახელმწიფო პროგრამის დიდ სიკეთეზე, მისი ავ-კარგის გარშემო ლეკურს რომ მორჩა, ექიმმა გამოაღო უჯრა, ამოიღო ქვითარი და ზუსტად გამოიანგარიშა:
35+50=85 ლარს
ექიმი უაზრო, არაფლისმთქმელი თვალებით მომშტერებოდა.
_85 ლარი გადაიხადეთ და შემდეგ ვილაპარაკოთ!
მე ამდენს არ მოველოდი და გოგას დავუძახე. ფული გადავიხადე.
ვუყურებდი ამ ძალად საქმიან სუბიექტს და გიჟობანას თამაში მომინდა. ასე მინდოდა გამომეხატა პროტესტი,ზოგადად ჩემს თავს დამტყდარ, უეცარ გარემოებათა გამო და დამეფიქსირებინა სოლიდარობა, მოსაცდელში უაზროდ მომლოდინე, იგნორირებულ ასაცრელთა მიმართ.
_აბა,ახლა ნამდვილად გისმენთ.დასაწყისისთვის გეტყვით,რომ ის რაც თქვენ სახეზე გაქვთ,საკმარისია იმისათვის,რომ გამოუსწორებელი ,გნებავთ ფატალური შეცდომის მიზეზი გახდეს,თუ ვაქცინაციას ბოლომდე არ მიიყვანთ. 85 ლარი ხომ გადაიხადეთ, ამის შემდეგ ყოველი ნემსი 10 ლარი დაგიჯდებათ. ახლა მომიყევით რა მოხდა?
_კატა თქვენია?-ვითომ ისე სხვათაშორის იკითხა ექიმმა და ისევ უჯრაში ჩაძვრა. მერე ქაღალდზე, უჯრიდან რომ ამოიღო, რაღაცის წერა დაიწყო.
_არა, კატა ჩემი არ არის.
_უპატრონო და ველურია?
_ველური რატომაა? ვიცნობ მაგ კატას და საჭმელსაც ვაჭმევ. დალილა ჰქვია.
_ე.ი. თქვენია?
_ჩემი ნამდვილად არ არის, მაგრამ ცამცუმის მეგობარია. უფრო სწორედ ცამცუმის ქალია.
_ცამცუმი ვინ არის ?_არ შედრკა ექიმი.
_ცამცუმი ჩემი კატაა და ხვადია. იცით .....
_ცამცუმი კატის სახელია?
_დიახ, დიახ, ცამცუმი ანუ სამსუნი. იგივე სამსონი გახსოვთ ალბათ ისრაელელთა ერთ-ერთი მსაჯული. მისი დალილაც გემახსოვრებათ. ხოდა ეგ შავი კატა ჩემი ცამცუმის დალილაა. ცამცუმიც ქუჩიდანაა აყვანილი. აი, იმ კაცის შვილიშვილი აწვალებდა, რომლის სახურავზეც გამკაწრა შავმა დალილამ. ჩემი ცამცუმი და დალილა ძალიან უხდებიან ერთმანეთს, მართალია მას ისეთი დალალები არ ააქვს, როგორც სამსონს, მოკლებეწვიანია, მაგრამ ძალიან ლამაზია. უფრო იმიტომ მიყვარს ცამცუმი ტორკვატოს გავს ძალიან. ისეთივე თეთრია, შავი ასიმეტრიული ლაქებით. გულადიცაა. აი, გოგა ამბობს ცამცუმი შეუპოვარია და ”დამზადნავი” არ არისო.
_ტორკვატო ვინ არის?
_ტორკვატო ტასო, დიდი პოეტი იყო.
_მერე თქვენს ცამცუმს, როგორ გავს?
_არა, თქვენ ვერ გაიგეთ . ტორკვატო ჩემი კატა იყო ცამცუმამდე და ეს სახელი, ტორკვატო ტასოს საპატივცემლოდ შევარქვი. მერე ტორკვატო ციხეში, ბიბლიოთეკაში ცხოვრობდა.
_რა დააშავა ასეთი პოეტმა კაცმა?
_პოეტი ტორკვატო არა, ჩემი ტორკვატო იყო ციხეში.
_მერე, მერე ქალბატონო?
_ყველაფერი ძალიან მარტივია. ჩემი სიძე, ვ.დომუხოვსკი, რომ დააპატიმრეს, ორთაჭალის ციხეში იჯდა. იქ ბიბლიოთეკა გააკეთა პატიმრებისათვის, მეც მივეცი წიგნები. მერე ტორკვატო მთხოვა, მეტი სიმყუდროვისათვის. პატიმარ კაცს უარს როგორ ვეტყოდი და ტორკვატომაც ზონაში ამოყო თავი. მერე ვიქტორი გამოვიდა და ჩემი ტორკვი სხვა პატიმრებისათვის დარჩა ციხეში. ეს დიდი ხნის წინათ იყო. ერთმა პატიმარმა წერილიც კი მომწერა. ტორკვატო რომ არა, აქ გაჩერება გაუსაძლისი იქნებოდაო. ძალიან გონიერიაო.
ექიმი პირუტყვივით მომშტერებოდა. ყური საბოლოოდ დათრეული მქონდა. გამოლენჩების ყველა სიმპტომი სახეზე იყო. ხელს არავინ არ მიშლიდა და მეც შეუბერე.
წიგნს ვწერ ახლა და იქ მთავარი გმირი შავი კატაა, მას სახელად სოლომონი ჰქვია. სოლომონი დროში მოგზაურობს. ის დიდი ქურუმის, მენკანრარის დროიდან ჩვენამდე მოდის და სხვადასხვა დროით და სივრცულ განზომილებებს გადის, რათა მოგვიტანოს და განგვიმარტოს კაცთა მოდგმის საიდუმლოს არსი, რომელიც დასაბამიდან ჰერმეს ტრისმეგისტრის ზურმუხტის ფირფიტებზე ჩაწერილი დღემდე ამოუცნობია კაცთათვის. ბევრნი ეცადნენ, მაგრამ ამაოდ. გახსოვთ, ალბათ, როგორ დასდევდა ლიდიის მეფე მიდასი ფავნს, როგორ ევედრებოდა აეხსნა მისთვის ”ყოფიერების არსი”. შეუძლებელია არ გახსოვდეთ ფავნის პასუხის მომაკვდინებელი უსასოობა:
აბა უსმინეთ! რა ფატალურად ჟღერს მისი პასუხი:
”ო,უბადრუკო, წუთიერო მოდგმავ,
შემთხვევითობის და სიდუხჭირის პირმშოვ!
განა შენ შესძლებ ყოფიერების საიდუმლოს წვდომას?
არ ყოფნა, საერთოდ არ დაბადება, აი, არსი ყოფიერებისა...”
_ვაქცინაციისათვის კატის ფერს მნიშვნელობა არა აქვს.
ძირშივე მოკვეთა ჩემი ანატოლიური კრუისი ექიმმა და ის გამოიტანა საპოლემიკოდ რაც მისთვის გასაგები და ახლობელი იყო. ხოლო ვიღაც პარანოიკი მიდასი, მანიაკალური ჟინით აღძრული, როგორ ცდილობდა კაცთა მოდგმის საიდუმლოს ახსნას, ვერაფრით ვერ მოხვდა მისი ვიწრო, ანტირაბიული სივრცის დაფარვის ზონაში. ამიტომ ჩემს მიერ მგალითად მოყვანილი, მცირეაზიელი მეფის ზოგადკაცობრივმა სევდამ ექიმის თავის კიტრისფორმის ორბიტის გარშემო ერთხანს იტრიალა ამაოდ, მასში კაცობრივის ვერ აღმოჩენით გაწბილებულმა მაღალ სიხშირეებს მიაშურა და უკვალოდ გაუჩინარდა.
ექიმმა გამომკითხა სახელი, გვარი, მამისახელი, წლოვანება და კიდევ რაღაცეები ჩაწერა იმ თავის დავთარში, მრავალ ენაზე. წერას რომ მორჩა, ისევ მომაშტერდა უტყვი თვალებით და კბილებში გამოსცრა:
_კატამ ქუჩაში გაგკაწრათ?
_არა, სახურავზე.
_საინტერესოა, თუ შეიძლება აღწერეთ გაკაწვრის აქტი.
_კი, ბატონო, არ არის პრობლემა.
დილიდან კარგ ხასიათზე ვიყავი და ”ენუმა ელიშს” ვკითხულობდი. ხომ გახსოვთ:
”როცა მაღლა ცა არ იყო წოდებული,
დაბლა ხმელეთს სახელი არ ერქვა,
როცა არცერთი ღმერთი არ ჩანდა,
სახელი არ ერქვათ, ხვედრი არ ეწერათ ... ”
ექიმს შევხედე, მომენტალური გამოცოცხლების შემდეგ ისევ დალენჩდა. თვალებს არაადექვატურად ძაბავდა, ვერაფრით მიმხვდარიყო რა ხდებოდა მის თავს. მეც განვაგრძე.
გესმით სად ვიყავი? ბურანუნა და იდიგინა ჭეშმარიტი მამრები, თავიანთი ფორმითაც ფალოსს რომ განასახიერებენ, როგორ მიიწევენ თიამათისაკენ, რათა იქ ურთიერ შერევით თიამათის მლაშე პირველსაშოში თიხით დაძერწილიყო პირველქმნილი ”მე”. გესმით აბზუ აქ ზოგადკაცობრივი ”მე”-ს მშობელია. და ეს ”მე” მხოლოდ ქართულშია ამ ფორმით შემონახული.
”აპსუ, პირველი მათი ჩამსახველი,
მუმმუ- თიამათ ყველას მშობელი, თავთავიანთ წყლებს ერთურთში ურევდნენ..."
მინდა გითხრათ, რომ პოემის ესთეტიკის ქალწულებრივმა ხელთუქმნელობამ, მისმა კოსმიურმა უკიდეგანობამ, ქმედებათა აღწერის უშუალობამ, უდროობას მაზიარა. 5000 წელზე მეტი, ჩემში დაბადებულმა განცდამ, წამში სადღაც გადასტყორცნა. სამყაროს შესაქმის, მისი ჩასახვის, განუზომელ სივრცესა და უდროობაში განხორციელებული სქესობრივი აქტის უშუალოდ განმცდელ-გამზიარებლად ვიქეცი.
ამით მე იმის თქმა მინდა, რომ კატაზე და მითუმეტეს შავ დალილაზე ნამდვილად არ ვფიქრობდი. და რა თქმა უნდა არც სახურავზე ავსულვარ ჩემის ნებით.
_თქვენ სახურავზე ახვედით და კატამ იქ მოგჩხაპნათ?
_დიახ, დიახ! აბა სად?კატა ხომ სახურავზე იყო.
_კარგი, თქვენ ამბობთ კატას ვიცნობო, სახელიც დაგირქმევიათ დონარა.
_არა, ექიმო, კატას დონარა კი არა დალილა ჰქვია.
_ჰო, დალილა. უკაცრავად. დონარა ჩემი ექთანია.
_თქვენ შეგიძლიათ დალიდაც დაუძახოთ, არ იქნება შეცდომა, მხოლოდ არა დონარა, ეს სახელი სულ სხვა წარმოშობისაა, მას ფილისტიმურთან საერთოდ არა აქვს კავშირი.
ექიმი ზედმეტად დათრგუნვილი მომეჩვენა. კიტრა თავი მიუჩვეველი დატვირთვისაგან კიდევ უფრო დაგრძელებულიყო და ჩემს მიერ წარმოთქმული ყოველი ახალი ფრაზის შემდეგ სულ უფრო და უფრო იწელებოდა. თავს სხეული გამოყვა. ექიმი ახლა მთელი ტორსით იყო ჩემსკენ მომართული. კარგა ხანს იყო ასე მოღერებული. თითქოს მოეშვა, ისედაც გამორეცხილი უაზრობა ცისფერ თვალთა, საერთოდ ჩაკვდა. მე გავიტრუნე. ისეთი გრძნობა დამეუფლა ბავშვობაში ქათამზე ოსტატურად ჩატარებული ჰიპნოტიკური სეანსის დროს, რომ ჩნდება. დაჟინებული მზერით გაშტერებული, კისერმოღრეცილი და სადღაც მოუსავლეთში მაცქერალი ხელში რომ გიჭირავს და ორივე კარგად გრძნობთ თავს. შენ იმიტომ რომ ეს შესძელი, ის იმიტომ რომ ცოტახანი ისე გაითიშა, დაავიწყდა ყველაფერი, მათ შორის ისიც რომ ქათამია.
თავდავიწყება წამიერი იყო. თავმაც ყოველგვარი ნარჩენი დეფორმაციის გარეშე დაიბრუნა ბუნებრივად განუმეორებელი ფორმა. ჩემთვის არაფრისმთქმელმა, რამოდენიმე წმინდა სამედიცინო ფრაზამ მომენტალურად მოახდინა სივრცის რეაბილიტაცია და აღუდგინა მას გაურკვევლობაში გადასროლილი სტატუსი.
ექიმი სწრაფი მოძრაობით წამოდგა და მანიშნა სასწორზე დავმდგარიყავი. ხელი დაიბანა შპრიცი მოამზადა და ჩემი შეკითხვა- რამდენი ნემსი უნდა გავიკეთო - უპასუხოდ დატოვა.
თვალებში შევხედე განაჩენის ამოსაკითხავად. თვალები ისევ პირუტყვის ჰქონდა. მხოლოდ შურისძიების დაუოკებელი სურვილით ჩახმახზე შეყენებული მარჯვენა იყო საბედისწეროდ მეტყველი. ანტირაბიული ქმედებების დიდოსტატის დრო იდგა. ახლა ის წყვეტდა, რომელი იდიგინა, რომელ ბურანუნასთან ერთად ვის საშოში შეიყვანდა თავის მლაშეს თუ მტკნარს.
ეჭვგარეშე იყო კარგი არაფერი მელოდა. მისი ელვარე მრისხანების შესანელებლად მაამებლურად შევბედე:
_ექიმო! იუდეველთა დავითს გავხართ, ფილისტიმელი გოლიათის წინააღმდეგ საბრძოლველად გახაზირებულს.
_გოლიათი ალბათ თქვენ ხართ?
ვერაფრის თქმა ვერ მოვასწარი იმდენად გამაოგნებელი იყო ჩხვლეტა. სადღაც შიგნით ვერაგულად, სულისგაწვრილებამდე ჩამჩეხეს. ვერ წარმოვიდგენდი, ერთი ჩხვლეტით თუ შეიძლებოდა ადამიანის ასე შეურაცხყოფა.
_გეწვით?გექავებათ?
_არა. ერთი ეს მითხარით გეთაყვა, თქვენთან ყველა ასეთი ვნებით და თავგანწირვით ეკიდება საქმეს, თუ მე მარგუნა ღმერთმა ასეთი ბედნიერება?
ექიმი კმაყოფილი ჩანდა. კითხვამ ხელის გამშრალების მომენტში გაიჟღერა. პირსახოცი ჩამოკიდა და ჩემსკენ შემობრუნდა.
_ჩვენ ოთხნი ვართ. მე საუკეთესო ვარ ოთხეულში. კიდევ გაქვთ კითხვა?
_მაქვს. მე პატარა ნაჩხაპნისათვის ჯერ ვერ გამირკვევია რამდენი ნემსი უნდა გავიკეთო და ისინი, ამ კარების იქეთ, თავყბაგადახვეულები რომ გელოდებიან, რა? უნდა გაცოფდნენ?
_თქვენ შეგიძლიათ აქ მოიცადოთ, თუ უფრო საინტერესო საზოგადოება გჭირდებათ მოსაცდელში მობრძანდით. შემდეგი ჩხვლეტა ოც წუთში. სულ რვა ნემსი უნდა გაკეთდეს. აი, თქვენ კი სამ საათში გამოიარეთ. -ახლა გოგას მიუბრუნდა ექიმი, ერთი ბოროტად გაიღიმა და რომელიღაც კარებს იქეთ გაუჩინარდა.
გოგამ ამდენი ხნის ჩასუნთქული კიბეებზე ხარხარით ამოისუნთქა.
_რას ქვია ერთი გაგიკეთეს? აბა, რამდენია გასაკეთებელი?
_მგონი რვა, არ ვიცი ზუსტად.
_რას ამბობთ!? ფული, ფული გადაიხადეთ ქალბატონო?
_85 ლარი.
_დიდუ, რატომ ამდენი ქალბატონო. შემომხედე ერთი აქეთ თუ შეიძლება.
მოკრივემ დიდი ხანი ყურადღებით ათვალიერა ჩემი ფიზიონომია და ბოლოს მკითხა.
_თქვენ ძაღლმა გიქნათ, თუ კატამ?
_ კატამ და ეს კატა აცრილია, ჯანმრთელია და არაფერიც არ ჭირს. აი, ეგ ექიმი კი სადისტია და თან ნემსის კეთება არ იცის, ჩამომიღო მხარი.
_ახლა მე გეტყვი შენ, ჩემო ქალბატონო, რომ მაგან გადაწყვიტა ყველას ნემსი თქვენ გაგიკეთოს. თქვენ რა გჭირთ სარვანემსო. საერთოდ ერთ ნემსს აკეთებენ და 35 ლარი ღირსო. ადრე საერთოდ უფასო იყოვო.
_კაცო, მე ერთი რამე ვერ გავიგე? თუ რვა ”ლემსი” 85 ლარი ღირს, მაშვინ ჩვენი გასაკეთებელი ერთი რატომ ღირს 35 ლარი?
მეგრელები ჩემს წინ ჩაცუცქდნენ. თმაგაწეწილმა ქალმა მოხარა თავისი დასიებული, სიმწრისაგან დალურჯებული ფეხი და მოსაცდელმა ცოტა ამოისუნთქა.
_უჰ, აგაშენა ღმერთმა! შლაგბაუმივით არ გქონდათ გადებული ქალბატონო. ასე არ ჯობია? ფეხიც დეისვენებს და ჩვენც ვიმოძრავებთ გემოზე -არ ცხრებოდა ერთერთი ტყუპისცალი.
ნელნელა განწირულთა გონება უცნაური აზრების საბუდრად გადაიქცა. ჩემს გარშემო რკალი შემოიზღუდა. ყველა გაერთიანდა და მრავლისმთქმელად შემომჩერებოდნენ. საუბარში მეც ჩავერთე და გავიგე რომ შლაგბაუმა ფეხის მქონე ქალბატონისთვის ღორს უკბენია. სამი ძაღლისგან იყო დაკბენილი, ხოლო ორი ტყუპი მეგრელი, რომელიც ლეხაინდრაოდან იყვნენ ჩამოსულები, ელიავას ბაზრობაზე, დროის მოკვლისა და გართობის მიზნით ქუჩაში დაჭერილ კატას დაუპორჭყნია რიგრიგობით. მე ამ ამბავმა დამაინტერესა, ზრდილობაც მოითხოვდა დავინტერესებულიყავი ამ უდღეურ სივრცეში, ბედის სიმუხთლით, დაპორჭყვნის დარგში კოლეგად ქცეული თვისტომით.
_ბაზრობაზე კატა სად იშოვეთ?
_კატა, ქალბატონო, უსაქმურობამ გვაპოვნინა. ჩვენ, მეც და ბანძღიც, სოფლიდან ვართ. მე მებრძოლი მქვია. იქ, რომ სამუშაო ვერ ვიშოვეთ აქეთ წამოვედით. ვყრივართ ამ ბაზრობაზე, იქნებ რამე სამუშაო გამოჩნდეს. ხომ იცით ზოგს მიწის ამოთხრა უნდა, ზოგს ჩაყრა და რა ვიცი კიდო. სხ;ვა საქმის რა მოგახსენო, მაგრამ ”იამას ” ისეთს ამოვთხრი, ორივე ხელით ატვეჩაი ვარ. ოდა, ვზივარ ჩემთვის და ვფიქრობდი რაღაცას და ამ დროს კატა გამოჩნდა. ლამაზ-ლამაზი კატუნია და მოვეფერები თქვა ვიფიქრე. დოუძახე მარა მთლად ახლოს არ მოვიდა და ვტაცე მაშინ კუდში. ამას უნდა ვითომ მიკბინოს და კუდისკენ ტრიალდება და არის ერთ ამბავში. მე ავწიე ზემოთ და დავატრიალე კუდით. ვატყობ არ მოწონს რაცხა, მე ვიცინი ჩემთვის და მომწონს კატას რომ ვატრიალებ, კატას არ მოწონს. და უცებ ეს ძაღლის გაგდებული არ მეცა ხელზე და დამიწყო პორჭყნა?! მპორჭყნა და მპორჭყნა. მინდა მოვიშორო და ვერ ვიშორებ. ახლა ბანძღიმ ხომ დაინახა ეს, მე სისხლისგან ვიცლები ისეთ დღეში ვარ, თან ისე ჩხავის კატა არავინ არ მეკარა. ბანძღიმ სტაცა კისერში და მე მომაშორა, მარა მერე გაბრაზდა რაღაცაზე ბანძღიც, ისე იქცეოდა კატა. არ იყო მთლად ნორმალური და ბანძღი კიდო უარეს დღეში ჩააგდო. დავდივართ ახლა ასე ბოქსიორებივით და მერე რა მწარე ყოფილა კატის მოპორჭყნილი. ძაღლის არ არის ასეთი მტკივნეულ, ვიცი მე ძაღლსაც უკბენია ჩემთვის.
მებრძოლი გაჩერდა . კაბინეტის კარიც გაიღო და შემდეგ აცრაზე დამიძახეს.
_მობრძანდით გადაცდა დროს. საათი არ დაგინიშნიათ?
_არა, მე საათს არ ვატარებ.
_აბა მკლავი,დაუშვით და თავისუფლად.
ისევ ის მაწაკი ჩხვლეტა. და ცოტა ხნის შემდეგ:
_გეწვით,გექავებათ?
_არა.
_შემდეგი, ნახევარი საათის შემდეგ. ისე ვატყობ მოგეწონათ ჩვენი პაციენტები, ხომ არიან გემოზე დაბდღვნილები. ფულის გადახდა არ უნდათ. უფასოდ უნდათ ყველაფერი. ისე არ გაგიკვირდეთ, გამოსავლის ძიებაში რაიმე უცნაური შემოთავაზებები თუ გაუჩნდებათ. ნახევარ საათში შევხვდებით.
გარეთ გამოსულს დიდი თანაგრძნობით დამხვდნენ.
_გეტკინა, ჩემო დაია!
_საზიზღრად აკეთებს.
სკამზე ჩამოვჯექი და ჩემს გარშემო საზოგადოებას გადავხედე. სულ ექვსნი იყვნენ. ორი ტყუპი მეგრელი. თმაგაწეწილი და ღორის დაკბენილი მარტყოფელი ქალბატონი. მეოთხე ჩვეულებრივი მაგინებელი, მეხუთე მაგინებელი შეტან- გამოტანით და მეექვსე მუნჯი, რომელსაც ჯერ ხმა არ ამოუღია და როგორც დამხვდა პირუტყვი, ასევე აგრძელებდა. მხოლოდ თვალებს აბრიალებდა.
როგორც ყოველთვის მებრძოლი აქტიურობდა. ის ჩემს თვალწინ, იმუნიზაციის ცენტრის მიერ იგნორირებულ პაციენტთა აშკარა ლიდერად ყალიბდებოდა.
მებრძოლი მომიახლოვდა, გადაბლართული ხელები მკერდზე დაიკრიფა, ხმა უდიდესი პატივისცემითა და მოწიწებით აღავსო, ტუჩები მავედრებელ პოზაში მოპრუწა, თვალები სადღაც უსაზღვრობაში გასტყორცნა და მღაღადებლის ხმიანობით დაიწყო.
_ჩვენო ძვირფასო ქალბატონო! ჩვენ ვხედავთ, ეს სადისტი თვითმარქვია ვაი ექიმი, როგორ გაწვალებთ ფულის გამოძალვის მიზნით. აშკარად ადამიანის წამების ფაქტთან გვაქვს საქმე.
თქვენ რომ ექიმთან შეხვედით კარი არ იყო კარგად მიხურული, ამიტომ ჩვენ ყველაფერი გვესმოდა, რადგან მე ყველაზე ახლოს ვიდექი კარებთან და თუ სიმართლე გინდათ, ყურიც მქონდა მიდებული. ამიტომ თქვენი ცამცამის, შავი დალის და ქურდების საყვარელი კვანტორას ამბები გავიგეთ, გულთან მივიტანეთ და, ბანძღის თავს გეფიცები, ნამეტანი განვიცადეთ.
_კვანტორა არა, ტორკვატო.
_უჰ, ეს როგორ შემეშალა?!
_და არც ცამცამი. ჩემს კატას ცამცუმი ჰქვია.
_დიახ, ქალბატონო! ბევრი შეცდომები დავუშვი, ისეთი სახელებია ვერ დავიმახსოვრე, მაგრამ თქვენ ისეთი კეთილი ჩანხართ არ მიაქცევთ ამას ყურადღებას და მოგვისმეთ ბოლომდე.
ჩვენ აქ მოვილაპარაკეთ. გეტყვით ახლა რა. თუ დაგვთვლის ახლა აქ ჩვენ კაცი ექვსი ვართ. თქვენ, ჩვენო ქალბატონო, რვა ნემსის ფული გადახდილი გაქვთ, აქედან ორი გაიკეთეთ. რადგან შავი დალილა, ხომ სწორად ვთქვი სახელი, მგონი არ შემშლია?
_არა.
_ქალბატონო! თქვენ ჩვენი თხოვნა შეგვისმინეთ და ყველა თქვენი კატის სახელს სიკვდილამდე არ დავივიწყებ და გულის ფიცარზე დავიწერ.
მე იმის თქმა მინდა, რომ თქვენი დალილა აცრილია, თქვენი მონათლულია, სახეზეც არაფერი ფარცაკი არ გაქვთ, ღმერთის წყალობით. თუ თქვენ თანახმა იქნებით, თქვენს თავსაც არ გაიწვალებთ და ჩვენს მდგომარეობაში შეხვალთ, იმ დარჩენილ ექვს ნემსს ჩვენ გავიკეთებთ თითოთითოდ. ამით ჩვენ ჩვენის მხრიდან თქვენ დაგიხსნით ამ სადისტის კლანჭებიდან და ჩვენც იმედი მოგვეცემა, რომ მთლად პირზე დუჟმომდგარ ცოფიანებად არ გადავიქცევით. აი, ეს არის ჩვენი თხოვნა და გვაინტერესებს თქვენ რას იტყვით ამაზე.
მე ხმას არ ვიღებდი. მებრძოლმა თვალი თვალში გამიყარა. თითქოს ცდილობდა ეკონტროლებინა ჩემი აზრების მსვლელობა და არ მიეცა მათთვის საჭირო კალაპოტიდან იოტისოდენა გადახრის შესაძლებლობლობა.
_ბატონო მებრძოლი! მე კი, მაგრამ მგონი ეს შეუძლებელია.
_იმან გითხრა ხომ, მაგას რას უსმენ? ყველას ერთ ”ლემსს” უკეთებენ და თქვენ რად გინდათ რვა?
_მიბრძანდით და თქვენ შესთავაზეთ, თუ ექიმი გარანტიას მომცემს, რომ არაფერი მომივა, კი ბატონო, მე სულ არ მეხალისება ჩხვლეტა.
_არა, ქალბატონო, ეს თქვენ უნდა დაიჩემოთ, თორემ ეს ვის რა პირობას მისცემს.
ექიმის კაბინეტისაკენ გაიშვირა ხელი მებრძოლმა
_კარგი, ბატონო, რახან არ არის საშველი გავცოფდებით და ეს იქნება. და გაცოფების მომენტი რომ არ გამომეპაროს და პირველი ეს დავკბინო, აქ დავსახლდები. აბა, ერთი ხელი მახლოს ვინმემ.
გამოჯანმრთელდება ნათელაშვილიც ამასობაში და დიდ პლაკატებზე და ტრანსპარანტებზე წაეწერება ეს ყველაფერი. ლეიბორისტების მთავარ ლოზუნგად აწი:”საქართველო ცოფიანების გარეშე!”-იქნება. მერე ამას მთელი ევროპა ხომ დაინახავს, ინგლისურადაც ვათარგმნინებთ. ხომ იკითხავს ის ხალხი რაშია საქმეო, იქ ევროპაში? ამათ ცოფიანებიც ყოლიათო და ვნახოთ მერე როგორ შევლენ ნატოში.
_ნატო არა ლამზირა! -ძლივს ხმა ამოიღო კუთხეში შეჭუჭკნულმა.
_სად გაგონილა ხალხი თავისუფალ, ევროპის ერთერთ მოწინავე ქვეყანაში ოუცრელი დადიოდეს და გარემოში ცოფის ბაცილებს ავრცელებედეს?! - რეალობის მოწოდების დონესთან შეუსაბამობას ჭკუიდან გადაყავდა ბანძღი.
_მართალია, ნატოში მხოლოდ აცრილი ხალხია -ხმა ამოიღო ღორის დაკბენილმა მარტყოფელმა ქალბატონმა, რომელიც ფეხის მოხრის შემდეგ მოეშვა, მოითენთა, მაგრამ ”საქართველო ნატოში” თემის გააქტიურებისთანავე თავადაც გამოცოცხლა და გაააქტიუდა.
მერე ყველა გაჩუმდა და ერთმანეთს ათვალიერებდნენ
მეც ჩუმად ვიყავი და პირდაპირ ფანჯარაში ვიყურებოდი შემდეგი ჩხვლეტის მოლოდინში.
_კარგი ქალბატონო, კარგ ჩხვლეტებს გისურვებთ და მოკითხვა თქვენს სამსონს და დალილას და ყველა კატას რომელიც გყოლიათ და გეყოლებათ ... აბა ჰე. ჩვენ კი, ძვირფასებო, დღეიდან აქ დავიძინებთ და აქ ვიცხოვრებთ გაცოფების ვადის გასვლამდე, მერე? მერე, სულ რომ არაფერი გავაკეთო ამ ქვეყანაზე, ნაციონალურ მოძრაობას მაინც გამოვაჭენებ საქვეყნოდ - ავისმაუწყებლად გაამუქა მებრძოლმა ღრუბლები ნაცმოძრაობის თავზე.
მე მესამე ნემსზე შევედი.
_გეწვით,გექავებათ?
_არა.
_გეწვით გექავებათ?
_არა ....და ასე ექვსჯერ.
ბოლო ნემსზე ექიმმა ცნობარი მომაწოდა, მთხოვა ყურადღებით წამეკითხა. დარჩენილი აცრების დღეები დამინიშნა. ღვინო არ დალიოთო გამაფრთხილა. მერე გამომცდელად შემომხედა.
_რატომ არ დათანხმდით შემოთავაზებას.
იმდენად დამთრგუნა ყოველივემ, აღარც გიჟობანა მინდოდა და ერთი სული მქონდა, როდის გავეცლებოდი ამ უბედურებას.
_არ დაფიქრებულხართ იმაზე, რომ რომელიმე მათგანი შეიძლება მართლა გაცოფდეს?
_მე არ მჯერა იმის, რომ ადამიანმა 35 ლარი ვერ იშოვოს საკუთარი სიცოცხლის გადასარჩენად. მერე კიდევ ეს მე არ მეხება. მე მხოლოდ აცრა უნდა ჩავატარო კვალიფიციურად.
_ყველაფერი გასაგებია. საკონტაქტო ნომერი მომეცით თქვენი, იმ შემთხვევისათვის ეგეც თუ არ გამოგივიდათ კვალიფიციურად.
ექიმმა ცნობარში ხაზი გაუსვა თავის ნომერს და ხაზგასმითვე მითხრა:
_მხოლოდ ვაქცინაციასთან დაკავშირებულ საკითხებზე.
შევხედე ამ კიტრისთავას, საბჭოთა პერიოდის რკინა-კავეულის მაღაზიის, ცელ-ნამგალთა განყოფილების ნოქარს რომ გავდა და ვინანე, ბოლომდე რომ არ მოვიგიჟიანე თავი.
_რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა! კანტის ტრანსცენდენტალიზმზე შესაფერის სივრცესა და უფრო კომპეტენტურ გარემოში ვისაუბრებ. კარგად ბრძანდებოდეთ.
კიბეებზე ჩამოვედი. მომიტინგეები და გოგა კარებთან მელოდებოდნენ.
_კარგად ქალბატონო, ნახვამდის ხელს მიქნევდნენ მებრძოლი და ბანძღი, დანარჩენები ჩუმად დამემშვიდობნენ.
მანქანაში ისე ჩავჯექი ხმა არ ამომიღია.
_რა იყო ქეთუშ, რა გადარიე ეგ კაცი, რა შეეცი ამ შესაქმით, კოსმიური სქესობრივი აქტით, რომლის მომსწრე და მონაწილე ვიყავიო. ვიღაც იდიგინამ თიამათს როგორ შესცა ჩემი თვალით მაქვს ნანახიო. იდიგინა მგონი გინება ეგონა. რამდენჯერაც ეგ სიტყვა იხმარე, იმდენჯერ შეურაცხყოფილად იგრძნო თავი.
_მერე ეკითხა და ვეტყოდი.
_მე მითხარი რა არის?
_ტიგროსის ძველი სახელია.
_ის მეორე, მაგის ”ნაპარნიკი” თიამათს ერთად რომ ქინძავდნენ?
_ბურანუნა.
_ჰო, ეგ ვინღა არის?
_ეგ ევფრატია.
_აბა უყურე შენ?! მოიცა, შენ რა გინდა თქვა სამყარო ჯგუფური სექსის პირმშოა.
_რა არ ეტყობა?
ისე ვერ მოწვი რამდენჯერ გკითხა ნასვამი ხომ არ ხართო, რაღაც მთლად საღად ვერ მოეჩვენე.
გარეთ კიდევ ამათმა გახვრიტეს ყურები, უფასო აცრებს ითხოვდნენ, გაცოფებით, ნატოში ინტეგრაციის პროცესის ჩაშლით და ნაციონალების სააშკარაოზე გამოჭენებით იმუქრებოდნენ.
სანამ ჩვენი ღრმადპატივცემული ექიმი შენი საჯდომისაგან საცერს აკეთებდა ესენი სულ შალიკო,შალიკოო გაიძახოდნენ.
_შენ გეცინება და მართლა რა უნდა ქნას ასეთ დროს ადამიანმა. თუ არა აქვს? 35 ლარი დასაწყისია ამით ხომ არ მთავრდება აცრები.
_კარგი, მორჩა, გადავიტანეთ ყველაზე მძიმე ეტაპი. მიგიყვან ახლა სახლში, მერე უნდა დავიარო ადგილობრივი კატები და გავაფრთხილო, თუ თავის იმედი არა აქვთ, რომ უკანვე ჩამოვლენ, ხეებს და სახურავებს მოერიდონ. მოკლედ ვეტყვი შენი იმედი არ ჰქონდეთ. თუ იქნებ საპატრულო პოლიციაში, ქვეგანყოფილება ჩამოვაყალიბოთ მაგალითად ”კატების ხსნის კომიტეტი”-ს პონტში, შენ თავმჯდომარედ რომ გაიჩითო. ა, ქეთუშ! პორჭყვნა მერე ნახე შენ.
კაი ხო, გაიცინე რა მოხდა ასეთი. ისე ძმაო, ვისაც არ ვკითხე არავის ამდენი ნემსი არ გაუკეთებია. რაღაც სადისტური ყველა ექიმშია და შენ კიდევ შეეცი ამ ფალოსით, უდროობაში აყენებულით და შესაქმეს სექსუალობით. ეგ უნდოდა მაგას, ვერ დაინახე რა ფორმის თავი ჰქონდა, უდროობაში ეგეთი ფორმის თავით ალბათ გაძლება ჭირს, შენ კიდევ აყენებული, აყენებულიო. გადელდა კაცი. ქართულად ელაპარაკებიან და არ ესმის. მაგას მე მგონი უდროობაში კი არა კალენდარულ დროში უჭირს ეგეთები. წარმოიდგინე ერთი როგორია?
_მითხრა კიდევაც, მხოლოდ აცრასთან დაკავშირებით შევწუხდებიო.
_აჰა, ესეც მე ვარ?გეუბნები მაგრად შეშინდა.
ამასობაში სახლთან მოვედით. შავი დალილა ჩემი სარდაფის ფანჯრის რაფიდან ჩამოხტა და მომეგება.
_მიდი აჭამე ახლა მაგას, კარგად, რომ გამოძღება, აპორჭყნინე და აპორჭყნინე რამდენიც გინდა! ერთი წელი თავისუფალი ხარ!
გოგა წავიდა. მე და დალილა სადარბაზოში შევედით.
ერთი კვირა არა მიშავდა. ერთი კვირის თავზე პავიანის უკანალს დაემსგავსა ჩემი საჯდომი. მაღალი სიცხეებით მეორე კვირა საწოლში გავატარე. დარჩენილი ორი ნემსი მართლაც პროფესიონალურად გამიკეთეს, ოღონდ სხვებმა.
მერე ყველაფერმა გადაიარა. ახლა ვფიქრობ ხომ არ მივიდე ”უიმონოლოგიის” ცენტრში და გადატანილი ტანჯვის საკომპენსაციოდ იმ კიტრას, ჩაკეტილ კაბინეტში, ბანძღის და მებრძოლის თანდასწრებით, ხომ არ წავუკითხო თავიდან ბოლომდე ძველშუმერული ”შესაქმე”, შესაბამისი კომენტარებითა და განმარტებებით.
თბილისი, 2008
პოლიტიკოსები კი პირიქით, ცხადად დაბნელებული ქართულ-რუსული ურთიერთობების ნათელში გადასვლაზე და სამეზობლო კლიმატის დათბობაზე ალაპარაკდნენ. ჩვენი საცხოვრისის საბოლოოდ გაბრწყინებისათვის, ქართველთა ღრმად მოტივირებული, უსაზღვროდ ამბიციური და საქმის მოგვარებისათვის შეუფერებლად აგრესიული სამთავრობო დელეგაცია ოქროს ურდოსკენ დაიძრა. შინ კი ბნელი ძალები ბობოქრობდნენ და ახლადფეხადგმულ ქართულ სახელმწიფოებრიობას ამოსუნთქვის საშუალებას არ აძლევდნენ. ერთი სიტყვით ბნელოდა კოსმოსში, დედამიწაზე, პოლიტიკაში და აქ ჩვენთან საქართველოშიც.
როდესაც გარშემო ამდენი სიბნელეა, არც შენ აგცდება მისი მტარვალი ხელი. მაგრამ რას წარმოვიდგენდი, თუ ეს სიშავე, ჩემს მიერ შეკედლებული, ჩემივე ხელით დაპურებული და სახელდებული შავი დალილას სახით მომეპარებოდა, ორ კვირას გამაწამებდა და ნახევრად გაცოფებულ მდგომარეობაში გამატარებინებდა.
დალილა შავი ძუ კატაა, ლამაზი, თავხედი, ჩვენი უბნის ყველა ხვადის ოცნების ქალი. ის სამიოდე თვის წინ კარგი ცხოვრების ძებნაში, მეზობელი კორპუსის სანაგვიდან ჩვენს ეზოში გადმოსახლდა და შლეიფად გამოიყოლა მისგან მიბნედილ, რამსებარეულ, ერთმანეთს სამკვდრო-სასიცოცხლოდ გადაკიდებულ და ”შუბადახეულ” ხვადთა მთელი ტანდემი.
მე კი მომწონს დალილა, მისი ველური თავისუფლება, საჭმლის მოთხოვნის ისტერიული ტონი, ჩემი სარდაფის ფანჯარაზე თათებით ფხაჭუნი, კუდის გამომწვევი თამაში. სხვებისაგან თავხედობად მონათლული ქმედება, ჩემში სამყაროს ჰარმონიისა და მისი უმაღლესი სიმბიოზის გამოვლინებაა.
სილამაზესთან ერთად, ჭკუაც არ დაიშურა მისთვის გამჩენმა. დალილა პირველი მიხვდა ახლადგამორთული მოტორის სიკეთეს და ის უმალ თავის სამსახურში ჩააყენა. ბოლოს ისე გაერთო გათბობის ამ ფორმით, რომ მისი მანქანის კაპოტიდან ჩამოთრევა გარკვეულ სირთულეებს უქმნიდა არა მხოლოდ მანქანის მფლობელებს. პროცედურა თავად დალილასთვისაც არ იყო იოლი და უმტკივნეულო. ცხოვრებასთან ჯაჯგურში, საკუთარ ტყავზე ნაგრძნობმა და ემპირიული გზით მიღებულმა გამოცდილებამ, კატას შავი ფერის მანქანებისადმი დაუოკებელი ლტოლვა გაუჩინა. თავად შავი, სიშავეში პოულობდა მყუდროებას. ქამელეონისათვის ღვთის წყალობად ბოძებულს, მან საკუთარი გონების გამჭრიახობით მიაგნო და ეს მონაპოვარი ტექნოკრატულ გარემოსთან შეგუების საკუთარ წესად აქცია.
რა თქმა უნდა შავ მანქანაზე შავი კატა, ღამის სიბნელეში ძნელი დასანახია, მაგრამ არის ჩვენს ეზოში ერთი მანქანა, რომელსაც დალილა უბრალოდ თავის საკუთრებად თვლის. ეს ფუთოს შავი მერსედესია. ის ძალიან მსუქანია და ძნელად გადაადგილდება. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია ფუთოს დიდი და სქელი ლინზები უკეთია. უმეტეს შემთხვევაში ის ვერც ხედავს კაპოტზე წამოწოლილ დალილას და თუ მაინცდამაინც დაინახა , ”უშანკად” ეჩვენება, ამიტომ სულ ქუდის პატრონის ძებნაშია. როდესაც ”უშანკა” თავისით გაქრება, მერე იმას დაეძებს ვინც ”ეკაეფება”.
იცით რისი თქმა მინდა, რომ იმ დღეს განსაკუთრებულად კარგ ხასიათზე ვიყავი. იმდენად კარგზე რომ, ჩემმა,უჰ დიდი ხნის წინ, ქმარყოფილმა, სულიერი სწრაფვის გამო ”აღა გევორქად” მონათლულმა, ხოლო ერისკაცობაში გუჯად წოდებულმა, ორჯერ დამიძახა თავისი ახალი სატრფოს-ხათუნის სახელი და ჩემდა გასაოცრად წარბიც არ შემრხევია. ეგ სიბინძურე ფიჭური ქსელის ვიწროებში შევჩურთე და განვაგრძე კარგად ყოფნა.
დიახ, ჩემთვის ვიჯექი სახლში მარტო, საოცრად კარგ ხასიათზე და ”ენუმა ელიშს” ვკითხულობდი. ის იყო წყალუხვმა ბურანუნამ და იდიგინამ თავიანთი მტკნარი წყალი მიიტანეს ბაჰრეინის მლაშე საშოსი, ერთმანეთს შეერივნენ და ჰა! უნდა შვას აბზუმ, მფლობელმან ყოველთა მეთა...
ტელეფონის ზარმა შესაქმის უკიდეგანო სივრციდან მერაბა სამხარაძის ლოჯიას მიშენებული შუშაბანდის სახურავზე ამომაყოფინა თავი, სადაც სწორედ ჩვენი შავი დალილა ამძვრალიყო, ვერ ჩამოდიოდა და ორი ღამე ძილს უფრთხობდა მეზობელი სადარბაზოს პატიოსან, ანუ ქუჩის ”ბრადიაგა” კატებს რომ არ დასდევენ, თავისი ოჯახის კეთილდღეობაზე რომ ფიქრობს ისეთ დედაკაცებსა და მამაკაცებს, მათ ნაგრამსს,რომელიც იმ ”ბრადიაგებზე” ისე არიან ბავშვობიდან აცრილი, რომ მათ დანახვაზე ქვა ან კეტმომარჯვებული, ყმაწვილობიდან სწავლობენ ვინ არის ამ განზომილებაში ბატონი და პატრონი ყოველთა სულდგმულთა.
სახურავზე კაცთათვის გაურკვეველი მიზნით ასული და იქედან კიდევ უფრო გაუგებარი მიზეზით ჩამოსვლაზე კატეგორიულად უარისმთქმელი კატის ქცევა ვერანაირად ვერ ჯდებოდა, კატაზე როგორც ასეთზე, საზოგადოების წარმოდგენათა სისტემაში და ექსტრემალურ ჩარევას ითხოვდა.
სამხარაძის შუშაბანდის მიმდებარე ტერიტორიაზე ხალხამა შეკრება იწყო.
რა თქმა უნდა ტრაგედიის ეპიცენტრში შეგროვილი საზოგადოება არ იყო ერთგვაროვანი, მაგრამ მათი დაბნეულობის ხარისხი, შექმნილ სიტუაციის შეფასება, და ზოგადი უსუსურობა, ცალსახად იდენტური იყო ... მოქმედების არეალში დალილას ისტერიული კნავილისაგან ოჯახებიდან გარეთ გამოფენილებს, რასაკვირველია კატის მოყვარულობას ვერ დავაბრალებ, მაგრამ სამხარაძის შუშაბანდის წინ შეკრებილი რამოდენიმე კაცი, შემთხვევით გამვლელებს და სეირის საყურებლად, ისიც ცოტა ხნით შეყოვნებულებს თუ არ ჩავთვლით, ბუნებასთან აშკარად უფრო მჭიდრო კავშირში იყვნენ შემჩნეულები, ვიდრე უბნის დანარჩენი ამ დარგში უიმედოდ მიყუჩებული საზოგადოება.
ჭირისუფლების როლში სამხარაძის მხრიდან გამოდიოდნენ: ღვინჯილია თავისი ბულტერიერით, რომელსაც მოფერებით მე ”ბულბულს” ვეძახი. ბულტერიერისათვის შეუფერებლად ალერსიანს და მოსიყვარულეს კატები არც ბულის უყვარს, მაგრამ გრძნობდა რა ვითარების უსაშველობას და შეკრებილი საზოგადოების სასოწარკვეთას, როგორც ოჯახში გაზრდილი ძაღლი შეძლებისდაგვარად მალავდა კატებისადმი მისი ჯიშის მარადიულ არაკეთილგანწყობას და საქმეს იმით ეხმარებოდა, რომ ხელს არ უშლიდა.
ორი ქალბატონით იყო წარმოდგენილი იმ პატარა კნუტის ოჯახი, რომელიც ჩემი პროფესიონალური ჩარევის შედეგად, სამი დღის ხეზე ჯდომის შემდე;გ, დაუბრუნდა მშობლიურ კერას. ქალბატონები ძალიან აღელვებულნი ბჭობდნენ გამოსავალზე, მაგრამ მხოლოდ თავიანთ მოკლე ჭკუას აწვალებდნენ, საქმეს კი ვერაფრით შველოდნენ.
მეეზოვე ზურა, რომელიც მთლად ჯანზე ვერ არის და ამ შეზღუდულობის გამო უსიტყვო მოწმეა უბნის ტერიტორიაზე ატეხილი ყველა ალიაქოთისა, უცებ ალაპარაკდა.
_ერთი გასროლა და გათავებულია.
_შენ ვინ დაგიძახა აქ, მოშორდი აქაურობას - თვალები გადაუბრიალა მერაბამ ზურას.
სამხარაძემ კარგად იცოდა, რომ შექმნილ სიტუაციაში, რომელშიც ერთადერთი მხსნელი მე ვიყავი, ასეთი ლაპარაკი კარგს არაფერს მოიტანდა.
თავიანთი პროტესტი ღვინჯილიამ და ბულიკამაც დააფიქსირეს.ზურა ჩაკვდა. ქალები თავს აქნევდნენ, ხმას არ იღებდნენ და ზურას მხოლოდ მიმოსის ძალით ეპროტესტებოდნენ.
დამსწრეთა შორის იყო კახელი ჟორა, ბუნების შვილი. მას შემდეგ რაც ერთი, ჟორასთვის უკეთესი ქვეყანა დაანგრიეს და მეორე ჯერ ვერ დააწყვეს, უსახსროდ დარჩენილმა, კაცთა მოდგმის მეურნეობის პირველფორმას -შემგროვებლობას მიჰყო ხელი. ”ვერარეჩკის”, ქართული ეკონომიკის მარწუხებიდან სასწაულით გადარჩენილი შემოგარენი განუსაზღვრელი რაოდენობით სთავაზობდა ბუნების წიაღში, შემთხვევითობის გამოისობით დაბრუნებულ ჟორას მრავალნაირ კენკრას, ზღრმატლს და რაც მთავარია კაკალს. შეიძლება ჟორა ფაუნას დიდად არ წყალობდა, მაგრამ ფლორა ნამდვილად მისი სტიქია იყო.
ისე სამხარაძეები და კატები ერთი ამოუწურავი თემაა. ამათზეა ნათქვამი: ”ღორს პიტნა ეზიზღებოდა და ცხვირში აჩურთავდნენო”. პატარა თუ დიდ ოპერაცია, კატების განეიტრალება-კისრის მოგრეხვის საბრძოლო მოქმედებათა თეატრი, სწორედ სამხარაძის ფანჯრების წინ მდგომი ხის, შუშაბანდის ან მისი გარაჟის სახურავზე ვითარდება.
სწორედ გარაჟის თავზე, სამხარაძეების ჭირისუფლების საპირწონედ, შავი დალილას გულშემატკივარი ხვადები გამოჩნდნენ. ჯერ ნელ-ნელა დადიოდნენ, მძიმედ, მერე რაღაც გაურკვეველმა ხმებმა იწყო სივრცეში შემოჭრა. ხვადთა აფორიაქებული, ვნებით შობილი ხმა, ჯერ მოგუდულად იწყებოდა სადღაც ქვემოთ სიღრმეში, ყველა შიგთავსსგამოვლილი და მათივე სივრცით შეზღუდული ხმოვანება ყანყრატოსთან ტემბრს მომენტალურად იცვლიდა, ვნების ძალითვე მოურიდებლად გაფშეკილი ულვაშების ქვემოდან, მამალი სინკოპის ძლიერი ბიძგით, თავისუფლებაში ამოხეთქილი ისტერიული კივილით აყრუებდა იქაურობას და ლურსმანივით ერჭობოდა კაცთა ყურსა და სმენას. უსაშველო, გაბმული და გაუთავებელი იყო ხვად კატათა ზარი.
_ჩამოყარეთ ერთი ეგენი მაქედან-გასცა ბრძანება სამხარაძემ.
ხვადები ყველამ თავისებურად დააფრთხო. არც სამხარაძე იყო უმოქმედოდ. შუშაბანდში, კედელზე ჩამოკიდებული კაკლით დატენილი ”ჩულქიდან” რამოდენიმე კაკალი ამოიღო. მხოლოდ ორის გასროლა მოასწრო დიასახლისის შავ თვალთა საბედისწეროდ გადატრიალებამდე.
კატები კიდევ უფრო თავდაუზოგავად აკნავლდნენ. ისე იხოკავდნენ თავ-პირს, ისე უნუგეშოდ გოდებდნენ და დასტიროდნენ შავ დალიდას, როგორც მეფეთა ველზე გამოფენილი შაოსანი ეგვიპტელი დიაცები, მარადიული მდუმარებიდან, უმეცართა სასეიროდ, მეცნიერთა მიერ გაბახებული და პარიზული ვოიაჟისათვის გამზადებული, დიდი რამზესის საქვეყნოდ ჩამოტარებულ სარკოფაგს.
აი, ამ ზოგადი სურათის ფონზე ვიქენი მიწვეული საქმის მოსაგვარებლად, როგორც შავი დალილას პირადი მეგობარი, ზოგადად კატების გულის მესაიდუმლე და მათი ფსიქოსივრცის ზედმიწევნით მცოდნე.
სამხარაძის აივანიდან კიბით უნდა ავსულიყავი შუშაბანდის სახურავაზე.
_ა, ამ კიბეზე ადი! დაუძახე, შენთან მოვა და მერე ჩამოათრიე მაგის დედაც ... ჩემს დანახვაზე მშვიდად დაძინების იმედი გაუჩნდა მერაბას.
_ხელთათმანი მინდა, ხელზე რომ არ მომპორჭყნოს!
მარინა, მერაბის მეუღლე, უცებ დაიკარგა და მერე რეზინის ხელთათმანით დაბრუნდა.
_ეს რად უნდა მარინა? დენს კი არ ირტყმევინება ეგ კატა, ტყავის ხელთათმანი არ გაქვს?_ ღელავდა მერაბა.
მარინა ცოტა ხნით ისევ გაქრა. რომ დაბრუნდა ხელში რაღაც შავი და გრძელი ეჭირა.
_რა გჭირს, რა ღმერთი გიწყრება გოგო შენ? ვისია ეს? რას ინახავთ სახლში?
_კარგი რა, მიეცი სხვა ვერ ვნახე ვერაფერი.
მერაბამ ხელთათმანი ჩემსკენ გამოიშვირა.
-ა, ქეთი გენაცვალე, უბრალო არ გეგონოს, ნაღდად რომელიმე მუშკეტერისაა.
ძნელი სათქმელია ხელთათმანი საიდან გააძრო მარინამ. გარდა საეჭვო სუნისა, ტყავი ისე იყო გაშეშებული, ხელი ძლივს ჩავაკვეხე და ხელთათმანი იდაყვთან გაჩერდა. ცალი ხელით კიბეზე ვიმაგრებდი თავს. მეორე, ხელთათმანიანი, ზემოთ ავწიე და შევეცადე კატისათვის ქეჩოში წამევლო ხელი. ხელთათმანი სრიალებდა და მოჭიდება მიჭირდა.
ჩემს დანახვაზე დალილამ, მანამდე სახურავის შორეულ კუთხეში შეჩურთულმა, კიდისაკენ დაიწყო გადმოადგილება._მერაბ! ”პოლისჯოხი” არ გაქვს? რომ მოგვედო, გამოუსვამდით და ჩამოვაგდებდით.
_კარგი რა ჟორა! არ უნდა ამას ”პოლისჯოხი” და სტინგერი. იცის ამ ადამიანმა თავისი საქმე.
მე ვცდილობდი დალილასათვის ქეჩოში ისე წამევლო ხელი, რომ ჩამოყვანისას ხელიდან არ გამვარდნოდა. ყველანი გაიტრუნენ. ხვადებმაც შეწყვიტეს გოდება.
დალილა უფრო ახლოს მოვიდა, ხელი რაც შემეძლო მაგრად მოვჭიდე და როგორც იქნა კატა სახურავს მოვწყვიტე. ჰაერში ჩამოკიდებულმა, ერთი ისტერიულად შეკივლა და საყრდენის ძიებაში ნერვიულად მოფართხალე ფეხებმა, სანამ მე კიბეზე რამოდენიმე საფეხურით ჩამოვიწეოდი, ჩემს ცხვირზე იპოვნა საყრდენი. კატა ძირს ჩამოვსვი. იმ უბედურებისაგან, რასაც ხელთათმანი ერქვა, თავი გავითავისუფლე და ვიგრძენი რომ სახეზე სისხლი მომდის.
_დედა! რა უნდა ქნა ახლა?-გულწრფელად შეწუხდა მარინა.
_არ ვიცი -მოკლედ მოვჭერი მე.
_ქეთი საპნით მოიბანე და მაგაზე გეჭიროს თვალი, მეტი არაფერი არ გინდა. ეგ ხომ გყავს აცრილი _სიტყვა დამაწია სამხარაძემ.
სახლისკენ შემოვბრუნდი. მეზობლები ისევ არჩევდნენ ამბავს.
_კაცო ერთი გამაგებინეთ პატრულს რატომ არ დაურეკეთ?-არ ცხრებოდა ჟორა
_დავურეკე ბატონო, ბევრი იცინეს. რა კატები გყავთ ასეთი თუ ასვლა შეუძლიათ, რატომ ვერ ჩამოდიანო?
_ჰო, ვერა ვართ ჯერ ევროპის დონეზე ვერა, ბევრი გვაკლია.
_ევროპაში, გენაცვალე, ცხოველებს თვალებში შეჰყურებს მთავრობა. ცოტა მოწყენილი თუ მოეჩვენათ ძაღლის თვალები პატრონს ისეთ ამბებს უწყობენ რომ!
_თუ გყავს უნდა მოუარო! არა ბული?-მომენტი არ გაუშვა ღვინჯილიამ მოფერებოდა ბულიკას.
სახლში დასისხლიანებული მივედი. დალილამ კარებამდე მომაცილა. ჭრილობა საპნით ჩამოვიბანე, იოდით გვარიანად მოვითხიპნე და გოგას დავურეკე.
ცოტა ხანში ინფექციურ საავადმყოფოს მივადექით მანქანით. ფანჯარა ჩამოვწიე და დარაჯს დატყაული სახით სხვათაშორის ვკითხე:
_ცოფის ნემსს სად აკეთებენ?
_უიმონოლოგიის ცენტრი პირდაპირ და მარცხნივ.დარაჯი ისეთი დარწმუნებული და თავდაჯერებული იყო, მე კი ისეთი უმწეო, დაპორჭყნილი და დაკომპლექსებული, ჩავთვალე, რომ მას შემდეგ რაც მე ექიმებთან არ მქონია საქმე, მედიცინაში ახალი დარგი ” უიმონოლოგია” შეიქმნა.
მანქანიდან ჩამოვედი და იმ მიმართულებით წავედი დარაჯმა რომ მიმითითა. ორი თეთრხალათიანი გაცხარებით ვიღაცას ჭორავდა, ალბათ რომელიმე ფერშალს. თავიანთი ფორმით და ხალათის ტარების მანერით მეტზე უბრალოდ ვერ გაქაჩავდნენ.
ახლადმიღებული ინფორმაციის დაზუსტება მომინდა.
_უკაცრავად, უიმონოლოგიის ცენტრი სად არის?
ვიკითხე მე სხვათაშორის, ვითომ დღეს არ გამიგია ამ ახალი დარგის არსებობის შესახებ. მედიცინის მუშაკებმა ხელით მანიშნეს შესასვლელისკენ. არ დამინახავს, მაგრამ ვიგრძენი რომ გაეცინათ და კიდევ უფრო დავრწმუნდი ჩემი შეგრძნების სისწორეში, როდესაც შესასვლელის თავზე დიდი აბრა დავინახე წარწერით -”იმუნიზაციის ცენტრი.”
_ფუ, იდიოტი_წამომცდა ჩემდაუნებურად,
_ესეც უიმუნოლოგიის ცენტრი ქეთუშ!-იპრიწებოდა გოგა, რომელმაც მანქანა დააყენა და წამომეწია.
_ეგ დარაჯი დაბერდა აქ და ესეც არ იცის?
_შენ უნდა გენახა ის თეთრხალათიანები როგორ განგერიდნენ.
_შედი, შედი, ჰა ხომ არ გეშინია? მიდი ახლა ნახავ კატების ”სპასატელებს” რა მოსდით.
შენობის ფასადი ისეთი უსაშველო და ისეთი უიმედო იყო, ნაბიჯის გადადგმა გამიჭირდა.
ის რაც ამ უბადრუკი ექსტერიერის შიგნით დამხვდა, კიდევ ერთხელ ამტკიცებდა ფორმისა და შინაარსის მარადიულ შესატყვისობას. მაგრამ შიგთავსსმა, ყველაზე ფრთაგაშლილ ადამიანურ წარმოსახვასაც კი დაუდო ზღვარი და უმალ პირდაფჩენილი გადამაყუდა სამყაროსეულ ფორმათა ტრანსფორმაციის, მისი მეტამორფოზის მორევში.
პირველი სართული აშკარად ბოსელის შთაბეჭდილებას ტოვებდა. ბევრი ღია კარი, რომლის მიღმა მხოლოდ სიბნელე მოჩანდა. მეორე სართულზე ასასვლელი კიბე რყევის გარეშე მხოლოდ ქათმის წონას გაუძლებდა. შესაბამისად მეორე სართული საქათმის ასოციაციას იწვევდა.
_ბიჭო გოგა! როგორ ყანყალებს ცალცალკე ხომ არ ავიდეთ?
_ადი !ადი! ნახე ზემოთ რა ”სასტავი” გელოდება. შეხედე შენ თვითონ, შენი ნაჩხაპნი რა არის, აქ მგონი სულ ხრესილის ომის მონაწილეები არიან.
უცებ ვერ მივხვდი სად მოვხვდი. ხალხი ბევრი არ იყო, საზოგადოებას რომ გადავხედე ჩემი ნაკაწრის გამო თავი უხერხულად ვიგრძენი. მოსაცდელში შეკრებილები ისე სახელდახელოდ და ექსპრომტად იყვნენ დაბინტულ- დასკოჩილები, სასტიკი ჩეხვის ჯოჯოხეთიდან ახლახანს სასწაულის ძალით გადარჩენილებსა და უახლოეს გამოქვაბულში თავშეფარებულებს გავდნენ. ზოგს თავი ჰქონდა გადაბინტული, ზოგს ფეხი. ზოგს ბინტიც ვერ ეშოვა და რაღაც საეჭვო წარმოშობის ჭინჭი უბრალოდ ხელზე დაეხვია. ზოგი კოჭლობდა, მაგრამ მაინც დადიოდა.ზოგი კვნესოდა, ზოგიც მდუმარე პროტესტით კუთხეში იყო მოკუნტული. ერთი ჩვეულებრივად იგინებოდა. მაგრამ ფეხგადაბინტული რასაც აკეთებდა ძნელია მას მხოლოდ გინება დაარქვა. გადაადგილება აშკარად უჭირდა, მაინც არ ცხრებოდა და თან სადღაც, ვიღაცაში თუ რაღაცაში, დებდა დიდს, გრძელსა და მკვრივს. მერე ამითაც არ კმაყოფილდებოდა და ის რაღაცა, იქედან სხვაგან შეჰქონდა. შეჰქონდა და გამოჰქონდა და მერე ისევ და ისევ. დაუზოგავად და ენერგიულად დაჰქონდა ის, მკვრივი და გრძელი რომ იყო. იხარჯებოდა დიდი გრძნობა და უსაზღვრო ენერგია. უცებ თვალები შემომეფეთა. მზერა ლეწავდა და ფეხქვეშ ბეგვავდა ყველას და ყველაფერს. შემგინებლის ხმიანობა თუ იმ შემტან -გამომტანის ენერგიული, მაგრამ მაინც ადამიანური სისუსტით დაღდასმული ექსცენტრიკა მონაგონი იყო ამ პირუტყვულ ბრუტალობასთან.
_ბოლო ვინ არის?-ვთქვი ჩემთვის და რაღაც უაზროდ გამომივიდა.
_ქალბატონო, ჩვენ აქ ყველა ბოლო და უკანასკნელები ვართ! თქვენ ხართ პირველიც და დო მაჟორიც თუ ფული გაქვთ?!
მიპასუხა მოკრივის პოზაში მდგომმა, ორივე ხელი ჭინჭით რომ ჰქონდა გადაბლართული .
_ჩვენ არ გვიკეთებენ ”ლემსს”, ფული არ გვაქვს და მიტომ.
შეაწია სიტყვა მეორემ რომელსაც ისევე ჰქონდა ხელები გადახვეული როგორც პირველს, ტუჩებიც მისნაირად დაწყობილი და პროტესტის იმავე ხარისხ ამჟღავნებდა, რასაც პირველი. საუბრის კილოც და კავიც იდენტური ჰქონდა ამ ორს და უეჭველად დასავლური წარმოშობის უნდა ყოფილიყვნენ. ეს ორი ტყუპისცალივით გავდა ერთმანეთს.
რომ დადიოდა და მკვრივსა და გრძელს აქეთ-იქეთ ტენიდა, წუთით შეყოვნდა, შემომხედა, ერთი დამეჭყანა და თავისი საქმიანობა გააგრძელა.
_მიბრძანდით, ქალბატონო, ჩვენ რას გვიყურებთ! ღმერთმა მოგცეთ შესაძლებლობა!
კარისკენ მიმითითა სახეაწითლებულმა და თმაგაწეწილმა ქალბატონმა, რომელსაც ფეხი ჰქონდა გადაბინტული, მწარედ გაჭიმული და ხაზგასმით განფენილი, საერთო სახალხო დათვალიერებისათვის, ექიმის კაბინეტში შესასვლელის წინ.
_თუ შეიძლება!-გავბედე მე.
_გადააბიჯე, ამას გაუცოფდა პატრონი!-დამრთო ნება თმაგაწეწილმა.
მე ფეხს მოწიწებით გადავაბიჯე, მაგრამ ძალიან ავღელდი. კაბინეტის კარები შევაღე და....
დაბრძანდით და გისმენთ!-ჩემსკენ არც გამოუხედავს, ისე, მექანიკურად ახმიანდა ექიმი.
მერე უცებ წამოხტა და ნერვიული მოძრაობით გამოაღო კარები.
_რას ზიხართ აქ და ხელს უშლით მედპერსონალს მუშაობაში, მიბრძანდით სახლში, თუ არ გადაიხდით ვაქცინაციას ვერ გავაკეთებთ. მე მგონი გასაგები ენით აგიხსენით.
ექიმმა კარების მოხურვა მოასწრო. დაკბენილ- დაგლეჯილი მასა აგინებდა ექიმს, მთავრობას და ნათელაშვილის გამოჯანმრთელებით იმუქრებოდა.
ექიმს კიტრის ფორმის თავი და ამორეცხილი, ცისფერი თვალები ჰქონდა.
_დიახ, გისმენთ!
_აი, კატამ მომპორჭნა და მოვედი.
_ამ ხალხმა ვერ გაიგო, რომ ფასიანი იქნება თუ უფასო ვაქცინაცია ჩემზე არ არის დამოკიდებული, თან რომ ეუბნები ნახევარს სახელმწიფო იხდისო არ ჯერათ, საერთოდ უფასო უნდათ.
ვერაფრით ვერ ბრუნდებოდა ექიმი ჩემთან. ხშირად იმეორებდა _დიახ გისმენთ!- მაგრამ ისევ უფასო ვაქცინაციაზე ბუქნაობდა და თან თვალებში მ;ომშტერებოდა -თქვენ რა აზრის ხართ ამასთან დაკავშირებითო. ვაქცინაციის სახელმწიფო პროგრამის დიდ სიკეთეზე, მისი ავ-კარგის გარშემო ლეკურს რომ მორჩა, ექიმმა გამოაღო უჯრა, ამოიღო ქვითარი და ზუსტად გამოიანგარიშა:
35+50=85 ლარს
ექიმი უაზრო, არაფლისმთქმელი თვალებით მომშტერებოდა.
_85 ლარი გადაიხადეთ და შემდეგ ვილაპარაკოთ!
მე ამდენს არ მოველოდი და გოგას დავუძახე. ფული გადავიხადე.
ვუყურებდი ამ ძალად საქმიან სუბიექტს და გიჟობანას თამაში მომინდა. ასე მინდოდა გამომეხატა პროტესტი,ზოგადად ჩემს თავს დამტყდარ, უეცარ გარემოებათა გამო და დამეფიქსირებინა სოლიდარობა, მოსაცდელში უაზროდ მომლოდინე, იგნორირებულ ასაცრელთა მიმართ.
_აბა,ახლა ნამდვილად გისმენთ.დასაწყისისთვის გეტყვით,რომ ის რაც თქვენ სახეზე გაქვთ,საკმარისია იმისათვის,რომ გამოუსწორებელი ,გნებავთ ფატალური შეცდომის მიზეზი გახდეს,თუ ვაქცინაციას ბოლომდე არ მიიყვანთ. 85 ლარი ხომ გადაიხადეთ, ამის შემდეგ ყოველი ნემსი 10 ლარი დაგიჯდებათ. ახლა მომიყევით რა მოხდა?
_კატა თქვენია?-ვითომ ისე სხვათაშორის იკითხა ექიმმა და ისევ უჯრაში ჩაძვრა. მერე ქაღალდზე, უჯრიდან რომ ამოიღო, რაღაცის წერა დაიწყო.
_არა, კატა ჩემი არ არის.
_უპატრონო და ველურია?
_ველური რატომაა? ვიცნობ მაგ კატას და საჭმელსაც ვაჭმევ. დალილა ჰქვია.
_ე.ი. თქვენია?
_ჩემი ნამდვილად არ არის, მაგრამ ცამცუმის მეგობარია. უფრო სწორედ ცამცუმის ქალია.
_ცამცუმი ვინ არის ?_არ შედრკა ექიმი.
_ცამცუმი ჩემი კატაა და ხვადია. იცით .....
_ცამცუმი კატის სახელია?
_დიახ, დიახ, ცამცუმი ანუ სამსუნი. იგივე სამსონი გახსოვთ ალბათ ისრაელელთა ერთ-ერთი მსაჯული. მისი დალილაც გემახსოვრებათ. ხოდა ეგ შავი კატა ჩემი ცამცუმის დალილაა. ცამცუმიც ქუჩიდანაა აყვანილი. აი, იმ კაცის შვილიშვილი აწვალებდა, რომლის სახურავზეც გამკაწრა შავმა დალილამ. ჩემი ცამცუმი და დალილა ძალიან უხდებიან ერთმანეთს, მართალია მას ისეთი დალალები არ ააქვს, როგორც სამსონს, მოკლებეწვიანია, მაგრამ ძალიან ლამაზია. უფრო იმიტომ მიყვარს ცამცუმი ტორკვატოს გავს ძალიან. ისეთივე თეთრია, შავი ასიმეტრიული ლაქებით. გულადიცაა. აი, გოგა ამბობს ცამცუმი შეუპოვარია და ”დამზადნავი” არ არისო.
_ტორკვატო ვინ არის?
_ტორკვატო ტასო, დიდი პოეტი იყო.
_მერე თქვენს ცამცუმს, როგორ გავს?
_არა, თქვენ ვერ გაიგეთ . ტორკვატო ჩემი კატა იყო ცამცუმამდე და ეს სახელი, ტორკვატო ტასოს საპატივცემლოდ შევარქვი. მერე ტორკვატო ციხეში, ბიბლიოთეკაში ცხოვრობდა.
_რა დააშავა ასეთი პოეტმა კაცმა?
_პოეტი ტორკვატო არა, ჩემი ტორკვატო იყო ციხეში.
_მერე, მერე ქალბატონო?
_ყველაფერი ძალიან მარტივია. ჩემი სიძე, ვ.დომუხოვსკი, რომ დააპატიმრეს, ორთაჭალის ციხეში იჯდა. იქ ბიბლიოთეკა გააკეთა პატიმრებისათვის, მეც მივეცი წიგნები. მერე ტორკვატო მთხოვა, მეტი სიმყუდროვისათვის. პატიმარ კაცს უარს როგორ ვეტყოდი და ტორკვატომაც ზონაში ამოყო თავი. მერე ვიქტორი გამოვიდა და ჩემი ტორკვი სხვა პატიმრებისათვის დარჩა ციხეში. ეს დიდი ხნის წინათ იყო. ერთმა პატიმარმა წერილიც კი მომწერა. ტორკვატო რომ არა, აქ გაჩერება გაუსაძლისი იქნებოდაო. ძალიან გონიერიაო.
ექიმი პირუტყვივით მომშტერებოდა. ყური საბოლოოდ დათრეული მქონდა. გამოლენჩების ყველა სიმპტომი სახეზე იყო. ხელს არავინ არ მიშლიდა და მეც შეუბერე.
წიგნს ვწერ ახლა და იქ მთავარი გმირი შავი კატაა, მას სახელად სოლომონი ჰქვია. სოლომონი დროში მოგზაურობს. ის დიდი ქურუმის, მენკანრარის დროიდან ჩვენამდე მოდის და სხვადასხვა დროით და სივრცულ განზომილებებს გადის, რათა მოგვიტანოს და განგვიმარტოს კაცთა მოდგმის საიდუმლოს არსი, რომელიც დასაბამიდან ჰერმეს ტრისმეგისტრის ზურმუხტის ფირფიტებზე ჩაწერილი დღემდე ამოუცნობია კაცთათვის. ბევრნი ეცადნენ, მაგრამ ამაოდ. გახსოვთ, ალბათ, როგორ დასდევდა ლიდიის მეფე მიდასი ფავნს, როგორ ევედრებოდა აეხსნა მისთვის ”ყოფიერების არსი”. შეუძლებელია არ გახსოვდეთ ფავნის პასუხის მომაკვდინებელი უსასოობა:
აბა უსმინეთ! რა ფატალურად ჟღერს მისი პასუხი:
”ო,უბადრუკო, წუთიერო მოდგმავ,
შემთხვევითობის და სიდუხჭირის პირმშოვ!
განა შენ შესძლებ ყოფიერების საიდუმლოს წვდომას?
არ ყოფნა, საერთოდ არ დაბადება, აი, არსი ყოფიერებისა...”
_ვაქცინაციისათვის კატის ფერს მნიშვნელობა არა აქვს.
ძირშივე მოკვეთა ჩემი ანატოლიური კრუისი ექიმმა და ის გამოიტანა საპოლემიკოდ რაც მისთვის გასაგები და ახლობელი იყო. ხოლო ვიღაც პარანოიკი მიდასი, მანიაკალური ჟინით აღძრული, როგორ ცდილობდა კაცთა მოდგმის საიდუმლოს ახსნას, ვერაფრით ვერ მოხვდა მისი ვიწრო, ანტირაბიული სივრცის დაფარვის ზონაში. ამიტომ ჩემს მიერ მგალითად მოყვანილი, მცირეაზიელი მეფის ზოგადკაცობრივმა სევდამ ექიმის თავის კიტრისფორმის ორბიტის გარშემო ერთხანს იტრიალა ამაოდ, მასში კაცობრივის ვერ აღმოჩენით გაწბილებულმა მაღალ სიხშირეებს მიაშურა და უკვალოდ გაუჩინარდა.
ექიმმა გამომკითხა სახელი, გვარი, მამისახელი, წლოვანება და კიდევ რაღაცეები ჩაწერა იმ თავის დავთარში, მრავალ ენაზე. წერას რომ მორჩა, ისევ მომაშტერდა უტყვი თვალებით და კბილებში გამოსცრა:
_კატამ ქუჩაში გაგკაწრათ?
_არა, სახურავზე.
_საინტერესოა, თუ შეიძლება აღწერეთ გაკაწვრის აქტი.
_კი, ბატონო, არ არის პრობლემა.
დილიდან კარგ ხასიათზე ვიყავი და ”ენუმა ელიშს” ვკითხულობდი. ხომ გახსოვთ:
”როცა მაღლა ცა არ იყო წოდებული,
დაბლა ხმელეთს სახელი არ ერქვა,
როცა არცერთი ღმერთი არ ჩანდა,
სახელი არ ერქვათ, ხვედრი არ ეწერათ ... ”
ექიმს შევხედე, მომენტალური გამოცოცხლების შემდეგ ისევ დალენჩდა. თვალებს არაადექვატურად ძაბავდა, ვერაფრით მიმხვდარიყო რა ხდებოდა მის თავს. მეც განვაგრძე.
გესმით სად ვიყავი? ბურანუნა და იდიგინა ჭეშმარიტი მამრები, თავიანთი ფორმითაც ფალოსს რომ განასახიერებენ, როგორ მიიწევენ თიამათისაკენ, რათა იქ ურთიერ შერევით თიამათის მლაშე პირველსაშოში თიხით დაძერწილიყო პირველქმნილი ”მე”. გესმით აბზუ აქ ზოგადკაცობრივი ”მე”-ს მშობელია. და ეს ”მე” მხოლოდ ქართულშია ამ ფორმით შემონახული.
”აპსუ, პირველი მათი ჩამსახველი,
მუმმუ- თიამათ ყველას მშობელი, თავთავიანთ წყლებს ერთურთში ურევდნენ..."
მინდა გითხრათ, რომ პოემის ესთეტიკის ქალწულებრივმა ხელთუქმნელობამ, მისმა კოსმიურმა უკიდეგანობამ, ქმედებათა აღწერის უშუალობამ, უდროობას მაზიარა. 5000 წელზე მეტი, ჩემში დაბადებულმა განცდამ, წამში სადღაც გადასტყორცნა. სამყაროს შესაქმის, მისი ჩასახვის, განუზომელ სივრცესა და უდროობაში განხორციელებული სქესობრივი აქტის უშუალოდ განმცდელ-გამზიარებლად ვიქეცი.
ამით მე იმის თქმა მინდა, რომ კატაზე და მითუმეტეს შავ დალილაზე ნამდვილად არ ვფიქრობდი. და რა თქმა უნდა არც სახურავზე ავსულვარ ჩემის ნებით.
_თქვენ სახურავზე ახვედით და კატამ იქ მოგჩხაპნათ?
_დიახ, დიახ! აბა სად?კატა ხომ სახურავზე იყო.
_კარგი, თქვენ ამბობთ კატას ვიცნობო, სახელიც დაგირქმევიათ დონარა.
_არა, ექიმო, კატას დონარა კი არა დალილა ჰქვია.
_ჰო, დალილა. უკაცრავად. დონარა ჩემი ექთანია.
_თქვენ შეგიძლიათ დალიდაც დაუძახოთ, არ იქნება შეცდომა, მხოლოდ არა დონარა, ეს სახელი სულ სხვა წარმოშობისაა, მას ფილისტიმურთან საერთოდ არა აქვს კავშირი.
ექიმი ზედმეტად დათრგუნვილი მომეჩვენა. კიტრა თავი მიუჩვეველი დატვირთვისაგან კიდევ უფრო დაგრძელებულიყო და ჩემს მიერ წარმოთქმული ყოველი ახალი ფრაზის შემდეგ სულ უფრო და უფრო იწელებოდა. თავს სხეული გამოყვა. ექიმი ახლა მთელი ტორსით იყო ჩემსკენ მომართული. კარგა ხანს იყო ასე მოღერებული. თითქოს მოეშვა, ისედაც გამორეცხილი უაზრობა ცისფერ თვალთა, საერთოდ ჩაკვდა. მე გავიტრუნე. ისეთი გრძნობა დამეუფლა ბავშვობაში ქათამზე ოსტატურად ჩატარებული ჰიპნოტიკური სეანსის დროს, რომ ჩნდება. დაჟინებული მზერით გაშტერებული, კისერმოღრეცილი და სადღაც მოუსავლეთში მაცქერალი ხელში რომ გიჭირავს და ორივე კარგად გრძნობთ თავს. შენ იმიტომ რომ ეს შესძელი, ის იმიტომ რომ ცოტახანი ისე გაითიშა, დაავიწყდა ყველაფერი, მათ შორის ისიც რომ ქათამია.
თავდავიწყება წამიერი იყო. თავმაც ყოველგვარი ნარჩენი დეფორმაციის გარეშე დაიბრუნა ბუნებრივად განუმეორებელი ფორმა. ჩემთვის არაფრისმთქმელმა, რამოდენიმე წმინდა სამედიცინო ფრაზამ მომენტალურად მოახდინა სივრცის რეაბილიტაცია და აღუდგინა მას გაურკვევლობაში გადასროლილი სტატუსი.
ექიმი სწრაფი მოძრაობით წამოდგა და მანიშნა სასწორზე დავმდგარიყავი. ხელი დაიბანა შპრიცი მოამზადა და ჩემი შეკითხვა- რამდენი ნემსი უნდა გავიკეთო - უპასუხოდ დატოვა.
თვალებში შევხედე განაჩენის ამოსაკითხავად. თვალები ისევ პირუტყვის ჰქონდა. მხოლოდ შურისძიების დაუოკებელი სურვილით ჩახმახზე შეყენებული მარჯვენა იყო საბედისწეროდ მეტყველი. ანტირაბიული ქმედებების დიდოსტატის დრო იდგა. ახლა ის წყვეტდა, რომელი იდიგინა, რომელ ბურანუნასთან ერთად ვის საშოში შეიყვანდა თავის მლაშეს თუ მტკნარს.
ეჭვგარეშე იყო კარგი არაფერი მელოდა. მისი ელვარე მრისხანების შესანელებლად მაამებლურად შევბედე:
_ექიმო! იუდეველთა დავითს გავხართ, ფილისტიმელი გოლიათის წინააღმდეგ საბრძოლველად გახაზირებულს.
_გოლიათი ალბათ თქვენ ხართ?
ვერაფრის თქმა ვერ მოვასწარი იმდენად გამაოგნებელი იყო ჩხვლეტა. სადღაც შიგნით ვერაგულად, სულისგაწვრილებამდე ჩამჩეხეს. ვერ წარმოვიდგენდი, ერთი ჩხვლეტით თუ შეიძლებოდა ადამიანის ასე შეურაცხყოფა.
_გეწვით?გექავებათ?
_არა. ერთი ეს მითხარით გეთაყვა, თქვენთან ყველა ასეთი ვნებით და თავგანწირვით ეკიდება საქმეს, თუ მე მარგუნა ღმერთმა ასეთი ბედნიერება?
ექიმი კმაყოფილი ჩანდა. კითხვამ ხელის გამშრალების მომენტში გაიჟღერა. პირსახოცი ჩამოკიდა და ჩემსკენ შემობრუნდა.
_ჩვენ ოთხნი ვართ. მე საუკეთესო ვარ ოთხეულში. კიდევ გაქვთ კითხვა?
_მაქვს. მე პატარა ნაჩხაპნისათვის ჯერ ვერ გამირკვევია რამდენი ნემსი უნდა გავიკეთო და ისინი, ამ კარების იქეთ, თავყბაგადახვეულები რომ გელოდებიან, რა? უნდა გაცოფდნენ?
_თქვენ შეგიძლიათ აქ მოიცადოთ, თუ უფრო საინტერესო საზოგადოება გჭირდებათ მოსაცდელში მობრძანდით. შემდეგი ჩხვლეტა ოც წუთში. სულ რვა ნემსი უნდა გაკეთდეს. აი, თქვენ კი სამ საათში გამოიარეთ. -ახლა გოგას მიუბრუნდა ექიმი, ერთი ბოროტად გაიღიმა და რომელიღაც კარებს იქეთ გაუჩინარდა.
გოგამ ამდენი ხნის ჩასუნთქული კიბეებზე ხარხარით ამოისუნთქა.
გარეთ გამოსულს მეამბოხეები შემომეხვივნენ. ჯერ ჩუმად მათვალიერებდნენ და მერე წამოვიდა კითხვების წვიმა.
_რა ქენით, ქალბატონო, აგცრეს? -პირველი მოკრივე მეგრელი გადმოვიდა შეტევაზე.
_რას ქვია ერთი გაგიკეთეს? აბა, რამდენია გასაკეთებელი?
_მგონი რვა, არ ვიცი ზუსტად.
_რას ამბობთ!? ფული, ფული გადაიხადეთ ქალბატონო?
_85 ლარი.
_დიდუ, რატომ ამდენი ქალბატონო. შემომხედე ერთი აქეთ თუ შეიძლება.
მოკრივემ დიდი ხანი ყურადღებით ათვალიერა ჩემი ფიზიონომია და ბოლოს მკითხა.
_თქვენ ძაღლმა გიქნათ, თუ კატამ?
_ კატამ და ეს კატა აცრილია, ჯანმრთელია და არაფერიც არ ჭირს. აი, ეგ ექიმი კი სადისტია და თან ნემსის კეთება არ იცის, ჩამომიღო მხარი.
_ახლა მე გეტყვი შენ, ჩემო ქალბატონო, რომ მაგან გადაწყვიტა ყველას ნემსი თქვენ გაგიკეთოს. თქვენ რა გჭირთ სარვანემსო. საერთოდ ერთ ნემსს აკეთებენ და 35 ლარი ღირსო. ადრე საერთოდ უფასო იყოვო.
_კაცო, მე ერთი რამე ვერ გავიგე? თუ რვა ”ლემსი” 85 ლარი ღირს, მაშვინ ჩვენი გასაკეთებელი ერთი რატომ ღირს 35 ლარი?
მეგრელები ჩემს წინ ჩაცუცქდნენ. თმაგაწეწილმა ქალმა მოხარა თავისი დასიებული, სიმწრისაგან დალურჯებული ფეხი და მოსაცდელმა ცოტა ამოისუნთქა.
_უჰ, აგაშენა ღმერთმა! შლაგბაუმივით არ გქონდათ გადებული ქალბატონო. ასე არ ჯობია? ფეხიც დეისვენებს და ჩვენც ვიმოძრავებთ გემოზე -არ ცხრებოდა ერთერთი ტყუპისცალი.
ნელნელა განწირულთა გონება უცნაური აზრების საბუდრად გადაიქცა. ჩემს გარშემო რკალი შემოიზღუდა. ყველა გაერთიანდა და მრავლისმთქმელად შემომჩერებოდნენ. საუბარში მეც ჩავერთე და გავიგე რომ შლაგბაუმა ფეხის მქონე ქალბატონისთვის ღორს უკბენია. სამი ძაღლისგან იყო დაკბენილი, ხოლო ორი ტყუპი მეგრელი, რომელიც ლეხაინდრაოდან იყვნენ ჩამოსულები, ელიავას ბაზრობაზე, დროის მოკვლისა და გართობის მიზნით ქუჩაში დაჭერილ კატას დაუპორჭყნია რიგრიგობით. მე ამ ამბავმა დამაინტერესა, ზრდილობაც მოითხოვდა დავინტერესებულიყავი ამ უდღეურ სივრცეში, ბედის სიმუხთლით, დაპორჭყვნის დარგში კოლეგად ქცეული თვისტომით.
_ბაზრობაზე კატა სად იშოვეთ?
_კატა, ქალბატონო, უსაქმურობამ გვაპოვნინა. ჩვენ, მეც და ბანძღიც, სოფლიდან ვართ. მე მებრძოლი მქვია. იქ, რომ სამუშაო ვერ ვიშოვეთ აქეთ წამოვედით. ვყრივართ ამ ბაზრობაზე, იქნებ რამე სამუშაო გამოჩნდეს. ხომ იცით ზოგს მიწის ამოთხრა უნდა, ზოგს ჩაყრა და რა ვიცი კიდო. სხ;ვა საქმის რა მოგახსენო, მაგრამ ”იამას ” ისეთს ამოვთხრი, ორივე ხელით ატვეჩაი ვარ. ოდა, ვზივარ ჩემთვის და ვფიქრობდი რაღაცას და ამ დროს კატა გამოჩნდა. ლამაზ-ლამაზი კატუნია და მოვეფერები თქვა ვიფიქრე. დოუძახე მარა მთლად ახლოს არ მოვიდა და ვტაცე მაშინ კუდში. ამას უნდა ვითომ მიკბინოს და კუდისკენ ტრიალდება და არის ერთ ამბავში. მე ავწიე ზემოთ და დავატრიალე კუდით. ვატყობ არ მოწონს რაცხა, მე ვიცინი ჩემთვის და მომწონს კატას რომ ვატრიალებ, კატას არ მოწონს. და უცებ ეს ძაღლის გაგდებული არ მეცა ხელზე და დამიწყო პორჭყნა?! მპორჭყნა და მპორჭყნა. მინდა მოვიშორო და ვერ ვიშორებ. ახლა ბანძღიმ ხომ დაინახა ეს, მე სისხლისგან ვიცლები ისეთ დღეში ვარ, თან ისე ჩხავის კატა არავინ არ მეკარა. ბანძღიმ სტაცა კისერში და მე მომაშორა, მარა მერე გაბრაზდა რაღაცაზე ბანძღიც, ისე იქცეოდა კატა. არ იყო მთლად ნორმალური და ბანძღი კიდო უარეს დღეში ჩააგდო. დავდივართ ახლა ასე ბოქსიორებივით და მერე რა მწარე ყოფილა კატის მოპორჭყნილი. ძაღლის არ არის ასეთი მტკივნეულ, ვიცი მე ძაღლსაც უკბენია ჩემთვის.
მებრძოლი გაჩერდა . კაბინეტის კარიც გაიღო და შემდეგ აცრაზე დამიძახეს.
_მობრძანდით გადაცდა დროს. საათი არ დაგინიშნიათ?
_არა, მე საათს არ ვატარებ.
_აბა მკლავი,დაუშვით და თავისუფლად.
ისევ ის მაწაკი ჩხვლეტა. და ცოტა ხნის შემდეგ:
_გეწვით,გექავებათ?
_არა.
_შემდეგი, ნახევარი საათის შემდეგ. ისე ვატყობ მოგეწონათ ჩვენი პაციენტები, ხომ არიან გემოზე დაბდღვნილები. ფულის გადახდა არ უნდათ. უფასოდ უნდათ ყველაფერი. ისე არ გაგიკვირდეთ, გამოსავლის ძიებაში რაიმე უცნაური შემოთავაზებები თუ გაუჩნდებათ. ნახევარ საათში შევხვდებით.
გარეთ გამოსულს დიდი თანაგრძნობით დამხვდნენ.
_გეტკინა, ჩემო დაია!
_საზიზღრად აკეთებს.
სკამზე ჩამოვჯექი და ჩემს გარშემო საზოგადოებას გადავხედე. სულ ექვსნი იყვნენ. ორი ტყუპი მეგრელი. თმაგაწეწილი და ღორის დაკბენილი მარტყოფელი ქალბატონი. მეოთხე ჩვეულებრივი მაგინებელი, მეხუთე მაგინებელი შეტან- გამოტანით და მეექვსე მუნჯი, რომელსაც ჯერ ხმა არ ამოუღია და როგორც დამხვდა პირუტყვი, ასევე აგრძელებდა. მხოლოდ თვალებს აბრიალებდა.
როგორც ყოველთვის მებრძოლი აქტიურობდა. ის ჩემს თვალწინ, იმუნიზაციის ცენტრის მიერ იგნორირებულ პაციენტთა აშკარა ლიდერად ყალიბდებოდა.
მებრძოლი მომიახლოვდა, გადაბლართული ხელები მკერდზე დაიკრიფა, ხმა უდიდესი პატივისცემითა და მოწიწებით აღავსო, ტუჩები მავედრებელ პოზაში მოპრუწა, თვალები სადღაც უსაზღვრობაში გასტყორცნა და მღაღადებლის ხმიანობით დაიწყო.
_ჩვენო ძვირფასო ქალბატონო! ჩვენ ვხედავთ, ეს სადისტი თვითმარქვია ვაი ექიმი, როგორ გაწვალებთ ფულის გამოძალვის მიზნით. აშკარად ადამიანის წამების ფაქტთან გვაქვს საქმე.
თქვენ რომ ექიმთან შეხვედით კარი არ იყო კარგად მიხურული, ამიტომ ჩვენ ყველაფერი გვესმოდა, რადგან მე ყველაზე ახლოს ვიდექი კარებთან და თუ სიმართლე გინდათ, ყურიც მქონდა მიდებული. ამიტომ თქვენი ცამცამის, შავი დალის და ქურდების საყვარელი კვანტორას ამბები გავიგეთ, გულთან მივიტანეთ და, ბანძღის თავს გეფიცები, ნამეტანი განვიცადეთ.
_კვანტორა არა, ტორკვატო.
_უჰ, ეს როგორ შემეშალა?!
_და არც ცამცამი. ჩემს კატას ცამცუმი ჰქვია.
_დიახ, ქალბატონო! ბევრი შეცდომები დავუშვი, ისეთი სახელებია ვერ დავიმახსოვრე, მაგრამ თქვენ ისეთი კეთილი ჩანხართ არ მიაქცევთ ამას ყურადღებას და მოგვისმეთ ბოლომდე.
ჩვენ აქ მოვილაპარაკეთ. გეტყვით ახლა რა. თუ დაგვთვლის ახლა აქ ჩვენ კაცი ექვსი ვართ. თქვენ, ჩვენო ქალბატონო, რვა ნემსის ფული გადახდილი გაქვთ, აქედან ორი გაიკეთეთ. რადგან შავი დალილა, ხომ სწორად ვთქვი სახელი, მგონი არ შემშლია?
_არა.
_ქალბატონო! თქვენ ჩვენი თხოვნა შეგვისმინეთ და ყველა თქვენი კატის სახელს სიკვდილამდე არ დავივიწყებ და გულის ფიცარზე დავიწერ.
მე იმის თქმა მინდა, რომ თქვენი დალილა აცრილია, თქვენი მონათლულია, სახეზეც არაფერი ფარცაკი არ გაქვთ, ღმერთის წყალობით. თუ თქვენ თანახმა იქნებით, თქვენს თავსაც არ გაიწვალებთ და ჩვენს მდგომარეობაში შეხვალთ, იმ დარჩენილ ექვს ნემსს ჩვენ გავიკეთებთ თითოთითოდ. ამით ჩვენ ჩვენის მხრიდან თქვენ დაგიხსნით ამ სადისტის კლანჭებიდან და ჩვენც იმედი მოგვეცემა, რომ მთლად პირზე დუჟმომდგარ ცოფიანებად არ გადავიქცევით. აი, ეს არის ჩვენი თხოვნა და გვაინტერესებს თქვენ რას იტყვით ამაზე.
მე ხმას არ ვიღებდი. მებრძოლმა თვალი თვალში გამიყარა. თითქოს ცდილობდა ეკონტროლებინა ჩემი აზრების მსვლელობა და არ მიეცა მათთვის საჭირო კალაპოტიდან იოტისოდენა გადახრის შესაძლებლობლობა.
_ბატონო მებრძოლი! მე კი, მაგრამ მგონი ეს შეუძლებელია.
_იმან გითხრა ხომ, მაგას რას უსმენ? ყველას ერთ ”ლემსს” უკეთებენ და თქვენ რად გინდათ რვა?
_მიბრძანდით და თქვენ შესთავაზეთ, თუ ექიმი გარანტიას მომცემს, რომ არაფერი მომივა, კი ბატონო, მე სულ არ მეხალისება ჩხვლეტა.
_არა, ქალბატონო, ეს თქვენ უნდა დაიჩემოთ, თორემ ეს ვის რა პირობას მისცემს.
ექიმის კაბინეტისაკენ გაიშვირა ხელი მებრძოლმა
_კარგი, ბატონო, რახან არ არის საშველი გავცოფდებით და ეს იქნება. და გაცოფების მომენტი რომ არ გამომეპაროს და პირველი ეს დავკბინო, აქ დავსახლდები. აბა, ერთი ხელი მახლოს ვინმემ.
გამოჯანმრთელდება ნათელაშვილიც ამასობაში და დიდ პლაკატებზე და ტრანსპარანტებზე წაეწერება ეს ყველაფერი. ლეიბორისტების მთავარ ლოზუნგად აწი:”საქართველო ცოფიანების გარეშე!”-იქნება. მერე ამას მთელი ევროპა ხომ დაინახავს, ინგლისურადაც ვათარგმნინებთ. ხომ იკითხავს ის ხალხი რაშია საქმეო, იქ ევროპაში? ამათ ცოფიანებიც ყოლიათო და ვნახოთ მერე როგორ შევლენ ნატოში.
_ნატო არა ლამზირა! -ძლივს ხმა ამოიღო კუთხეში შეჭუჭკნულმა.
_სად გაგონილა ხალხი თავისუფალ, ევროპის ერთერთ მოწინავე ქვეყანაში ოუცრელი დადიოდეს და გარემოში ცოფის ბაცილებს ავრცელებედეს?! - რეალობის მოწოდების დონესთან შეუსაბამობას ჭკუიდან გადაყავდა ბანძღი.
_მართალია, ნატოში მხოლოდ აცრილი ხალხია -ხმა ამოიღო ღორის დაკბენილმა მარტყოფელმა ქალბატონმა, რომელიც ფეხის მოხრის შემდეგ მოეშვა, მოითენთა, მაგრამ ”საქართველო ნატოში” თემის გააქტიურებისთანავე თავადაც გამოცოცხლა და გაააქტიუდა.
მერე ყველა გაჩუმდა და ერთმანეთს ათვალიერებდნენ
მეც ჩუმად ვიყავი და პირდაპირ ფანჯარაში ვიყურებოდი შემდეგი ჩხვლეტის მოლოდინში.
_კარგი ქალბატონო, კარგ ჩხვლეტებს გისურვებთ და მოკითხვა თქვენს სამსონს და დალილას და ყველა კატას რომელიც გყოლიათ და გეყოლებათ ... აბა ჰე. ჩვენ კი, ძვირფასებო, დღეიდან აქ დავიძინებთ და აქ ვიცხოვრებთ გაცოფების ვადის გასვლამდე, მერე? მერე, სულ რომ არაფერი გავაკეთო ამ ქვეყანაზე, ნაციონალურ მოძრაობას მაინც გამოვაჭენებ საქვეყნოდ - ავისმაუწყებლად გაამუქა მებრძოლმა ღრუბლები ნაცმოძრაობის თავზე.
მე მესამე ნემსზე შევედი.
_გეწვით,გექავებათ?
_არა.
_გეწვით გექავებათ?
_არა ....და ასე ექვსჯერ.
ბოლო ნემსზე ექიმმა ცნობარი მომაწოდა, მთხოვა ყურადღებით წამეკითხა. დარჩენილი აცრების დღეები დამინიშნა. ღვინო არ დალიოთო გამაფრთხილა. მერე გამომცდელად შემომხედა.
_რატომ არ დათანხმდით შემოთავაზებას.
იმდენად დამთრგუნა ყოველივემ, აღარც გიჟობანა მინდოდა და ერთი სული მქონდა, როდის გავეცლებოდი ამ უბედურებას.
_არ დაფიქრებულხართ იმაზე, რომ რომელიმე მათგანი შეიძლება მართლა გაცოფდეს?
_მე არ მჯერა იმის, რომ ადამიანმა 35 ლარი ვერ იშოვოს საკუთარი სიცოცხლის გადასარჩენად. მერე კიდევ ეს მე არ მეხება. მე მხოლოდ აცრა უნდა ჩავატარო კვალიფიციურად.
_ყველაფერი გასაგებია. საკონტაქტო ნომერი მომეცით თქვენი, იმ შემთხვევისათვის ეგეც თუ არ გამოგივიდათ კვალიფიციურად.
ექიმმა ცნობარში ხაზი გაუსვა თავის ნომერს და ხაზგასმითვე მითხრა:
_მხოლოდ ვაქცინაციასთან დაკავშირებულ საკითხებზე.
შევხედე ამ კიტრისთავას, საბჭოთა პერიოდის რკინა-კავეულის მაღაზიის, ცელ-ნამგალთა განყოფილების ნოქარს რომ გავდა და ვინანე, ბოლომდე რომ არ მოვიგიჟიანე თავი.
_რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა! კანტის ტრანსცენდენტალიზმზე შესაფერის სივრცესა და უფრო კომპეტენტურ გარემოში ვისაუბრებ. კარგად ბრძანდებოდეთ.
კიბეებზე ჩამოვედი. მომიტინგეები და გოგა კარებთან მელოდებოდნენ.
_კარგად ქალბატონო, ნახვამდის ხელს მიქნევდნენ მებრძოლი და ბანძღი, დანარჩენები ჩუმად დამემშვიდობნენ.
მანქანაში ისე ჩავჯექი ხმა არ ამომიღია.
_რა იყო ქეთუშ, რა გადარიე ეგ კაცი, რა შეეცი ამ შესაქმით, კოსმიური სქესობრივი აქტით, რომლის მომსწრე და მონაწილე ვიყავიო. ვიღაც იდიგინამ თიამათს როგორ შესცა ჩემი თვალით მაქვს ნანახიო. იდიგინა მგონი გინება ეგონა. რამდენჯერაც ეგ სიტყვა იხმარე, იმდენჯერ შეურაცხყოფილად იგრძნო თავი.
_მერე ეკითხა და ვეტყოდი.
_მე მითხარი რა არის?
_ტიგროსის ძველი სახელია.
_ის მეორე, მაგის ”ნაპარნიკი” თიამათს ერთად რომ ქინძავდნენ?
_ბურანუნა.
_ჰო, ეგ ვინღა არის?
_ეგ ევფრატია.
_აბა უყურე შენ?! მოიცა, შენ რა გინდა თქვა სამყარო ჯგუფური სექსის პირმშოა.
_რა არ ეტყობა?
ისე ვერ მოწვი რამდენჯერ გკითხა ნასვამი ხომ არ ხართო, რაღაც მთლად საღად ვერ მოეჩვენე.
გარეთ კიდევ ამათმა გახვრიტეს ყურები, უფასო აცრებს ითხოვდნენ, გაცოფებით, ნატოში ინტეგრაციის პროცესის ჩაშლით და ნაციონალების სააშკარაოზე გამოჭენებით იმუქრებოდნენ.
სანამ ჩვენი ღრმადპატივცემული ექიმი შენი საჯდომისაგან საცერს აკეთებდა ესენი სულ შალიკო,შალიკოო გაიძახოდნენ.
_შენ გეცინება და მართლა რა უნდა ქნას ასეთ დროს ადამიანმა. თუ არა აქვს? 35 ლარი დასაწყისია ამით ხომ არ მთავრდება აცრები.
_კარგი, მორჩა, გადავიტანეთ ყველაზე მძიმე ეტაპი. მიგიყვან ახლა სახლში, მერე უნდა დავიარო ადგილობრივი კატები და გავაფრთხილო, თუ თავის იმედი არა აქვთ, რომ უკანვე ჩამოვლენ, ხეებს და სახურავებს მოერიდონ. მოკლედ ვეტყვი შენი იმედი არ ჰქონდეთ. თუ იქნებ საპატრულო პოლიციაში, ქვეგანყოფილება ჩამოვაყალიბოთ მაგალითად ”კატების ხსნის კომიტეტი”-ს პონტში, შენ თავმჯდომარედ რომ გაიჩითო. ა, ქეთუშ! პორჭყვნა მერე ნახე შენ.
კაი ხო, გაიცინე რა მოხდა ასეთი. ისე ძმაო, ვისაც არ ვკითხე არავის ამდენი ნემსი არ გაუკეთებია. რაღაც სადისტური ყველა ექიმშია და შენ კიდევ შეეცი ამ ფალოსით, უდროობაში აყენებულით და შესაქმეს სექსუალობით. ეგ უნდოდა მაგას, ვერ დაინახე რა ფორმის თავი ჰქონდა, უდროობაში ეგეთი ფორმის თავით ალბათ გაძლება ჭირს, შენ კიდევ აყენებული, აყენებულიო. გადელდა კაცი. ქართულად ელაპარაკებიან და არ ესმის. მაგას მე მგონი უდროობაში კი არა კალენდარულ დროში უჭირს ეგეთები. წარმოიდგინე ერთი როგორია?
_მითხრა კიდევაც, მხოლოდ აცრასთან დაკავშირებით შევწუხდებიო.
_აჰა, ესეც მე ვარ?გეუბნები მაგრად შეშინდა.
ამასობაში სახლთან მოვედით. შავი დალილა ჩემი სარდაფის ფანჯრის რაფიდან ჩამოხტა და მომეგება.
_მიდი აჭამე ახლა მაგას, კარგად, რომ გამოძღება, აპორჭყნინე და აპორჭყნინე რამდენიც გინდა! ერთი წელი თავისუფალი ხარ!
გოგა წავიდა. მე და დალილა სადარბაზოში შევედით.
ერთი კვირა არა მიშავდა. ერთი კვირის თავზე პავიანის უკანალს დაემსგავსა ჩემი საჯდომი. მაღალი სიცხეებით მეორე კვირა საწოლში გავატარე. დარჩენილი ორი ნემსი მართლაც პროფესიონალურად გამიკეთეს, ოღონდ სხვებმა.
მერე ყველაფერმა გადაიარა. ახლა ვფიქრობ ხომ არ მივიდე ”უიმონოლოგიის” ცენტრში და გადატანილი ტანჯვის საკომპენსაციოდ იმ კიტრას, ჩაკეტილ კაბინეტში, ბანძღის და მებრძოლის თანდასწრებით, ხომ არ წავუკითხო თავიდან ბოლომდე ძველშუმერული ”შესაქმე”, შესაბამისი კომენტარებითა და განმარტებებით.
თბილისი, 2008
მუხა
სოფლის ბოლოში, შარაგზის ახლოს ბებერი მუხა მარტო კვდებოდა.
მუხის ძირას კი დაღლილი მგზავრი ჩამომჯდარიყო, გზას გასცქეროდა.
კაცი ფიქრობდა თავის სავალზე, მუხა კი ქვეყნის გზაგასაყარზე.
ჰო, იდგა ჟამი ფერისცვალების, ტანს ასველებდნენ თბილი წვეთები,
ქარით აწეწილ რტოთა ხმაურში წუხდნენ, შფოთავდნენ მუხის ფოთლები.
და იგრძნო მაშინ კაცმა წუხილი, ყური მიუგდო, ტიროდა მუხა,
ფეხზე წამოდგა, ახლოს მივიდა, ხელი შეახო, ცრემლი სდიოდა.
მაგრად მოხვია კაცმა მკლავები, იგრძნო სისველე მუხის ცრემლების,
მუხა ნელნელა სოთბომ აავსო, ეს სითბო იყო კაცის ხელების.
და იდგნენ ასე, კაცი და მუხა შარაგზის ახლოს განმარტოებით,
მუხა კვდებოდა, კაცი რჩებოდა ამბავს ყვებოდა ქარი რტოებით.
უხსოვარ დროში, როცა მე კაცად ქვეყნად მოვედი, ფერი ვიცვალე,
ჩემთა ცოდვათა სიმძიმის გამო მე მოვკვდი ვეღარ გარდავიცვალე.
სული დაშლილი უმცირეს წილად, არსს ვეღარ ფლობდა,
და დაწეწილი დაქროდა იგი ქაოსის ბნელში, იყო ლოდინი ხანგაწელილი.
იმ უაზრობის სამფლობელოში, სადაც არარსი დაწრწის პირუტყვი,
არარად ქმნილნი ერთდროს სულდგმულნი თრთიან კანკალში, ძრწოლვით,წუხილით.
ჩემი იქ ყოფნის ხანი არ მახსოვს
დრო რომ მოვიდა ის მახსენდება.
და ამ დრომ არსი მომცა მე სივრცის,
დაგადავიქეც მე წყლის სამყაროდ.
ხან წვიმად ვწვიმდი, ხან ვიყავ ცვარი,
ხან კი მდინარე მრბოლელი ჩქარი.
ხან ოკიანედ გარდავიქმენი და მერე ისევ რიჟრაჟის ცვარი.
როცა დამაშრო მზის ელვარებამ. მოვიდა მაშინ სხვა დრო და ჟამი.
მე მიწად ვიქეც მცენარეთ მშობლად, მერე კი თავად ვიშვი მიწისგან.
და როს შემეხო ერთხელ ცხოველი, მას გადავეცი ამბავი ჩემი.
ცხოველში დავრჩი, მერე კვლავ მიწა და ახლა ვკვდები როგორც ბერმუხა.
მრავალ სივრცეთა გადალახვაში ჩადებულია ფერისცვალება,
თითოეულის მახსოვრობაში ჩაკირულია იმ სხვათა წესი.
და მუდამ ასე ერთი სივრციდან, გაარღვევს თვის არსს გარდაცვალება
და გადმოიტანს თავის ძველ ამბავს ახალი ყოფის გამოცხადება.
იმ ცვარს რომ ახსოვს, იმ წვეთს რომ ახსოვს. მიწას რომ ახსოვს, ცას და ვარსკვლავებს,
ცხოველს და ფრინველს, ბალახს და ფოთოლს, ის აღარ ახსოვთ ადამიანებს.
და ცოდვის დებაც იმ წამს იწყება, როს არვის ახსოვს სავალი გზები,
და ჯოჯოხეთი სწორედ იქაა სადაც აიბნა სამყაროს წესი.
სად მახსოვრობა სამყაროს გონის დაკარგული აქვთ ადამიანებს,
სად გამოცანა კაცთა მოდგმისა თითეულს ცალკე რომ ახმოვანებს.
კაცად რომ ვიყავ არ მახსოვს ის დრო, რა ცოდვა მქონდა ისიც არ ვიცი,
ვიცი ის მხოლოდ, რომ კაცთა სივრცე ერთადერთია ვისაც არ ახსოვს.
ტირილით კვნესით რომ იბადება, მაშინ კაცს ახსოვს ჯერ კიდევ წესი.
სულ ცოტა ხანში თვალს რომ გაახელს, აელვარდება სიჭრელე ფერთა,
ისევ და ისევ განმეორდება სამყაროს ნგრევა, დაკარგვა წესთა.
მხოლოდ ერთეულთ ათასწლეულში, თავს გაახსენებს ძველი ამბავი
და თავად შიგნით ამ ზეკაცებში კვლავაც ზეიმობს კანონი მთელის.
მსწრაფლ გაიხსენებს რა გზა უვლია არად ყოფნიდან კაცის სულამდე
და ამ მისტიურ ამბის მოყოლას შეეწირება თავად ბოლომდე.
და ისევ ჯვართცმა, ისევ გოლგოთა,
ქვითინებს მოსთქვამს მთელი სამყარო,
ჩემი ცრემლებიც გოლგოთისაა, ვიცი რომ ისევ უნდა დავღვარო.
სულ ცოტა ხანში დამავიწყდება მარადისობა ტრიალებს რაზეც,
ეჭვი გაჩნდება , წესი გაქრება, რწმენა, არრწმენა, განსჯები ცაზე.
ყოფნა-არყოფნა ტვინს გადამირევს, გონით ვისურვებ სამყაროს ცნობას,
დავკარგავ გზა-კვალს სხვა სივრცეების და ვეღარ შევძლებ მასთან საუბარს.
მუხის ძირას კი დაღლილი მგზავრი ჩამომჯდარიყო, გზას გასცქეროდა.
კაცი ფიქრობდა თავის სავალზე, მუხა კი ქვეყნის გზაგასაყარზე.
ჰო, იდგა ჟამი ფერისცვალების, ტანს ასველებდნენ თბილი წვეთები,
ქარით აწეწილ რტოთა ხმაურში წუხდნენ, შფოთავდნენ მუხის ფოთლები.
და იგრძნო მაშინ კაცმა წუხილი, ყური მიუგდო, ტიროდა მუხა,
ფეხზე წამოდგა, ახლოს მივიდა, ხელი შეახო, ცრემლი სდიოდა.
მაგრად მოხვია კაცმა მკლავები, იგრძნო სისველე მუხის ცრემლების,
მუხა ნელნელა სოთბომ აავსო, ეს სითბო იყო კაცის ხელების.
და იდგნენ ასე, კაცი და მუხა შარაგზის ახლოს განმარტოებით,
მუხა კვდებოდა, კაცი რჩებოდა ამბავს ყვებოდა ქარი რტოებით.
უხსოვარ დროში, როცა მე კაცად ქვეყნად მოვედი, ფერი ვიცვალე,
ჩემთა ცოდვათა სიმძიმის გამო მე მოვკვდი ვეღარ გარდავიცვალე.
სული დაშლილი უმცირეს წილად, არსს ვეღარ ფლობდა,
და დაწეწილი დაქროდა იგი ქაოსის ბნელში, იყო ლოდინი ხანგაწელილი.
იმ უაზრობის სამფლობელოში, სადაც არარსი დაწრწის პირუტყვი,
არარად ქმნილნი ერთდროს სულდგმულნი თრთიან კანკალში, ძრწოლვით,წუხილით.
ჩემი იქ ყოფნის ხანი არ მახსოვს
დრო რომ მოვიდა ის მახსენდება.
და ამ დრომ არსი მომცა მე სივრცის,
დაგადავიქეც მე წყლის სამყაროდ.
ხან წვიმად ვწვიმდი, ხან ვიყავ ცვარი,
ხან კი მდინარე მრბოლელი ჩქარი.
ხან ოკიანედ გარდავიქმენი და მერე ისევ რიჟრაჟის ცვარი.
როცა დამაშრო მზის ელვარებამ. მოვიდა მაშინ სხვა დრო და ჟამი.
მე მიწად ვიქეც მცენარეთ მშობლად, მერე კი თავად ვიშვი მიწისგან.
და როს შემეხო ერთხელ ცხოველი, მას გადავეცი ამბავი ჩემი.
ცხოველში დავრჩი, მერე კვლავ მიწა და ახლა ვკვდები როგორც ბერმუხა.
მრავალ სივრცეთა გადალახვაში ჩადებულია ფერისცვალება,
თითოეულის მახსოვრობაში ჩაკირულია იმ სხვათა წესი.
და მუდამ ასე ერთი სივრციდან, გაარღვევს თვის არსს გარდაცვალება
და გადმოიტანს თავის ძველ ამბავს ახალი ყოფის გამოცხადება.
იმ ცვარს რომ ახსოვს, იმ წვეთს რომ ახსოვს. მიწას რომ ახსოვს, ცას და ვარსკვლავებს,
ცხოველს და ფრინველს, ბალახს და ფოთოლს, ის აღარ ახსოვთ ადამიანებს.
და ცოდვის დებაც იმ წამს იწყება, როს არვის ახსოვს სავალი გზები,
და ჯოჯოხეთი სწორედ იქაა სადაც აიბნა სამყაროს წესი.
სად მახსოვრობა სამყაროს გონის დაკარგული აქვთ ადამიანებს,
სად გამოცანა კაცთა მოდგმისა თითეულს ცალკე რომ ახმოვანებს.
კაცად რომ ვიყავ არ მახსოვს ის დრო, რა ცოდვა მქონდა ისიც არ ვიცი,
ვიცი ის მხოლოდ, რომ კაცთა სივრცე ერთადერთია ვისაც არ ახსოვს.
ტირილით კვნესით რომ იბადება, მაშინ კაცს ახსოვს ჯერ კიდევ წესი.
სულ ცოტა ხანში თვალს რომ გაახელს, აელვარდება სიჭრელე ფერთა,
ისევ და ისევ განმეორდება სამყაროს ნგრევა, დაკარგვა წესთა.
მხოლოდ ერთეულთ ათასწლეულში, თავს გაახსენებს ძველი ამბავი
და თავად შიგნით ამ ზეკაცებში კვლავაც ზეიმობს კანონი მთელის.
მსწრაფლ გაიხსენებს რა გზა უვლია არად ყოფნიდან კაცის სულამდე
და ამ მისტიურ ამბის მოყოლას შეეწირება თავად ბოლომდე.
და ისევ ჯვართცმა, ისევ გოლგოთა,
ქვითინებს მოსთქვამს მთელი სამყარო,
ჩემი ცრემლებიც გოლგოთისაა, ვიცი რომ ისევ უნდა დავღვარო.
სულ ცოტა ხანში დამავიწყდება მარადისობა ტრიალებს რაზეც,
ეჭვი გაჩნდება , წესი გაქრება, რწმენა, არრწმენა, განსჯები ცაზე.
ყოფნა-არყოფნა ტვინს გადამირევს, გონით ვისურვებ სამყაროს ცნობას,
დავკარგავ გზა-კვალს სხვა სივრცეების და ვეღარ შევძლებ მასთან საუბარს.
ადრეული ლექსები
სიყვითლე ნება ხეთა კვდომისა
გალაქტიონი
* * *
შემოდგომაზე გიორგობის თვეში, მხოლოდ ჭერამი კვდება ამ ფერად.
სიყვითლე სხვათა ხეთა კვდომისა, მე არ მაღელვებს, არ მკლავს ამჯერად.
მხოლოდ ჭერამი კვდება ამ ფერად, ასე უჩუმრად და გაფითრებით,
სველი ტანიდან სიშავე წვეთავს, ფოთოლთ სიყვითლე ცვივა ფიფქებით.
მხოლოდ ჭერამი კვდება ამ ფერად, სიყვითლე არის ტკივილის მსგავსი
და ამ სიყვითლეს თან ახლავს განცდა, რომ ავსებულა სიცოცხლის თასი.
25.06.2000
ეხეიახი = ღმერთის პირველი ემანაცია; ნიშნავს: მე ვარ ის ვინც ვარ (я езмъ кто я езмъ)
ბრიახი = სიბრძნის გაგება
ხოხმა = სიბრძნე
გალაქტიონი
* * *
შემოდგომაზე გიორგობის თვეში, მხოლოდ ჭერამი კვდება ამ ფერად.
სიყვითლე სხვათა ხეთა კვდომისა, მე არ მაღელვებს, არ მკლავს ამჯერად.
მხოლოდ ჭერამი კვდება ამ ფერად, ასე უჩუმრად და გაფითრებით,
სველი ტანიდან სიშავე წვეთავს, ფოთოლთ სიყვითლე ცვივა ფიფქებით.
მხოლოდ ჭერამი კვდება ამ ფერად, სიყვითლე არის ტკივილის მსგავსი
და ამ სიყვითლეს თან ახლავს განცდა, რომ ავსებულა სიცოცხლის თასი.
25.06.2000
* * *
ო, აფეთქება უეცარ ხილვის, რიჟრაჟი, სუსხი თეთრი სიცივის.
ბნელი წამოწვა განსასვენებლად და იშვა სხივი, შუქი სინათლის.
როს შეემატა თვალს სიცხოველე, მაშინ ვიხილე მე დიდი ველი.
უზომო, უგრძო, უკიდეგანო, იმ ველზე ხე და იმ ხეზე გველი.
იგი ელავდა ათასგვარ ფერად, სიჭრელე იყო მისი სამოსი
და მის მრავალგვარ გარდასახვაში მარადიული იყო ქაოსი.
2.07.2000
* * *
სატანის ნებით დაკრულ ბანჯოზე,
სატანის ნებით დაკრულ ფანდურზე,
რქების ჯახანში, ყანწის ჭახანში,
ჩანგის უაზრო ჟღარუნ-ბრახუნში
ნ ა დ ი მ ო ბ ს ქ ა ჯ ი
და უტიფართა ქეიფობაში
აღარც ”ხოხმაა”, აღარც ”ბრიახი”
და არვის ახსოვს, და არვის უნდა
ის ზეციური ”ეხეიახი”.
და მაინც უნდათ ქაჯებს თუ არა,
აქეთ ”ხოხმაა”, იქეთ ” ბრიახი ”,
და გადმოჰყურებს განწირულთ მოდგმას
კაცთ სასოება ”ეხეიახი”
აქეთ ხ ო ხ მ ა ა იქეთ ბ რ ი ა ხ ი
მუდამ გახსოვდეს ე ხ ე ი ა ხ ი .
14.06.2000
ეხეიახი = ღმერთის პირველი ემანაცია; ნიშნავს: მე ვარ ის ვინც ვარ (я езмъ кто я езмъ)
ბრიახი = სიბრძნის გაგება
ხოხმა = სიბრძნე
ნატალიას იავნანა ( ნაწილი I )
ერთი პატარა ეზოდან დაიწყო ყველაფერი,მერე მოედო ქალაქს,ქვეყანას და ბოლოს მთელ ოიკუმენეზე გავრცელდა.რა იყო მიზეზი?ძნელი სათქმელია,მაგრამ მოდით თანმიმდევრობით მივყვეთ.
ოიკუმენე და კაცთა სივრცე რაა,უცნაურობები ჯერ კიდევ რამოდენიმე წლით ადრე ვარსკვლავ სოლომონის სისტემის ცხრა პლანეტას შეეტყო.
განსაკუთრებით ღელავდა ყველაზე პატარა,სახელად იავანი.სწორედ მისი ღელვა გადაედო დანარჩენებს.
საქმე იმაშია,რომ იავანის გარშემო, მისი ორბიტის პარალელურად ,უცნაური ენერგეტიკული წარმონაქმნი გაჩნდა,რაღაც ნისლეულის მსგავსი,რომელიც გაურკვეველი და არასასიამოვნო ხმოვანებით, დისკომფორტს უქმნიდა პლანეტის ბინადართ.
ხმაურის ტალღები ნაფლეთ-ნაფლეთ,მაგრამ ერთი მიმართულებით ვრცელდებოდნენ.ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა ,თითქოს ვიღაც განგებ მარცვლავდა სათქმელს,რომ ეს შორეული გზავნილი,ექოთი ატაცებული, ვერ ახსნილიყო და დიდი წინააღმდეგობის მიზეზი გამხდარიყო.ვერავინ ხვდებოდა , საიდან და როგორ აღმოჩნდა ტალღათა ნაკადი იავანის გარშემო.
ხმა კი დანაწევრებული და მომაბეზრებელი არ ცხრებოდა.
გგგ აააა გგგ ააა გგგ აააა დდდ აააა დდდ ეეე ქქქ იიი ქიი ქიი ქიი
გგგ აააა გგგ ააა გგგ აააა დდდ აააა დდდ ეეე ქქქ იიი ქიი ქიი ქიი
იავანი კეთილხმოვან სულდგმულთა ქვეყანა იყო და გარედან შემოღწეული კაკაფონიურ ბგერათა ისტერიული ზეწოლა მათ მიერ ძალადობად აღიქმებოდა.
სივრცემ მოსვენება დაკარგეა,საფრთხის ქვეშ დადგა მათი ცხოვრების წესი, რომელიც უხსოვარი დროიდან თითოეული იავანელის დაძაბული სულიერი შრომით იყო მოპოვებული და ამ განზომილების არსობის ქვაკუთხედს წარმოადგენდა.
იავანში ომები არასოდეც ყოფილა,რადგან პლანეტა სულის კაცთა სივრცეს წარმოადგენდა,სადაც პაექრობა მხოლოდ ფილოსოფიურ რინგზე მიმდინარეობდა. ხმაურის ბადეში მომწყვდეულები გრძნობდნენ,რომ ნელნელა კარგავდნენ წონასწორობას,იმ ფუძეთა ფუძეს ,რომელზეც იყო განფენილი იავანელობა.
ფაქტია ეს მდგომარეობა დიდხანს ვერ გაგრძელდებოდა.იავანელები იცნობდნენ ხმებს,წუთისოფლიდან მათ პლანეტამდე მოღწეულს,მაგრამ ეს არც ქმედებით და არც ხმოვანებით იმათ არ ჰგავდა.დუმდა იავანი, ბაგეშეკრული უსმენდა ბგერათა ამ გაურკვეველ ჭავლს,ერთი შეხედვით არაფრისმთქმელს,მაგრამ ცხადსა და ქმედითს.
იავანისაგან შორს,ქვემოთ, დედამიწაზე ,ქართველთა ქვეყანაში დიდი აურზაური იყო.ორი ათეული წლის განმავლობაში,მოდი-წადის ძახილით დაუღალავი ქართველთა სივრცე კრიახობდა და უკვე მესამე პრეზიდენტის შეცვლას მოითხოვდა.
ქართველები დიდი ნადირობისათვის ემზადებოდნენ.ყველა თავის მწევარ-მდევარს წრთვნიდა.ორ ბანაკად გაყოფილნი არჩევნებისთვის ილესავდნენ კლანჭებს.
ივერთა ტახტზე კი ბენ იაქინების მწვალებელთა ტომის, სააკის გვარის შვილი მი-ხე-ილი იჯდა,ხალხის მიერ მიშად წოდებული.ეს ის მიშა იყო გადადექი,გადადექის ძახილით უსისხლოდ რომ მოვიდა და მერე სისხლის გუბეები დააყენა.უზარმაზარი ჩილიმით ხელში მიშა აბოლებდა დიდს და პატარას.
-მიშა მაგარია!-ყვიროდნენ დაბოლილები.
-გრეჩიხა ჯიგარია!-გაყვიროდნენ ”საღ” ჭკუაზე მყოფნი.
მიშას მოწინააღმდეგე და გრეჩიხას მომხრე, 200 000 კაცის მიზანში გასარტყმელად, ჩახმახს მიკრული, დაძაბული თითი უცებ რომ მოდუნდა, ოპოზიციის სუსტი და უდღეური ფილტვებით გაბერილ,საარჩევნოდ ვითომ გასატკლეცად გამზადებულ, უზარმაზარ ბუშტს იდუმალმა ხელმა ყუნწის ძაფი რომ შეუხსნა , უხმოდ ჩაფუშა და მიწაზე ჩამოფლაშა, ესეც მაგარი მიშას ოინები იყო.
დააპროწიალებდა ოპოზიცია ხალხს ქალაქის ერთი უბნიდან მეორეში.
გამოუშვებდა მიშა ევროპის თვალის ასახვევად,ევროპულ ამუნიციაში დაზმანულ შავრაზმელებს რუსთაველზე , ევროპული დემოკრატიის სახელით,აზიელი ქაჯები დაერეოდნენ ქუჩაში გამოყრილ უკმაყოფილო საზოგადოებას და წავიდა.....
ჯერ ქიმიურად დაამუშავებდნენ და გათიშავდნენ გასათიშს, გადარჩენილებს შარკოს შხაპის დამბრედავი ჭავლით მოცელავდნენ.უსაშველოებს კი კომბლებით დასდევდნენ და სულ სათითაოდ უსწორდებოდნენ, პროპორციით ათი ერთზე.
თავისუფალი სიტყვის მებაირახტე, დემოკრატიული ქვეყნის,კიდევ უფრო დემოკრატიული ტელევიზიებიდან ხალხს მართალი სიტყვა არ დაუმალეს და სიტყვა სიტყვით აუწყეს მთავრობის განზრახულება-სულს ამოგხდით! დედას გიტირებთო!
ვინც ”მეამბოხეებს” უთანაგრძნობდა ,ანუ განსხვავებულ პოლიტიკურ პლატფორმაზე იდგა,ისე მოურღვიეს პლატფორმაც და სამაუწყებლო სივრცეც, რომ პანჩურ ამორტყმული ტელე და რადიო ჟურნალისტები ყველა ღიობიდან ”ოპტომ” ცვივოდნენ .
ოკუპირებულ სივრცეში მსხვრევა -ნგრევით გახალისებული მიშას ”გვარდია” ერთმანეთს ეშაირებოდა.
-ბადრის რა?-წამოიწყებდა ერთი.
-ამის კვრა!-პასუხობდა მეორე.
-ბადრის რა?
-ამის კვრა!
მაგრად იხალისეს.
შვიდ ნოემბერს ხალხი რომ დაიშალა, დაცარიელებულ რუსთაველზე ერთი დიდყბებიანი ,დინგიანი კაცი ,ქართველთა მტყეპავი დააბიჯებდა ამაყად.
მეკომბლეთა ”დრუჟინის” მეთაური უნდა ყოფილიყო.აღტავებას ვერ მალავდა ”მფრინავ კომბალთა” ოსტატობით აღფრთოვანებული .-ყოჩაღ!ყოჩაღო!-გაიძახოდა.
ქართული არ ესმოდა და ჩინურად ეჩვენებოდა და სწორედ ჩინეთში გააგზავნეს დესპანად.
ჭაჭებ ჩანგრეულებმა , დაოსებილებმა,მაგრამ სულით გაუტეხლებმა რიყეზე გადაინაცვლეს.ახლა იქ ატყდა შენი მოწონებული.
ოპოზიცია ისევ სათავეში მოექცა და შეუპოვრად განაგრძობდა ხალხის დაკვალიანებას.მერე.....მერე უფრო იღბლიანები სახლში აღმოჩნდნენ,ზოგმა საავადმყოფოში ამოყო თავი ზოგმაც ვირის აბანოში.
ერთი მიშა და მისი ”პასაჟირები”იყვნენ მოლხენით , ქვეყნის გადარჩენას და არჩამოშლას ზეიმობდნენ.
იცინის მიშა,იცინის და კვდება სიცილით
-როგორია მიშა?
-მიშა მაგარია!
-რაო, რაო?
-მიშა მა-გა-რი-აააა!
-რაო,რაო?
-მაგარია,მაგარი!
-ვინ,ვინ?
-მიშა! მიშა!
-გრიშა?-
-არა მიშააააა! მიშააააა!
-როგორი უნდა იყო პრეზიდენტი?
-მაგარი.
-ვინ არის მაგარი?
-მიშა!
-მიშა პრეზიდენტია!გაიგეთ ერთხელ და სამუდამოდ!
ჰოდა ეს მაგარი მიშა საუკუნეებით ნაცად ციფრებისა და ყურის დამთრევთა მაგიურ ძალას იყენებდა.ხუთიანი იყო მისი ჯადოსნური ციფრი.მის გარშემო მყოფთაც შეაყვარა იგი.ამ ციფრს ისეთი ძალა აღმოაჩნდა,რომ მაშინ ბევრზე იმოქმედა საბედისწეროდ.თუ მთლად მგრძნობელობით ჯავშანში არ იყო ადამიანი ჩასმული და კამეჩის ტყავი არ ჰქ;ონდა გადაკრული,მიშა ითრევდა და ადამიანიც ხუთიანზე ჭედავდა.
ბევრ რამეს ამბოდა ხალხი,ისეთს უცებ რომ იჯერებდნენ და ისეთსაც ძნელად დასაჯერებელი რომ იყო.
იმ მატარებლის ”პასაჟირები”, ალღო რომ აღმოაჩნდათ ,ანუ მიშას თავიდან რომ დაიმგზავრნენ და აგერ უკვე მერამდენე წელია ერთ წრეზე ტრიალებენ იმასაც ამბობენ:
-მიშას გამოცხადება ჰქონდაო.
ალბათ ისეთი ,მაქსენციუსის წინააღმდეგ, Pons Mulvius-ზე ბრძოლის წინ, კონსტანტინე დიდს ჯვარი რომ გამოეცხადება . მიშას -ამ ციფრით გაიმარჯვებო!-ყურში ჩასჩურჩულა იდუმალმა ხმამ.იმის შემდეგ არ იშორებს თურმე ხუთიანს.
ახლა მიშას,რომ შეხედავ,არა ,არა ნატიფი და მგრძნობიარე ძველი ეგვიპტელივით, მიშას კი არა,მიშას ჩრდილს დააკვირდი.
-მიშას ჩრდილი სად დავინახოო?
-ყველგანაა,ყველგან,კაგად თუ გაახელ თვალს.
თუმცა არც დღისით , მზისით გავს მაინც და მაინც დიდ ეზოთერიკოსს და ნუმეროლოგს . ვერც ფერეკიდეობას დააბრალებ და არც იმის მიზეზი ჩანს, დავიჩემო გინდა თუ არა რეინკარნირებული პითაგორააო.
-აბა ხუთიანი ასე რამ შეაყვარაო?- შეიძლება იკითხოს კაცმა.
კაცობრიობის ისტორიამ ბევრი სხვებიც იცის ხუთიანის მოყვარული,სახელმწიფო სიბოლოდ რომ ჰქონდათ და სხვები, შენობაც კი ხუთქიმიანი რომ აქვთ,მაგრამ ამაზე მერე.
მით უმეტეს ძნელი დასაჯერებელია მიშას პითაგორელობა,თუ წარმოიდგენთ,
სპეციალურად მისთვის,გზებზე და გზაჯვარედინებზე,კახელი გლეხის ბოსტანში თუ სადმე პირველივე ფანჩატურში გაშლილ სახელდახელო სუფრაზე დიდი ქვაბით მირთმეულ ხორცეულს ,განსაკუთრებით მწვადს,მიშას მსუნაგობას ;მისი ხელის, ცხვირის ,მწვადის და პირის ურთიერთშეთანხმებულ მოძრაობას , უბრალოდ უნამუსობა იქნება,ეს სპეტაკი, ხორცისმჭამელი კი არა მინდვრის ბარდას სიცოცხლისათვის თავის გამწირავი პითაგორა ასეთი შედარებისათვის გაიმეტო.
მოკლედ დადიოდა მიშა .აქაც იყო ,იქაც .ყველგან იყო , მაგრამ მარტო არსად ყოფილა,დამკვრელებიც თან ახლდა მუდამ.
გახსნა მიშამ პანდორას ყუთი და......
ადამიანის სულის სიღრმეებში დაბუდებული, ყველა ქვენა გრძნობა გააღვიძა. რომ აკიმარებდნენ იმ ბნელი სურვილების უცებ გამოღვიძება აბა ვის გაუკვირდებოდა. ისეთები გამოფხიზლდნენ და ამოძვრნენ საუკუნეები რომ ეძინათ.
შიმშილისაგან მუცელგაბერი და სიცივისაგან ლოყებდამსკდარი აუდიტორია გამეტებით უკრავდა ტაშს იმ იმედით,რომ იქნებ სამსახური დაგვიფასდეს და ცოტა სული ჩვენც მოვითქვათო . თუმცა უნდა ვაღიაროთ ,რომ იყვნენ ისეთებიც რომლებიც გულწრფელნი იყვნენ თავიანთ იდიოტიზმში.
აი რაც შეეხება დოლ- გარმონზე დამკვრელებს,აქ უფრო რთულად იყო საქმე.
რაიონებში მიშა უფრო იოლად გადიოდა და ნაციონალური შესაძლებლობებით იფარგლებოდა,მაგრამ თბილისელი მატრაკვეცებისათვის, ევროპის ძველ კიდობნებში კარგად შენახულ , მაგრამ მოდიდან უკვე გამოსული ესტრადის ვარსკვლავების ჩამოყვანით, შეჭარმაგებული თანამემამულეების ბავშვობის ოცნების ახდენას ცდილობდა და სიბნელეში გაჩენილ -წამოჩიტული ახალგაზრდების დაშტერებას.თუმცა სიმღერის იმპორტთან ერთად იყო ექსპორტის შემთხვევებიც,როცა ჩვენი წვიმამედეგი და ქარიშხალშეუვალი ბიჭები მოძმე ქვეყნის პოლიტიკური სიმტკიცისათვის ,ატლანტებად იდგნენ მეიდანზე.
საგანგებოდ ორფეოსი ჩამოსულა მაშინ თრაკიიდან საქართველოში,კერძოდ სამეგრელოში,სირინოზების დასით.სირინოზებზე ვერაფერს გეტყვით,ეგ საქმე,ანუ ხალხის დასირი-ნოზება, ჯადოსნური სიტყვებით მიშას უკვე მოყომარებული ჰქონდა მაგრამ ორფეოსს ისე უმღერია, კალიოპეს ვაჟს ,ტიროდნენ თურმე მეგრელები.იმასაც თავზე ხელი აუღია და სულ მამისა და თეზევსის გვერდით იხსენიებდა მიშას, ჰერაკლეს ძე,თუმცა სამშობლოში მაინცდამაინს არ მოწონებიათ მისი საქციელი.სიმღერის ტექსტით აღელვებულ მიშას მაშინ უსწავლია ცალი თვალით ტირილი.
ბოლოს ორფეოსს ფული მოუთხოვია.
-როგორ,შენ ხომ ორფეოსი ხარო?-გაიკვირვეს მეგრელებმა.
-თქვენ მე ფული გადამიხადეთ და თუ გინდათ ჯვებე დამიძახეთო.-და თან დაამატა: -აქ ისეთები ვიკადრე, შეიძლება სამშობლოში ვეღარც დავბრუნდე და სულაც გასაქცევად გამიხდეს საქმე,მაგისთვის მინდა ეგ ფულიო.
ამ დროს თბილისში ერთი უცნაური კაცი დადიოდა სახელად ზუმბ-ვავა ,დადიოდა და ყველას აშინებდა.ვარდისფერი იყო,ღაჟღაჟა ლოყებით,ჯვრებით გაწყობილი სამოსი ეცვა.მთელ ტანზე მრავალნაირი საჟღარუნოები , სხვადასხვა ზომის ტამტამები და დიპლიპიტოები ჰქონდა ჩამოკიდებული.თავზე რომ მრგვალი ქუდი ეხურა,ისიც რასაკვირველია ჯვრებით მოქარგული,უცნაური ავგაროზით იყო დამშვენებული,მიმინოს თუ ძერას გამხმარ თავს ჰგავდა.დადიოდა ზუმბ-ვავა და ჟღარუნობდა. ხელში დიდი საცერი ეჭირა და გაიძახოდა:-თექელ,თექელ-ყველას გაგცრითო,-უფარსინ,უფარსინ-ჩენჩოსავით მოგისვრითო,მერე ძალიან გაბრაზებული, წითელი ლაქებით იფარებოდა და ხმამაღლა გაჰყვიროდა -ყუტ-ყუტ,ყუტ-ყუტიო-რაც ქართულად ნიშნავდა -ყველამ ხუთიანი შემოხაზეთ,თორემ დედა გეტირებათო.
ეგ რა არის,ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში უნდა გენახათ რა ხდებოდა.რაღაც მანამდე არგაგონილი პრეპარატით,რომელიც რომელიღაც სამედიცინო თვალსაზრისით უგზო-უკვლოდ განვითარებული ქვეყნიდან ,სპეციალურად საარჩევნოდ ჩამოიტანეს,დაამუშავეს პაციენტები.რამოდენიმე დღის შემდეგ ღრმა დეპრესიაში ჩავარდნილები ,მხოლოდ ქაღალდზე გამოსახული ხუთიანის დანახვაზე ამჟღავნებდნენ სიცოცხლის ნიშნებს და დიდხანს ყურების შემდეგ ხალისობდნენ კიდეც.
საკმარისი იყო ხუთიანის დამალვა , იმავ წუთს უდროობაში იძირებოდნენ და შტერებოდნენ.რასაკვირველია ეს სამედიცინო ექსპერიმენტი გიჟების გახალისებას არ ისახავდა მიზნად.მეორე ეტაპზე ,გამოცდილი სპეციალისტი მათ სიხარულის განცდის დაჭერას ასწავლიდა.დიდი სიხარული,ხუთიანის დანახვით გამოწვეული,რომ არ გაქცეულიყო ის წრეში უნდა მოეთავსებინათ.ავადმყოფებს ჯეროდათ,რომ წრეში მოქცეული,ანუ მარადისობაში გამომწყვდეული ხუთიანი ვერსად წავიდოდა და ისინიც მარადიულად მხიარულები და ბედნიერები იქნებოდნენ.საავადმყოფო, ძაფზე მძივად აცმული ხუთიანების გირლიანდებით დამშვენდა.ყველა ავადმყოფს სასთუმალთან, კედელზე, დიდი წითელი ხუთიანი ეკიდა,რომელიც როგორც თილისმა იცავდა თითოეულს საბედისწერო გადაცდომისაგან .გაიღვიძებდნენ თუ არა შეხედავდნენ ხუთიანს და მერე კიდევ უფრო დიდი სიამოვნების მისაღებად, ხაზავდნენ და ხაზავდნენ,ხუთიანის გარშემო წრეს და იყვნენ გალაღებულები.საკმარისი იყო ,”2” ან”4”,ან ნებისმიერი სხვა ციფრი გეჩვენებინათ და უმალ ითიშებოდნენ.იქ იმ შეურაცხადთა სივრცეში სჯეროდათ,რომ ხუთიანია მათი სიხარულის წყარო,და თუ იგი წრით შემოიხაზებოდა, არაადექვათური განცდის ფსიქო სივრცეში საქართველო უეჭველად გაბრწყინდებოდა.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო დიდი მზადება იყო.მიდიოდა, ძველ მანუსკრიპტებში ამოკითხული,წარმართული შელოცვებით,თუ უკვე გაბრწყინებულ ქვეყნებში აპრობირებული, თანამედროვე წვრთვნის სისტემებით,მწევარისა და განსაკუთრებით მდევარის დაგეშვა.
ეს ყველაფერი შეიძლება კაცმა გაიგოს,რა არ მომხდარა ცოცხალთა ქვეყანაში ,მაგრამ მიცვალებულთა ქცევა ნამდვილად გაოცებას იწვევდა.
საქმე ის არის,რომ საარჩევნოდ სულთა განსასვენებლიდან, ცოცხალთა ქვეყანაში მიცვალებულთა არნახული გადაადგილება შეიმჩნეოდა.მოდიოდნენ გუნდებად ცალცალკე,ისეთმა ხალხმა გადმოკვეთა ყოფნა-არყოფნის საზღვარი,ცოცხალი რომ იყო ,მაშინ რო უჭირდა სიარული და იმდენი ხნის გარდაცვლილი იყო ჭირისუფალსაც აღარ ახსოვდა მათი სახელი.
ახალ გარდაცვლილებზე და საფლავში რომ ჩაყვათ ქვეყანაზე ფიქრი და დარდი იმათზე ვინ ამბობს,მაგათ რა მოასვენებთ ,რაც აქ ნახეს იმის შემდეგ,მაგრამ კერენსკი, ბარონი ვრანგელი , დენიკინი და ”Бело воиско” , მახნოს ტაჩანკა და მისი დევიზი -Бей белых пока не покраснеют! Бей красных пока не побелеют! რომ ახსოვდათ იმ ხალხს რა დაემართა მაინცდამაინც არ იყო მთლად ადვილი გასაგები.
მოკლედ ასე იყო თუ ისე საარჩევნო სიებში ხშირად ნახავდით დიდი ხნის წინ ამ ქვეყნიდან უზენაესის მიერ დეპორტირებულებს,რომელსაც მიშამ ახალი ხვრელი გაუხსნა ქვეყნის ტერიტორიაზე შემოსასვლელად , არჩევნებში მონაწილეობის გზით საშუალება მისცა ამ ფიცხელ ომში საკუთარი სახელის ძალით ქვეყანა უფსკრულში გადაჩეხისაგან ეხსნათ.
მაგრამ რა ხდებოდა საარჩევნო უბნებში, კედლებთან სადაც სიები იყო გამოკრული?
გაოცებული ჭირისუფლები ჯერ დაიბნენ, მერე სიხარულის ცრემლებს ღვრიდნენ და ისე უხაროდათ თითქოს მართლა გაუცოცხლა მიშამ მიცვალებული.მერე კედლებთან ყვავილების მიტანა და სანთლების დანთება დაიწყეს. ბოლოს სუფრაც გაიშალა.
იყო საუბარი სასწაულზე ,შესვეს სადღეგრძელო იმ მაგიური ძალისა, რომელმაც ნიკანდროს , ელიჩქას,სოსიკოს ,ერმილეს, ლიზიკოს და ბევრ სხვა დიდ ბებიებს და ბაბუებს რომლებიც ”ცხრაას ხუთში” გარდაიცვალნენ და ვერ მოესწრნენ საქართველოს ვერც პირველ და მით უმეტეს მეორე რესპუბლიკას, მისცა საშუალება თავი დაეღწიათ რუსეთის ცარიზმის კლანჭებიდან და დამოუკიდებელი და დემოკრატიული საქართველოს სრულუფლებიან მოქალაქეებად ეგრძნოთ თავი, უპირველესი მონაპოვარით -თავისუფალ არჩევანებში მონაწილეობის უფლებით.
-აი ბატონო მამულიშვილი.არც წყალს ითხოვს,არც მიწას, არც აფხაზეთში ან კიდევ სხვა მიუვალ ადგილებში უნდა დაბრუნება-ფიქრობდა ლტოლვილთა და იძულებით გადაადგილებულ პირთა მინისტრი.
- არც პენსია და მით უმეტეს სადაზღვეო პოლისი უნდა-აღტაცებაში მოდიოდა ჯანდაცვა და სოცუზრუნველყოფა.
- მაგრამ თუ დაგვჭირდა,ერთ დაძახებაზე რამდენსაც ინატრებ იმდენი გაჩნდება-ოცნებობდა თავდაცვა.
-აი ეს არის იდეალური მოქალაქე-აღფრთოვანებას ვერ მალავდა პრეზიდენტი.
მოკლედ საარჩევნოდ ქვესკნელ -ზესკნელი მიშაზე მუშაობდა.ცოცხლები, დაბეჩავებულნი და უსახსრობით წელში გამწყდარნი ხომ მისი იყო და მისი, ხოლო მას შემდეგ რაც მიცვალებულების გაცოცხლება დაიწყო მის ბედს ძაღლიც არ დაჰყეფთა.
და დაიძრა ცოცხალ-მკვდრების და შეურაცხადთა მთელი არმია საარჩევნო უბნებისაკენ ხუთიანის წრეში ჩასასმელად.შეიქნა ყუთების შეტანა და გამოტანა. გზაზე ცუდად გაჩხერილების და სუნთქვაში ხელის შემშლელების ცემა-ტყეპა, ქაღალდების შრიალი,ზოგის ჩაყრა,ზოგის გადაყრა .ვიღაცას კბენდნენ,ვიღაც ყვიროდა.სადღაც კიოდნენ,სადღაც ჩიოდნენ,მერე ჩხუბობდნენ,ბოლოს ჩაწყნარდნენ და ყველა მიყუჩდა.
ერთი ჯადო კაცი ,მთვლელად მიჩენილი ,ბიულეტენებს საბედისწეროდ აშრიალებდა. მოხდა ის ,რაც უნდა მომხდარიყო.
მიშას მწევრებმაც და განსაკუთრებით მდევრებმა, როგორც შეურაცხადებმა ისე ჯანზე მყოფებმა,ცოცხლებმაც და მკვდრებმაც ველზე მუშაობის სასწაული აჩვენეს.დაიდო ნანადირევი და აღმოჩნდა,რომ მიშას ყველაზე მეტი მოუნადირებია.
მართალია მეორე მხარე აპროტესტებდა-მიშას ამ კალიბრის ტყვიები არ ჰქონდა და ამათ როგორ მოინადირებდაო,ესენი ჩვენი ნასროლით არიან გაფართხალებულიო, -მაგრამ ამაოდ.მიშას მიტანილი ხმები აიწონა საგანგებოდ შერჩეული მთვლელების მიერ, მძიმე გამოდგა, ოპოზიციისა მჩატე.დიდ ნადირობაში გამარჯვება ნაციონელებმა იზეიმეს.
მიშა ევროპულ სტრატეგიას აზიურ-მტარვალური ტაქტიკით ცხოველყოფდა,
ოპოზიციას კი ვერა და ვერ გადაელახა საკუთარ ცნობიერებაში ტრადიციონალიზმი და ბიზანტიურ ფსიქო სივრცეში ჩარჩენილი ,საპროტესტოდ ,იპოდრომზე შეკრებისაკენ მოუწოდებდა მშრალზე დარჩნილ თავის მომხრეებს.
მიშა ემელიანესავით სულ წითელ ლენტებში იყო ჩასმული, ოპოზიცია იპოდრომზე სისპეტაკესა და თეთრ მოძრაობას განასახიერებდა,ყელზე ,ხელზე შებმული თეთრი სახვევებით.
ვინც დაიგეშა,დაიგეშა და ვინც დანებდა დანებდა ,ვინც არა, თავის ალღოსა და ოპოზიციის პოლიტიკურ გამჭრიახობას მინდობილი ქუჩაში გამოცვივდა, შეურაცხყოფილი და აღშფოთებული.
ზოგმა მოიშუშა ნახეთქი და ნაჟეჟი ორგანოები ,დამტვრეული კიდურები,ზოგმაც ვერა,მაგრად მაინც ,მიუხედავად სიცივისა,ხალხი მოდიოდა და მოდოიდა.
საქართველოს სახელმწიფოებრიობისათვის სისხლისმღვრელი ბრძოლების 2500 წლიან ისტორიას არ ახსოვს ,ბრძოლის ველზე, 200 000 ქართველის ერთად და ერთი დროშის ქვეშ დგომა,მაშინაც კი, როცა ქართველთა რიცხვი სამჯერ და ოთხჯერ აჭარბებდა დღევანდელს.
სახალხო ლაშქარს წინ ხალხის რჩეულები მიუძღოდნენ.როგორც ზემოთ მოგახსენეთ თეთრი ყელსახვევებითა და ხელსახვევებით.
დავითნი და დავითაშვილი,ლევანი,გიორგი,ზვიადი,გუბაზი,კონსტანტინე,
კახაბერი და სხვანნი მრავალნი.ლიდერობის მსურველთა ნაკლებობა ნამდვილად არ იგრძნობოდა.
არა, არა,არც ერთი დავითი არ იყო აღმაშენებელი,არც ახალციხელი იყო შალვა.შალვა ახალციხელი კი არა ნათელაშვილიც არ იყო იქ. მაშინ შალიკოს უშიშროებამ ისეთი რამე დააბრალა მისი რუსულით ძნელად რომ წარმოიდგენს კაცი.
შეიქმნა ფილმი,რომლის დამდგმელ რეჟისორს პატარა და პირზე ძლივს შესამჩნევი ტუჩები ჰქონდა.ტუჩები კი იყო პატარა და შეუმჩნეველი,მაგრამ ტყუილი იყო დიდი და თვალშისაცემი.
ენერგიულად ცმაცუნებდნენ ტუჩები და საზოგადოებას აუწყებდნენ ბატონი შალიკოს ძირგამომთხრელ საქმიანობაზე. აი საბუთიც,რომლის მოპოვებისათვის ბევრს თუ არა ,ერთს მაინც დაუგრძელდებოდა ჩასაფრებული ყური.ამ ორი მოსაუბრიდან ერთი , ერის ”გამყიდველი” შალვაა, მეორე რუსეთის საელჩოს თანამშრომლის სახელს ამოფარებული რეზიდენტი ,ვინმე ნიკოლაი ივანოვიჩი.
ნათელაშვილი-ზდრასტვუიტე ნიკოლაი ივანოვიჩ!
ნიკოლაი ივანოვიჩი-Здравствуйте,здравствуйте!
ნათელაშვილი-პოჩემუ ნე პრიხოდიტე კ ნას?მი ბილი კ ვას.ვამ ნებილო დომოი . ნიკოლაი ივანოვიჩი-Ну, я завтра уезжаю , так что прощайте Шалва Михаилович.
ნათელაშვილი-დოსვიდანიე,დოსვიდანიე.
მორჩა კინო.
კინო კი მორჩა ,მაგრამ ლეიბორისტების ლიდერს, მოუწია დროებით ფუღუროში შეძრომა.მერე ვერც იქ მოუსვენია . სთხოვდა თურმე სააკაშვილს- გამომიშვი თუ კაცი ხარ ,ეგენი ვერაფერს ვერ მოახერხებენ, მე ვარ მხოლოდ შენი პოლიტიკურ მოუსავლეთში გამგზავნიო,მე უნდა დაგასამაროო,პოლიტიკურად.მარა თუ გაწყრა ღმერთი და მაგათმა შენი გადაგდება უჩემოდ მოახერხეს,რას მიშვები მერე, ამდენი შრომა ხომ ჩამეყარა წყალშიო. რაც მე და ჩემს პარტიას ოფლი გვაქვს დაღვრილი ტარიფებთან და სხვადასხვა მოდელის ამომრტყმელ თუ ჩამრტყმელ საკასო თუ აირის მრიცხველ- აღმრიცხველებთან ბრძოლაში ,ამის ღირსი ნამდვილად არა ვარო.ისე კაცმა რომ თქვას ერთი გეიგერის მრიცხველის მუშაობაში არ ჩარეულა შალიკო თორემ ,ნაციონალებს სკინტლის მიხედვით ფრთა ფრინველის დათვლა და მასზე გადასახადის შემოღება რომ მოუნდათ,კარგად მახსოვს მაშინ, ინდაურების გვერდზეც მხოლოდ შრომის პარტია იდგა.
მიშა ხომ უშიშია ვითარცა უხორცო და არც მამალ მგელს უფრთხის . შეუთვალა ნათელაშვილს.
-კარგი ჰო გამოდი,ნუ ტირი!არაფერს გიზამო.-ეს მიშას სიტყვებია.
ხომ კარგად ჩანს რა ”სამადლოდ” გამოუშვია ნათელაშვილი.მაგრამ არ მინდა შემეშალოს,მგონი მიშას ინფორმაციით შალიკო ფუღუროში კი არა ჩირგვში იჯდა.ისე ვერ დავიჩემებ,რაც მართალი მართალია, ჩირგვის და ჩირგვში რომ ზის იმის ამბავი, მიშამ უკეთ იცის, ვერავინ შეეცილება და მისი ნათქვამი მგონი უფერო სარწმუნო უნდა იყოს.
მაგრამ ეს ყველაფერი მერე იყო.ბატონი შალვა,რომელიც , არ არის ახალციხელი,
საბრძოლო მოქმედებების თეატრის სცენაზე სწორედ ამ საპატიო მიზეზით არ ჩანდა.ისე სულით და გულით მშრომელ ხალხთან იყო შრომის პარტიის ბელადი.
კიდევ უფრო საპატიო მიზეზით არ იყო გუბაზ მეფე ,მის მაგივრად იყო დიდი გუბაზი.მეფე გიორგის, ბრწყივალედ წოდებულს პადოშა შეენაცვლა(გიორგი თორთლაძე)
ეს ის პადოშაა სააკაშვილს ადრე კილიმანჯაროს დასაპყრობად რომ ეპატიჟებოდა. მერე ბევრი იფიქრა და გადაწყვიტა-არა მთლად ერთ თოკზე მაგასთან ერთად ვერ ჩავებმებიო -და სიმაღლეს მეორე მხრიდან მოუარა.
კონსტენტინე -კოკომ შეცვალა,ზვიადიც არსად ჩანდა ქართველთა სპასალარი,მაგრამ იყო ძიძიგური,ჩოხაში და მიმინოთი ხელში.ისე იყო დარწმუნებული,რომ მიშას და მის ხროვას სახლში გააბუნძულებდა,როგორც იმაში,რომ თავად კონსერვატორია.
ლაშქარს გრეჩიხა მხედართმთავრობდა ჯიგრულად,მას გვერდს უმშვენებდა აწ ნაცნობი-უცნობი დამკვრელებით და თეთრი ყელსახვევით.
იყო კუკავა,გუგავა,ჯონდი,ტყლაშაძე და ბესელია, მაია წყნეთელისა და თამარ ვაშლოვნელის მაგივრად , მრავალნი სხვანნი და ერთი ფრანკი ჯვაროსანი.
შავ-თეთრ ზოლებიანი,მოფრიალე ”ბოსეანის”ფონზე წინ წამოწეული ყველას აგულიანებდა -”ნუ გეშინიათუ,ევროპა,ბერნარ კლერვონელი, დიდი მაგისტრი ჰუგო პეინი,სრულიად წმინდა მხედრობა და ტამპლიერები თქვენთან ვართუ! ყველა ჯოჯოს და ქაჯს გავყრითუ! თქვენ ვიღაცამ შეცდომაში შეგიყვანათ,ქაჯები კი არ მოდიან ,ქაჯები მიდიანუ.”
ხალხი წყალუხვ მდინარესავით მოედინებოდა .
უბანში რა ხდებოდა ის უნდა გენახათ.დაირაზმნენ და ყველანი იპოდრომისაკენ დაიძვრნენ.
გრეჩიხას გვერდით მაშინ ჩემი უბნიდანაც წავიდნენ ბიჭები .აი ისინიც:
ბარანა,ბუალა,ქლირო, ფაცუილა,შავი ბაბო, , გიალო,მიხუილა, ,გუგულა და ხათუნას თამაზი.სულ რჩეულები.იმ უბნის ნაღები საზოგადოება ,ტოტალიზატორის ლომები. ლარზე მეტს რომ ვერ დებენ ერთ დადებაზე .ასის მოგება რომ უნდათ და რომ ვერ იგებენ ლარში -ასს,მაგრად რო უტყდებათ. რაზმს ბარანა ყოჩობდა.ბიჭებს აეკიდნენ კუკუ და კარდანა,უბნის ძაღლები,ამათზე მერე მოვყვები,სხვა რამე არ იფიქროთ,ესენი მართლა ძაღლები არიან.
ბიჭებს აივნიდან, მიტინგზე სხვადასხვა მიზეზით ვერ მიმავალი, საზოგადოება აცილებდა და აგულიანებდა.
-ფაცუილა! ბიჭო ფაცკუნა! გამოიხედე აქეთ!-მონარქია მოითხოვე იცოდე! არ მინდა მე პრეზიდენტი და რესპუბლიკა.-ჭკუას არიგებდა შვილიშვილს დიდი ფაცკუ, ფარნაოზ ორბრლიანი.
-რატომ?მერე ,რომ თქვენ დახოცოთ ერთმანეთი?არ მინდა !მე მინდა რესპუბლიკა,
საპარლამენტო!-დააზუსტა ქვეყნის კონსტიტუციური წყობა ფაცკუნამ.
-ფუი!რა უნდა გელაპარაკო? უჯიშო ხარ,უჯიშო.
-ნუ გეშინია ფაცუ ბაბუა მონარქია მე მინდა.
-რომელი ხარ ბიჭო შენ?-ზემოდან ვერ დაინახა მოხუცმა.
-ბუალა ვარ, ბარბაქაძეების ბუალა.
-ყოჩაღ შენ ბუალა.ნამდვილი სახელი რა გქვია შენ?
-ყარამანი.
-რა?ყარამანი?ჰი,ჰი,ჰი-არ ვიცოდი.ისე რა ყარამანი შენ ხარ მარა..ბიჭო ვინ დაგარქვა შენ ყარამანი ,მამაშენმა რაჟდენამ?
-არა ბაბუაჩემმა ყარამანმა.
-მერე ისიც მოკლე იყო?
-არა დიდი იყო ძალიან დიდი.
-კი მარა ,ბუალა რატომღა ხარ?ვის უნდა ებუალო შენ?...
ბუალას არაფერი უთქვამს.
-ჰო კარგი,თვინიერი ბუნებისა ხარ გეტყობა,პოლიტიკური ხედვაც სწორი გაქვს და შენ, რომც იბუალო ამაში ცუდი არაფერია.იმას არაფერი შველის.ფარნაოზ ორბელიანია,მეტი რა მექნა კაცო.-სინანულით გახედა ფარნაოზმა შვილიშვილს.-ან რესპუბლიკა რა იცი შენ და ან მონარქია -ხელი ჩაიქნია მოხუცმა და აივნის კარებს მიეფარა.
ვაჟკაცებს არც დედაკაცები ჩამორჩნენ.
ქალებს წინ ძუძუ დეიდა მიუძღვოდა,მას დიდი ძუძუები აქვს და ტაქტიკური მოსაზრებით , უბნის მომიტინგეებმა, წინა პლანზე განთესეს.
უკან მოდიოდნენ ციალა,ლიზიკო,ცეტკინა,ეს კლარა არ არის სახელი აქვს ასეთი, მერი,ცისანა და ამურის მარიკო .
შემდეგი პოზიცია ლტოლვილებს ეკავათ მოგელი შელიას ხელმძღვანელობით.
მას რაღაც საგანგებოდ დახვეული ეჭირა ხელში და არავის აჩვენებდა.
-იქ რომ გავშლი ყველა დაინახავს და მათ შორის თქვენცო.
ყველაზე ბოლოს რაზმს ტრაბახით,გულზე სტალინის სურათით, მრავალი მედლით და შიგადაშიგ კუებით ნელ-ნელა მოყვებოდნენ ოთხმოცდაათ წელს მიტანებული პაპაშა მამრაძე და აკას ბაბუა აპა,ორივე ”ფრონტავიკი” და ეგორის პარტიის წევრი.ამ შემადგენლობას აკლდა ესიკო სიხარულიძე,სოსოიას ბაბუა,რომელმაც მოუბოდიშა პაპაშას და აპას;
-ვერ მოვდივარ . სოსოიამ გუშინ ბორში რომ მაჭამა იმის მერე დეიკარგა,არ მინახავს, მარგალიტა მორიგეა დღეს და სახლს მარტო ვერ დავტოვებო.
აპა ბაბუა ესიკოზეც გაბრაზდა და საერთოდ არავინ არ მოსწონდა,არც მთავრობა და არც საკუთარი შვილიშვილი.მთავრობა იმიტომ,რომ გენერალური კურსიდან იყო გადამცდარი.
შვილიშვილზე კი მაგრად იყო გაბრაზებული მას შემდეგ,რაც მისი ”ვოლგა”, ჩალისფასად მიყიდა მეზობელ თხუნელას,თხუნელაც კაცია სხვა რამ არ გეგონოთ,მერე კიდევ ფული დაამატა და მერსედესი იყიდა.
-ამისთვის ვიბრძოდი მე ფრონტზე?-ჯერ პერვი ბელარუსკიზე და მერე ვტაროი უკრაინსკიზეო?-ეგ ფაშისტების გაკეთებული და თან მაგათი ნახმარი მანქანა,რომ გეყიდაო?თუ მაინც და მაინც სამამულო და შენი არ გინდა,”რენო” ან ”სიტროენი” მოგეყვანა,რაც არ უნდა იყოს სოიუზნიკების გაკეთებულიაო .
იპოდრომი ხალხით აივსო,იქ ვერ დაეტია,მიმდებარე ფერდებს შეეფინა ,შესასვლელ-გასასვლელი ჩახერგა და ტრასაზე გაიშალა. მიტინგი დაიწყო.
მიტინგის ყველა მონაწილე ერთსულოვანი იყო შეფასებაში,რომ სახელმწიფოს მმართვის სადავეები მტარვალს , ქვეყნის ორგულს და დამაქცევას უპყრია ხელთ და თანაც მაგრად არის ჩაბღაუჭებული.მომავლის საკეთებელში ეჭედებოდათ თორემ,
სააკაშვილი რომ უნდა დაემხოთ და თანაც კონსტიტუციურად ამას წყალი არ გაუვიდოდა.
-კარგი ბატონო მაგრამ რომ არ მიდის?-მიტინგის ერთმა დაბნეულმა მონაწილე ქალბატონმა შესჩივლა გვერდით მდგომ მამაკაცს ,რომელსაც ტანზე ”დუბლიონკა” ეცვა, წინდებამოცმული ფეხები კი შავი ლაკის ცხვირწაჭრილ ფეხსაცმელში ჰქონდა შეყოფილი.
-რას ქვია არ მიდის?!-მაგას ვინ ეკითხება?-გაბრაზდა დუბლიონკიანი და ლაკის ”ბასანოშკიანი” ფეხი წინ წამოწია,მრისხანების დასაფიქსირებლად.
-არ მიდის ბატონო და....-დაბნეულმა ქალბატონმა ახლა შეამჩნია ბასანოშკები და კიდევ უფრო შესცივდა.-არ გცივათ?
-არა ,ფეხები მიხურს. წავა!თუ არ წავა სად წავა?!.-კაცი ქალს საერთოდ არასამიტინგო განწყობით და სრულიად არაპოლიტიკური მიზნით მიაშტერდა.
-მერე როდის?-ქალმა ისე უსაშველოდ დასვა კითხვა კაცს ულაყობის სურვილი გადაუვარდა და ისევ საქვეყნო საქმეს დაუბრუნდა.
-მომისმინე,ეგერ ე,იმან იცის ყველაფერი.ეგ ისეთი პარტიაა ,სააკაშვილი როდის წავა კი არა ,მეორედ მოსვლის ამბები იცის ზეპირად.სასძლო კაცია,სიძემ დაიგვიანა ქვია.მძლეველი ხომ გაგიგია? აი ეგ არის.ვინ გადარჩება,დანარჩენები რა დღეში ჩაეყრებიან,ყველაფერი იცის.აი,ე,იმან,ჭრელი კაშნე რომ აქვს შემოხვეული-სიძემ დაიგვიანა.მიდი!
-ოჰ,მაგას ვიცნობ,შარშან უნდა დაქცეულიყო ქვეყანა თუ სააკაშვილი არ გადადგებოდა.
-მერე?
-არ დაიქცა.ეგ არა, მე ისეთი ადამიანი მინდა, რომ დამიმტკიცოს,დამისაბუთოს,
სააკაშვილის გადაყენება რომ რეალურად შესაძლებელია.მაშინ დავწყნარდები.
-თუ ვერ დაგიმტკიცეს,ვერ დაწყნარდებით?
-ვერა იცით ღამე არ მძინავს.
-რამე სხვა ხერხი რომ ვცადოთ?-ისევ მყვირალობაში გადავარდა კაცი.
ქალმა კიდევ ერთხელ დახედა კაცს ფეხებზე,ლაკის ” ბასანოშკები” ერთმანეთს მიკროდა და თითქოს ეხმარებოდნენ მთლიან სხეულს უანგარო მზადყოფნის გაცხადებაში.
ხალხი დიქტატორის ჩამოგდებას და ტახტზე გრეჩიხას დასმას ითხოვდა,რომელიც თავისი მხრივ ფიცს სდებდა,რომ ძალაუფლების ხელში აღების შემდეგ , თავისი ხელით დალეწავდა პრეზიდენტის სავარძელს,თავისი ნებით იტყოდა უარს ხელმწიფობაზე,ქართველებს დაუტოვებდა გადასარევ კანონებს,დაავალდებულებდა მათ შესრულებას.ფიცოქროთი დაამტკიცებდა და დაგინებით განამტკიცებდა პირობას,რომ მის ჩამოსვლამდე, ამ კანონთა აღმსრულებლები იქნებოდნენ ქართველები. შემდგომ ამისა თავად გადაიხვეწებოდა ევროპის ან მსოფლიოს რომელიმე აყვავებულ ქვეყანაში და მანამ არ დაბრუნდებოდა,სანამ საქართველო ,მის მიერ შექმნილ კანონთა მორჩილი, არ გაბრწყინდებოდა.
ააღელვა ხალხი წინამძღოლის ესოდენ თავგანწირვამ.ვერ მიხვდა ბევრი,თორემ ლიკურგე იდგა მათ წინ ,რეინკარნირებული და იპოდრომზე გამოცხადებული.
ცაში აწვდილი 200000 მუშტი,ზოგიც 300000 -იო ამბობს, საბედისწეროდ ირხეოდა და ერთხმად გაიძახოდა:
მიშა წა-დი! წა-დი! წა-დი!
მიტინგის მსვლელობისას ორი ძირითადი ფაზა გამოიყო.
პირველი ნაწილი,რომლის ხანგრძლივობა და ემოციური ტონი ცალსახად ექვივალენტური იყო მიშას სახელმწიფოებრივი ხედვის ”ორიგინალობისა” და ქმედებების ”ექსცენტრიულობისა”, ხალხს გამწარებით აბღავლებდა -წადი! წადიო!
ლიდერები ყურებს არ უჯერებდნენ და თვალებს ხშირხშირად ქაჩავდნენ,ეს შვიდ ნოემბერს ნაბეგვი ხალხი როგორ დგებოდა ყალყზე და როგორ იწევდა ისევ პარლამენტის შენობისკენ.თვალი და ყური, და რაც მთავარია გული ვერ ძღებოდა მტარვალისა და ხალხის დამარბევალის ლანძღვითა და გინებით.
წინამძღოლები ცეცხლზე ნავთს ასხამდნენ და მალმალე ახსენებდნენ ხელისუფლების მიერ ჩადენილ არა მარტო ანტიკონსტიტუციურ ,არამედ ჰუმანურობის, ადამიანურობის წინააღმდეგ განხორციელებულ დანაშაულებს.
მოჰყავდათ კონკრეტული კრიმინალური ფაქტები,მკვლელობის ,სახელმწიფო რეკეტის,მიშას ქუსლს ქვეშ შეყუჟული სასამართლოს უსამართლობის,
კეთილსინდისიერ ბიზნესმენთა დაყაჩაღების.
ქათმის,”ბულკის” და ცალი კალოშის მომპარავთა მიმართ გამოჩენილმა არგაგონილმა სისასტიკემ თავად გამომსვლელები აატირა,განსაკუთრებით ერთი სათვალებიანი ახალგაზრდა ოპოზიციონერი იღვრებოდა ცრემლად.
სააკაშვილის მთავრობის უცილობელი განადგურებით იმუქრებოდნენ საკანონმდებლო წესთა და კანონთა კრებულის პუნქტები,ქვეპუნქტები , მათზე ზედდართული შესწორებები, მერე ამ შესწორებებზე დართული დანართნი და ჩანართნი.მოკლედ იდგა იურიდიულ ტერმინთა ჭახა-ჭუხი .
მაგრამ ამ გაურკვეველობის ვაკხანალიაში, სადაც ყველაზე ხშირად და დიდი პათეთიკით გაისმოდა- კონსტიტუცია ,საპარლამენტო რესპუბლიკა,დამოუკიდებელი სასამართო,თავისუფალი მედია,ადამიანთა უფლებები და სხვა ამგვარი ხურმის სახელები,ნელ-ნელა ირკვეოდა ერთი რამ,რომ მაინც და მაინც არც ოპოზიცია უნდა იყვეს გარკვეული და ისიც ხელის ცეცებით მიიკვლევს გზას ბნელეთში.
ექვსივე ბრუნვაში ნაბრუნები და ყოველ მათგანში გათახსირებული პრეზიდენტის სახელის, წოდებით ბრუნვაში ჩაყენებამ ,სულ გადარია საზოგადოება და ხალხით გაჭედილმა სივრცემ კიდევ ერთად იხუვლა-მიშავ წადიიიიიი!წადიიიიიი!
-მზად ხართ!-დაბერა კისრის ძარღვები წინამძღოლმა და ყვირილისაგან ჩახლეჩილ ხმას ხრინწი გაეპარა.
-მზად ვართ!-გაისმა ექოდ.
-დავამხოთ ეს მთავრობა?
-დავამხოთ,დავამხოთ!
-ოღონდ კონსტიტუციურად?!-უკვე მერამდენე,საკონტროლო გასროლას აკეთებდა მხედართმთავარი.
-დავამხოთ,დავამხოთ!
ეს მიტინგის აპოგეა იყო.
ძალიან ბევრი იყო ხალხი.იმაზე მეტი მთავრობის დამხობას რომ უნდოდა კონსტიტუციურ სივრვიდან გამოუსვლელად.
-ვართ მზად სიცოცხლე შევწიროთ სამშობლოს,თუ ამას საქმე მოითხოვს?სისხლი დავღვაროთ!მზად ხართ?
-ვართ.ვართ.
სისხლის გაგონებაზე გუგულამ იგრძნო,რომ ვერ არის რაღაც კარგად და ჰაერიც არ ყოფნის.
-ბოჭო გიუშ ვერ ვარ კარგად.
-ვერ ხარ კარგად?
-კარგად,რომ ვიყო აქ რა მინდა ტო?-დაამშვიდა მეგობარი ფაცქიამ.მოკლედ ნუ გეშინია მეც ცუდად ვარო.
-მაგობარო ცოტა მიიწიე რა ,ჰაერი არ ყოფნის გუგულას.
კაცი არ განძრეულა.
-ძუძუ დეიდა!ძუძუ დეიდა! -ერთხმად შეყვირეს უბნელებმა.
-აქ ვარ ბიჭებო ,რა იყო?
-გადმოდი რა ერთი აქეთ.აქ სუნთქვაში გვიშლიან და მიგვიხედე აქაურობას.
იმ ზოლში რომელშიც ძუძუ დეიდა მოძრაობდა ჩოჩქოლი ატყდა.ის თავისი უსაშველოდ დიდი ძუძუებით ,ყინულმჭრელივით აპობდა ხალხის დაჯგუფებებს და ბიჭებისკენ მოიწევდა.
-აბა ერთი მიიწიეთ.-როგორც ბილდას ტერიტორიის ძველი ნაგებობებისაგან გასათავისუფლებლად ,ისე ხმარობდა ძუძუდეიდა თავის ძუძუებს.
მეტრნახევრის რადიუსით ტერიტორია გაანთავისუფლა,საკრალური წრე შემოხაზა და გუგულასთან მივიდა.
-როგორ ხარ ჩიტო,ჩემო ჩიტუნია.
ქალი აშკარად აღელვებული ჩანდა.გუგულასთან მივიდა მკლავებით ბიჯგები შეუყენა,რომ არ წაქცეულიყო,თან ჩიტო ჩიტოო გაიძახოდა.
გუგულა გაიტრუნა , მომკვდარუნდა და ძუძუ დეიდას ძუძუებზე დაასვენა
სხვადასხვა არალეგალურ და არასანქციონირებულ ნივთიერებათა მიღებისაგან მთლად გამოლაყებული თავი.
-მაგას ჩიტო კი არა გუგულა ქვია .-შეუსწორა ფაცუილამ.
-მერე ბიჭო,მერე,გუგული ჩიტი არაა?-არ დაიბნა ქალი.
-გუგული ჩიტია?-იკითხა ბარანამ
-აბა ცხოველია?-გაიკვირვა გიალომ.
-არა,ვსმისლე ,ფრინველია თუ ჩიტი თქო.
-ჩიტი ფრინველია,გუგულიც ფრინველია,ე.ი. გუგული ჩიტია.
-საღოლ ძმაო.გეტყობა დასვენებული რომ გაქვს ორგანიზმი.
-ე,ვოე,მიტინგის ხელმძღვანელობავ!რას ვშვებით ახლა დროზე!-ვეღარ ითმენდა ფაცქია.
დანარჩენები კი თავისთვის ტკეპნიდნენ ადგილს.
-არაფერი არ გამოვა თუ არ შეასკდი.
-ხო რა .ან ფარზე ან ფარით!
-ფარზე ერთი გვყავს ყკვე.
-ლიჩნად მე სახლში მინდა.
-აბა რისთვის წამოხვედი?
-თქვენ რომ არ დაგეწყოთ მერე რაღაცეები.წამოხვედით და წამოვედი.ვერ ხედავ რა რიჟა ბაზარია.ვერ გაქაჩავენ ესენი.
-რატომ ?
-ხოდა უნდა ამ საქმეს ხოდა.
-მიშამ რომ ქნა,რა მაგარი ხოდაა.
-მიშა ტურაა ტაბაკა და შერხანი ყავს ბუჩქებში დამალული.
-მერე,შენ რა გინდა თქვა,რომ არაფერი გვეშველება?
-ჯერ ჯერობით არა.
-მაგას როდის მიხვდი?
-ადრეც მეეჭვებოდა,მაგრამ დღეს დავრწმუნდი.
-არაფერი,უნდა დავრჩეთ ბოლომდე და იქ გამოჩნდება.
-ე,ბიჭო უთხარი გუგულას ,მთლად ნუ დასირდება და ჩამოვიდეს მაგ ლაფეტიდან.ძაღლები მოვძებნოთ .ბუალა,შავი ბაბო, გუგულა, კუკუ და კარდანა სახლში წავიდნენ,ჩვენ დავრჩეთ ბოლომდე.
-მართალი ხარ.ისე შავი ბაბო ბაქო ჯეიხანის მარშრუტზე ,მგონი ყველა ციხეშია ნაჯდომი.
-ჰო და მაგიტომაც დაბრუნდეს სახლში.
ფაცუილამ ძუძუ დეიდას გახედა.
-მაინც რამხელა აქვს ჩემი.
-მაგის ბიუზგალტერიდან ორი კარგი სვანური ქუდი გაკეთდება,აი ისეთი, კაი მამალ თავს რომ მოერგება.-გაეღიმა ბარანას.
მიტინგი გრძელდებოდა.
-მაშ ვართ მზად?
-მზად ვართ!
ხალხმა ისეთი ერთსულოვნებით და რიხიანად გააცხადა მზადყოფნა ,რომ გუგულა სხვისი დახმარების გარეშე ჩამოვარდა ძუძუებიდან,მხედართმთავარმა კი თავისთვის ჩაიბურტყუნა:
-ჰო,მზად იყავით, მზად!
მერე ორატორები ცოტახნით ჩაჩუმდნენ.
კონსტიტუციურ სივრცეში გამომწყვდეულმა მიტინგმა აშკარად ”ბუქსაობა” დაიწყო.
თითქოს ყველაფერი იყო.იყო მტერი ,იყვნენ ბელადები და საბრძოლველად შეყრილი ხალხი,და მაინ ყველაფერ ამას აკლდა ის ყველაზე მთავარი ,რომელიც თითოეულ მათგანს თავის ადგილს მიუჩენდა და წესს მისცემდა.
ტრიბუნაზე ახალი ორატორი გამოჩნდა.ეს შკარად უფრო დასვენებული ჩანდა.
-შვიდი ნოემბერი ხომ გვახსოვს?
-გვახსოვს,გვახსოვს!
-მანამდე რომ იყო ისიც ხომ გახსოვთ?ხომ გახსოვთ რა დაგვემართა ამ ოცი წლის მანძილზე.
-გვახსოვს!-წამოიყვირეს აქა იქ,რადგან მანამდე იმდენი რამე იყო,ვერ გაიგო ხალხმა რომელ ერთზე იყო მინიშნება და რა უნდა გაეხსენებინათ განსაკუთრებით.
აი მაშინ რაღას გაიბზარა. მახსოვრობაში არ იყო ერთობა. რადგან მანამდე რაც იყო, ის ყველას სხვადასხვაგვარად ახსოვდა.
ხალხის მზადყოფნაში დარწმუნებულმა ,მაგრამ საკუთარში დაეჭვებულმა ოპოზიციამ, რომელმაც ამდენ ყვირილში ბოლიც გამოუშვა და იმასაც კარგად ხედავდა,რომ მიშასთან ხორუმის ცეკვით და ბერიკაობით ვერაფერს გახდებოდა, შეეცადა მიტინგი მეორე, დამამთავრებელ ფაზაში გადაეყვანა.
ხალხში ორიფლეიმები და ხორუგვები გამოჩნდა მოწოდებებით.
თავისუფლება პოლიტპატიმრებს!
ეს მოწოდება ყველაზე მრავალრიცხოვანი იყო და თვალსაჩინო.
მაგრამ პოლიტპატიმრებს,რომლებსაც ხალხის მასიდან ჰქონდათ თავი ამოყოფილი,სურათებიდან ისე იბღვირებოდნენ,მათი გამოშვება,თუ მათ პირადად არ იცნობდი ,არ მოგინდებოდა.
გარდა კოლექტიური ჭირისუფლებისა იყვნენ ინდივიდუალურად მომთხოვნ-მომჩივანნიც,კონკრეტული მოთხოვნებით.
მიშა გამოუშვი ტარზანა!
გაანთავისუფლეთ კიჭა,რომელიც უდანაშაულოა!
დაცალეთ ციხეები!
ჭირისუფლები ყველა იმ პატიმრის გამოშვებას ითხოვდნენ ,რომელსაც პრეზიდენტი საარჩევნოდ განთავისუფლებას დაპირდა და მოატყუა.
მო;გვხედეთ ატსტუპნიკებს!ვიღუპებით!
ასი წლის წინ დაწყებული უბედურების ,დაუყოვნებლივ მოგვარებას ითხოვდა მოქალაქეთა ჯგუფი.
გრძელი ტრანსპარანტი , ორ დიდსათვალებიან და ცერებზე წამომდგარ ქალბატონს, ეჭირა.
მიხედეთ 152-ე სკოლას!დირექტორი მავნებელია!
დამიბრუნეთ ჩემი სახლი კინდღში-მოგელი შელია!
-ვა ეს შენი სახლია ტო?-გაიკვირვა ბუალამ,რომელიც მოგელი შელიას ტრანსპარანტს მიშტერებოდა.
-ჩემია,აბა ვისია.ხომ ხედავ რა ”დვარეცია” და რა ცხოვრება მქონდა.აბა სულ ასეთი მათხოვარი კი არ ვიყავი.უჰ,დიდაშ მაპილარი!-ბოლო სიტყვები თავისთვის ჩაიბურტყუნა მოგელიმ.
-ნახე,რომ არ გვაჩვენებდა რა ქარვასლა ჰქონია?-თავით სურათისაკენ მიატრიალა ძმაბიჭი ქლირომ.
-აბაააა!-გაიკვირვა შავმა ბაბომ.
-ბიჭო !შენ აბა კი არა ,მოძებნე კუკუ და კარდანა,აქეთ იქედან ამოიყენე გუგულა და ბუალა და დავაი სახლისაკენ.
-რატომ ტო?
-იმიტომ.შენ ხომ იცი მე ტყუილად არ ვლაპარაკობ.ასე ჯობია ძმაკუშ.
ზოგი ვიწრო გასტრონომიულ სივრცეს ვერ სცდებოდა.
წვრილ ჯოხზე მიმაგრაბულ ქაღალდზე აკანკალებული ხელით მიეწერა:
მ შ ი ა!
ჭამასთან დაკავშირებული იყო ასეთი მოწოდებაც:
ძირს კაციჭამია მიშა!
-რა არის ეს ქალბატონო,მიშას კაციც ყავს კაცო შეჭმული?დია?-მღელვარებას ვერ ფარავდა საგანგებოდ მიტინგზე დასასწრებად ონტოფოდან ჩამოსული ჭარმაგი მამაკაცი.
-არა,ეხლა პირდაპირ შეჭმული ყავსო ვერ ვიტყვი ,მაგრამ ...რა არა ვართ შეჭმული?
დასვა კითხვა ქალბატონმა და გამომცდელად მიაშტერდა ჩოხაში გამოწყობილ, აწოწილ ხმელ მეგრელს. ”აზიაცკებში” გამოკრული მაღალი წვრილი წვივები და გასაოცარი ციფერი თვალები შეუცდომლად მიანიშნებდნენ მის იაფეტელობაზე.
-როგორ არა ქალბატონო.შეჭმული კი არა,ჩვენ დაღეჭილები ვარ და მერე გადმოფურთხებული,დასაღეჭადაც ვერ ვივარგეთ, იმიტომ რომ ბებრები ვართ, უკაცრავად თქვენ ჯვარი გწერიათ,ჩვენ ვარ ასეთი, ხორცი გვაქვს მაგარი.
ქალი გააოცა პროვინციელის აზროვნების სიმახვილემ.
-დიახ,დიახ,დაღეჭილები ,გადმოფურთხებული და მერე....მერე... ჩარეცხილები-გაუხარდა ქალს ლექსიკურად სწორი შესატყვილის პოვნა.
-გადასარევია ქალბატონო!რა დიდებულად თქვით.
ამ ადგილას ამოწვდილ და სარზე წამოცმულ მუყაოს ნაჭრებზე ძირითადად გეოგრაფიულ სახელთა ჩამონათვალი გხვდებოდათ თვალში,მომიტინგეთა სადაურობის ამხსნელი.აი ისეთი დეზერტირის ბაზარში, მჭადის ფქვილის დახლებთან, ფქვილის აზვირთული გორიდან ზემოდან რომ გადმოგყურეთ და
იმ წისქვილის მისამართია მიწერილი სადაც დაიფქვა.
აბაშა თქვენთანაა!
ზესტაფონი აქ არის!
სვანები ვდგავართ!
ლეძაძამე ვერ მოითმენს დემოკრატიის ფეხქვეშ გათელვას!
იქვე ახლოს ვიღაც მეგრულად იგინებოდა.და პირდაპირ პარლამენტში შეჭრას ითხოვდა.
-ათე მიშას ვუხოდი დიდაშ მუნდი! თენა მინი რო ბოშ? ათე ძვალის მატახალი.
ათენა რენო ბოშ ქართი?-კონსტიტუციურად ,კონსტიტუციურად!იკოგვხოდეს კონსტიტუციურო დიდ დო ჭიჭე.გომიწყარუ ათექ ზისხირი.
-სუ დეწყნარი ასე!
ამშვიდებდა მეგობარს მეორე ჩამოსული ,ჩოხაში ,გვერდზე ხანჯლით და ნაბადში რომ იყო გახვეული.
-ეროვნულობაშ დასაცავათი გერექი დო ეროვნულო იაზროვნი დო იფიქრი.ირფელი ვარე საჩვარჩვალო! ვა უჯინექო მუზმა ხალხი რე შაყარელი?სააკაშვილი ამდღა ძირიო პირველას?
მაგინებელი ჩაყუჩდა.
იყვნენ ისეთებიც,რომელთათვისაც პირადი კეთილდღეობა ქვეყნის კეთილდღეობისაგან განუყოფელი იყო.
მინდა მეფე,რომ ვიყო ბედნიერი!
იქვე ახლოს მსგავსი მოთხოვნით ხელს იწევდა მოქალაქე.ეტყობა იმ ადგილას მონარქისტების ჯგუფი იყო თავშეყრილი.
არ მინდა იმპერატორი მიშა!მინდა ბაგრატიონი მეფე.
წერეთელო დაგვიბარე!
ზოგი საერთოდ გასცდა ადამიანთა განზომილებას და კატეგორიულად ითხოვდა:
საქართველო იღუპება,დავით!?გვიშველე!
ამის წამკითხავმა მემარჯვენეების მომხრე ქალბატონმა დაზუსტებისათვის ჰკითხა მამაკაცს,რომელსაც პლაკატი ეჭირა,თვალები გაშტერებოდა და კარგა ხნით უნდა ჰქონოდა კაცთა სივრცე დატოვებული.
-უკაცრავად ეს დავითი ვისაც ეძახით ბერძენიშვილია თუ გამყრელიძეო?
-აღმაშენებელი.-ქალისთვის არ შემოუხედავს ისე უპასუხა სადღაც შორს მაცქერალმა.
-ე.ი. მაინც გამყრელიძე.-თავისთვის ჩაილაპარაკა ქალმა.
ქალი რომ ვერ შეაბა,ერთი ახალგაზრდა მიტინგს ”ხმარობდა”არამიზნობრივად.
ლენკა მიყვარხარ ჯემალი!
იყო ასეთი აღსარებაც:
გაიგე მიშა! ავადმყოფი ვარ!-ნარკომანი.
ამას ეტყობოდა ,რომ მის ზმანებებში მიშა უკვე დამხობილი ყავდა.თუმცა რეალობის შეგრძნებას ბოლომდე არ ჰკარგავდა და შიგადაშიგ ტრანსპარანტის დამალვის სურვილი უჩნდებოდა.
ბუალასაც კი უნდოდა მარიხუანას ლეგალიზაციაზე წამოეყვირა რამე,მაგრამ ერთ სიტყვაში ვერ ჩატია დიდი სურვილი ,გაჩუმება ამჯობინა და უფრო ახლოს მოინდომა ავადმყოფთან,
მისვლა,მაგრამ შავმა ბაბომ არ დააცალა,ხელკავით სადღაც გაიყვანა.
ორატორები კი ,იპოდრომის დოღების მსაჯთა ”ბუტკიდან”,ერთმანეთს ეჯიგრებოდნენ და იღლებოდნენ საქართველოს სიყვარულით. მოწოდებები სურვილებმა შეცვალა.
მომავლის გაურკვევლობიდან გამოყრილები და აწმყოს უსაშველობას გამოქცეულები ისევ წარსულს შეეფარნენ.
თავშეყრა ტრადიციულად,ქართულად მიიწევდა ფინალისაკენ. იყო სადღეგრძელოები,ერის მარადიული ყოფიერებისა და მისი მრავალჟამიერის, ზოგადი ფრაზებით შემოფარგლული და ბოლოს ”დაშლა-არ მოშლის” იმედით დასრულდა.
იმედი კი დიდი იყო,რომ მოვა დრო და მაშინ შევიკრიბებით ათჯერ მეტი და მერე ვაჩვენებთ მიშას სეირს.
ხალხი ღელავდა,ასე წასვლა არ უნდოდა.ბოლოს და ბოლოს ყვავს თუ ვერ დააფრთხობდნენ, კაკალი მაიც,ხომ უნდა გაეგდებინებინათ.ერთი ავოე მაინც ხომ უნდა დაეყვირა.ავოეეეეეე!-
-მიშას გასაგონად.
მიშა კი ამ დროს , რესპუბლიკის პრეზიდენტისა და მთავარსარდლის პოსტზე მეორედ მოსვლას ზეიმობდა.
იქვე ერთი გორის გადაღმა,პარლამენტის მიმდებარე ტროტუარზე,სანამ იპოდრომზე მამულიშვილთა ჯიგარი იწვოდა, მიშას სარზე რომ აცვამდნენ,ერს ადიდებდნენ, და მერე რომ იქნება ,იმ დიად გამარჯვებას პირდებოდნენ ხალხს,თვალებგადმოქაჩული თეთრბაბთიანი ორატორები , სწორედ მაშინ ,მიშა ჭირისუფლებითა და პარტაიგენოსებით გარშემორტყმული, დიქტატორის გვირგვინს იდგამდა აწ უკვე მეორედ.
საინაუგურაციოდ საგანგებოდ მორთული ”ოდეონ” პლატცი,დიდ ზეიმისათვის ემზადებოდა.სივრცე სადღესასწაულოდ განწირული, აღჭურვილი იყო სათანადოდ, დროისა და მოთხოვნის შესაბამისად.იყო ტრიბუნა,საპრეზიდენტო ხალიჩა სასულე ორკესტრი ბრჭყვიალა და სხვადასხვა სიგრძე-სიგანის ინსტრუმენტებით.
რაც მთავარია იყო მიშა,ნინო,ცოტა დაეჭვებული,მაგრა მაინც თავისაზე მდგარი დასავლეთი,აბორიგენთა პირველყოფილი ,პირუტყვული სიხარული,ყვავილები და ბავშვები........ჰო,აი აქ კი.....კარგი ამაზე მერე.ეტყობა დიდხანს მოგვიწევს აცა-ბაცა სიარული.
მოკლედ მესამე პრეზიდენტს,მეორედ ადგამდა დიქტატორის გვირგვინს საქართველო დემოკრატიული დასავლეთის გამოისობით.
პირველად იყო სიტყვა და ეს სიტყვა იმ დღეს ეკუთვნოდა მიხეილ სააკაშვილს.
ტრადიციული მისალმების ,ფიცის დადები და სხვა საჭირო პროცედურების შემდეგ, პრეზიდენტმა ხეთქა ”სპიჩი”.
და დაიწყო. დაიწყო მაგრამ რა დაიწყო. მიშას მსმენელს,ძნელი იყო არ აგრეოდა რამსები.
შეიძლება უცებ ვერც მიმხვდარიყავი,რომ რომელიმე ზესახელმწიფოზე კი არა, საქართველოზე საუბრობს.
განზრახულობათა გრანდიოზულობა გაფიქრებინებდა,რომ მსოფლიოს ჭიპი,დიდი ომფალი აქ არის ,ჩვენს მიწაზე და მთელი კაცობრივი ჩვენ მოგვჩერებია დალენჩებული.
ტყუილი ვის არ უთქვამს,მაგრამ ეს არ იყო უბრალო ტყუილი.ეს იყო ბოდვა,ბოდვა წარმოთქმული უბადლო არტისტიზმით.თუ არა მაშინ საქმე გვაქვს მწვავე კლინიკასთა.
რაც მეტს ბოდავდა კაცი ტრიბუნაზე ,მით მეტად უმძაფრდებოდა ლაპარაკის სურვილი. რაც მეტად ლაპარაკობდა მით მეტად ხმამაღლობდა.ხმა რომ ზემოთ მიიწევდა,ხელის თითები ისეთ შეუღლებებს აკეთებდნენ მოჭარბებული გრძნობებისაგან,თუ ძალიან ახლო ჭირისუფალი არ იყავი,ნამდვილად იგრძნობდი,რომ საქმე მთლად დალხინებულად არ უნდა გვქონოდეს.
სიტყვის ხმამაღლობა წარმოთქმულის გრანდიოზულობის პროპორციული იყო.
და მაშინ როდესაც,მჭადიჯვრიდან ,ქართული საგზაო ინჟინრების გენიით გაჭიმული ჩქაროსნული ტრასა,ფრანკფურტის მიდამოევში, ევროპული ავტობანების ოჯახში ჩაეწერა,
ქართულ სოფლებში,პრეზიდენტის ნაბოძები ერთი კანისტრა ბენზინით,მისივე ნაჩუქარი ტრაქტორები,სათითაოდ გადაირივნენ.თითოეულ სოფელში ,თითო ტრაქტორი ხვნის სასწაულს ახდენდა.ნებელობით შოკში ჩავერდნილმა მექანიზაციამ გადახნა ველ-მინდვრები.არნახული მოსავალით გაბედნიერებულმა, სიამაყით აღვსილმა გლეხმა ქართული პროდუქტით დაყუნწლული ჯორკიდულით და მჭადიჯვრის გზატკეცილით ევროპისაკენ აიღო გეზი.
მათ გზადაგზა უერთდებოდნენ ბუთუმად თუ ცალობით ,წვრილი თუ მსხვილი საქონლით მოვაჭრეები.ანუ ყველა კინტო და მოვაჭრე ,ყოველდღე სხვადასხვა ბაზრობებიდან კეტებით რომ არის გასარეკი,ევროპისაკენ დაიძრა.
და რა მოხდა?
ამოისუნთქა თბილისმა,ევროპა გაჯერდა ქართული ნაწარმით.და რაც ყველაზე მთავარია ევროპამ გაიცნო ნამდვილი ევროპელი,პირველი ევროპელი .ის ხალხი რომელთა მიწაზეც პირველი ევროპელის აკვანი დაირწა.ზეზვა და მზია.აი პირველი ევროპელები.
-რა იყო საქართველო ამ რამოდენიმე წლის წინათ?
ერთი ჩაბნელებული ,მშიერი,უბადრუკი პროვინცია,რომლის არსებობის შესახბ არავინ იცოდა.რუკაზე ვერ პოულობდნენ.ახლა?ჩვენი პროდუქტით აივსება ევროპის დახლები.
უფრო მეტიც,ვინმეს ჩვენი ოცნებების სიმწირეში რომ არ შეეპაროს ეჭვი.დღეს აი ამ წუთას,როდესაც ჩვენ აქ ვზეიმობთ,შავი ზღვის ფსკერზე ,ხელებდაკაპიწებული ქართველი მუშების თავდაუზოგავი შრომის შედეგად ხორციელდება გრანდიოზული პროექტი,რომელიც თავისი სიდიადით გადაფარავს ყველა დღემდე არსებულს.
შავი ზღვის ფსკერზე გაიჭიმება ის ტრასა,რომელიც სხვა ზღვებისა და ერთი ოკეანის გადალახვით ჩვენ და ჩვენს სამშობლოს სამუდამო სიმშვიდეს მოგვიტანს.
ჩვენ წინ უნდა ვიყუროთ.ევროპის შემდეგ ,რომლებსაც დარწმუნებული ვარ ძალიან მოეწონება ჩვენი პრასიც და ნიახურიც,კვახიც და კარტოფილიც,რადგან იქაური ლამაზია მაგრამ არაფრის გემო არა აქვს,ჩვენ სხვა ჰორიზონტები უნდა გავხსნათ. ჩვენ ყველას უნდა გავაგებინოთ,ვინც აქამდე ვერ გაიგო ,რომ ვვარსებობთ!
ახლა მიტინგების დრო არ არის.ახლა როდესაც ასეთი პერსპექტივები ეშლება ქვეყანას.
აი შავი ზღვა-ხმელთაშუა-ატლანტიკის პროექტს რომ დავამთავრეთ,ეს ტრასა ისე იმუშავებს როგორც საქართველოს სამხედრო გზა მუშაობდა და მუშაობს.ოღონდ ბნელეთში და ვეშაპთან კი არ მიგვიყვანს,ჩვენი დიდი საერთო ქვეყნის ერთ ერთი რაიონული მაგისტრალი იქნება.მერე მოვისვენებ და დავისვენებ. და დაისვენებს ყველა ქართველი.
აი მერე შეგვეძლება მხარ-თეძოზე წამოწოლა.
რა თქმა უნდა პრეზინდენტი აცნობიერებდა,რომ მისი პრეზიდენტობის,მეორე ვადაც არ ეყოფოდა ამ გრანდიოაული გეგმების განხორციელებას,მაგრამ ვინ იცის?ვინ იცის?
ვინ იცის რის საშუალებას და ნებას მისცემენ კაცს ,რომელსაც ასეთი ტიტანური აზრები უტრიალებს თავში.მართლაც,რომ ვინ იცის?
მერე რა იყო?
მერე ვინც გაუძლო ოცნებებში მოლაჟვარდე პრეზიდენტს ”დალნი პუტეშესტვიაში” ხომ გაყვა.ქვემოთ დარჩენილები კი შეწუხდნენ,მაგრამ ცაში ატყორცნილებმა იქედან გაამხნევეს:---ნუ გეშინიათ !თქვენც მალე გამოგებმებათ ასეთი ფრენისათვის საჭირო ფრთები ,ჩვენ ხომ ერთი გუნდი ვართო.
მერე უცებ ,არ ვიცი ხმა მოესმა იპოდრომიდან თუ რა მოხდა , მიწაზე დაეშვა მიშა და ცაში აზრთა უკიდეგანობით ზეატყორცნილი მისი გუნდის წევრებიც.
უცებ პრეზიდენტს გაახსენდა,რომ მთლად ასე ადვილად არ არის საქმე და ქვეყანა გაყოფილია .საეთაშორისო ურთიერთობის გრანდიოზულობის ფონზე,საშინაო პოლიტიკა ბინძური ინტრიგებისა და ქვეყნის მოღალატეების გამო, უფსკრულში და ბნელეთშია ჩაძირული .უკუნის განათებას კი ძლიერ და მრისხანე სავაოფი სჭირდებოდა.
და დაიწყო ,და შეუბერა.
გაიჩხრიკა და გაიწმინდა ყველა ბუჩქში,ყოველ ჩირგვში ჩასაფრებული მტერი და მუხდალი.მოღალატეების ხსენებაზე პრეზიდენტს ყველა დროის და ყველა ხალხის ნაციონალისტისათვის დამახასიათებელი სიმპტომები გამოუვლინდა. მოქნეული მარჯვენა ლამის სახსრიდან ამივარდნას ლამობდა.ამ პარტიის ლიდერისათვის დამახასიათებელი ქოჩორიც ნაცისტურად იბზიკებოდა.ტუჩებიც ისე იბრიცებოდნენ და მართალია საქართველოზე საუბრობდა ,მაგრამ ყურში მაინც-deusch land!deusch land! გესმოდა. ისეთი ამბები დააწია ყველა ღალატში შემჩნეულს ლამის ტყავი გააძრო და ავლაბრის ახლადაშენებულ რეზიდენციაში სკამებზე გადააკრა.რაც გადარჩა ,ზუმბ-ვავას და მისნაირებს მისცა დიპლიპიტოებისთვის.
წინ წამიწვდილი ხელის მტევნის რაკურსების ტეხვის გინდ-რანაირობა თავად მიქელანჯელოს გადაიყვანდა ჭკუიდან.მერე დაცხრა.დრო აღარ ითმენდა ,რადგან გრეჩიხა და ქართველები იპოდრომიდან პარლამენტისკენ დაძრულები ,ჰადა ჰა მოადგებოდნენ სააღლუმე პლაცს.
შემდეგ როგორც მისი მომხრე და მისგან დაწინაურებული ,ასევე მისგან ჩარეცხილი და განდგომილი ”ქვეყნის” მეუფედაც გამოაცხადა თავი და ამგვარად თავისი სკიპეტრის ქვეშ გააერთიანა სრულიად საქართველო.იქვე ჩამწკრივებულმა მტრის თვალის დასაფსებად საარტისტოდ გამოწყობილმა ლეგიონებმა,კედევ ერთხელ დაადასტურა მისი სამხედრო სიძლიერის შეუვალობას.
სასულე ორკესტრმა მთელ არემარეს მოჰფინა საზეიმო ხმოვანება.ინსტრუმენტები კი ელავარებდნენ ამომავალი მზის სხივებში,მაგრამ მათ მიერ აჟღერებული ჰანგები, არხეინად მარშირებდნენ,რუსულ იპერიალიზმსა და სოციალ-დემოკრატიის მრავალხმოვანი ლაბირინთის უსაზღვრო დიაპაზონში.
დაცხრა ტაში ,ოვაცია დამთავრადა ინაუგურაცია.მიშამ კიდევ ერთხედ მადლობა მოახსენა დამსწრე საზოგადოებას.კვალად ამისა გააქრო კათედრა, სხვებს რომ არ ესარგებლა სხვის ყელზე გამოზამთრებული და აპრილში კისერზე მოგდებული ”ჩერნაბურკასავით”.
იღლიაში ამოიჩრა ,სტუმრად ჩამოსული,თავისი ხალხის სიყვარულით და რუსეთის სიძულვილით საქართველოზე უსაზღვროდ შეყვარებული,მეგობარი ქვეყნის პრეზიდენტი.თან გაიყოლია მედროვეთა აღფრთოვანება და ისე ჩაეტია წინასწარ საგანგებოდ გამოთვლილ ძირითად დროში,რომ დამატებით არც ერთი წუთი არ დასჭირვებია.
მიშას შესაშინებლად იპოდრომიდან დაძრული გრეჩიხა და ქართველობა,მაშინ მოადგა მოედანს, როცა სააღლუმე სივრცეს უკვე დასუფთავების კანტორა დაპატრონებოდა,ხოლო შორს, მოედნის მიმართულებით, სასულე ორკესტრის ჩამკეტი და მისგან კარგა მანძილზე დაშორებული ,ემოციებით გაბრუებული მედოლე,უაზროდ ისევ აგრძელებდა ხელის ქნევას და დოლზე ბრახუნს.
მაგრამ ქართველი რა ქართველია სატრაბახო თუ ვერ ნახა და თავისმოსაწონებელი.
მართალია ერთმა ნიჭიერმა და უდროოდ წასულმა ქართველმა კი თქვა -”კეთებაშია ვნებათაღელვა და არა გაკეთებულით ტკბობაშიო”,მაგრამ ეგ ხომ დიდი ხნის წინათ იყო და თან იმ ქართველს კეთება გამოსდიოდა.ჩვენ,რომელსაც კეთება არ გამოგვდის ან არ გვაკეთებინებენ რა ვქნათ? რა ტრაბახის უფლებაც არა გვაქვს.ეს ხომ ჩვენი თვითგადარჩენის ნაციონალური ინსტიქტია ?!,თვითგვემას მივეცეთ?
საკეთებელთან მისვლის კულტურაა მთავარი.შეიძლება სულ არაფერი გააკეთო,მაგრამ ისე მიხვიდე რომ ხალხი გადარიო.
-იმ მიტინგზე მართალია არაფერი გაგვიკეთებია და მიშამ თავზე დაგვახურა ბებიაჩვენის დიდი ნიფხავიო,მაგრამ როგორ მივედით,რამდენი მივედით , და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია როგორ დავიშალეთ ისე,რომ იმას რაც თავზე წამოგვაცვეს ერთი ნაოჭიც კი არ შერხევიაო. ამას მხოლოდ ისეთი უძველესი ცივილიზაციის მქონე ხალხი თუ შესძლებს,რომელთა კულტურული ტრადიციების შლეიფი საუკუნეების სიღმეში ეჰეეე სად იკარგება ვინ იცის.
-არა ტო რაღაც გვაკლია?-გიჟდებოდა ბარანა.
-გითხარი მე შენ რაც გვაკლია.
-არა ხელს გვიშლის რაღაც,ნუ რამდენი წელი უნდა გაგრძელდეს ასე.
-ისევ გიმეორებ.ცუდ მოცეკვავეს რისი ქონა უშლიდა ხელს?
-მერე?
-მერე და ჩვენ იმის არ ქონა გვიშლის ხელს პოლიტიკაში.
-სანამ ჩვენ გვქინძავენ,არა აქვს ამას მნიშვნელობა ვინ.
-თუ გადაგკუზეს მერე არავინ აგარჩევინებს ,ეს მინდა ის არაო. სანამ სხვა გრძნობს,რომ შენ წამკუზავი ხარ,მანამ სულ იქნება საჭირო მიშასნაირი.
-რომელი რას იზამს?
-გადაიკუზება.
-სწორია.
-მიშა როგორია?
- მიშა მაგარია!
-აუ,როგორ გამიტყდა ჩემი.
ოიკუმენე და კაცთა სივრცე რაა,უცნაურობები ჯერ კიდევ რამოდენიმე წლით ადრე ვარსკვლავ სოლომონის სისტემის ცხრა პლანეტას შეეტყო.
განსაკუთრებით ღელავდა ყველაზე პატარა,სახელად იავანი.სწორედ მისი ღელვა გადაედო დანარჩენებს.
საქმე იმაშია,რომ იავანის გარშემო, მისი ორბიტის პარალელურად ,უცნაური ენერგეტიკული წარმონაქმნი გაჩნდა,რაღაც ნისლეულის მსგავსი,რომელიც გაურკვეველი და არასასიამოვნო ხმოვანებით, დისკომფორტს უქმნიდა პლანეტის ბინადართ.
ხმაურის ტალღები ნაფლეთ-ნაფლეთ,მაგრამ ერთი მიმართულებით ვრცელდებოდნენ.ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა ,თითქოს ვიღაც განგებ მარცვლავდა სათქმელს,რომ ეს შორეული გზავნილი,ექოთი ატაცებული, ვერ ახსნილიყო და დიდი წინააღმდეგობის მიზეზი გამხდარიყო.ვერავინ ხვდებოდა , საიდან და როგორ აღმოჩნდა ტალღათა ნაკადი იავანის გარშემო.
ხმა კი დანაწევრებული და მომაბეზრებელი არ ცხრებოდა.
გგგ აააა გგგ ააა გგგ აააა დდდ აააა დდდ ეეე ქქქ იიი ქიი ქიი ქიი
გგგ აააა გგგ ააა გგგ აააა დდდ აააა დდდ ეეე ქქქ იიი ქიი ქიი ქიი
იავანი კეთილხმოვან სულდგმულთა ქვეყანა იყო და გარედან შემოღწეული კაკაფონიურ ბგერათა ისტერიული ზეწოლა მათ მიერ ძალადობად აღიქმებოდა.
სივრცემ მოსვენება დაკარგეა,საფრთხის ქვეშ დადგა მათი ცხოვრების წესი, რომელიც უხსოვარი დროიდან თითოეული იავანელის დაძაბული სულიერი შრომით იყო მოპოვებული და ამ განზომილების არსობის ქვაკუთხედს წარმოადგენდა.
იავანში ომები არასოდეც ყოფილა,რადგან პლანეტა სულის კაცთა სივრცეს წარმოადგენდა,სადაც პაექრობა მხოლოდ ფილოსოფიურ რინგზე მიმდინარეობდა. ხმაურის ბადეში მომწყვდეულები გრძნობდნენ,რომ ნელნელა კარგავდნენ წონასწორობას,იმ ფუძეთა ფუძეს ,რომელზეც იყო განფენილი იავანელობა.
ფაქტია ეს მდგომარეობა დიდხანს ვერ გაგრძელდებოდა.იავანელები იცნობდნენ ხმებს,წუთისოფლიდან მათ პლანეტამდე მოღწეულს,მაგრამ ეს არც ქმედებით და არც ხმოვანებით იმათ არ ჰგავდა.დუმდა იავანი, ბაგეშეკრული უსმენდა ბგერათა ამ გაურკვეველ ჭავლს,ერთი შეხედვით არაფრისმთქმელს,მაგრამ ცხადსა და ქმედითს.
იავანისაგან შორს,ქვემოთ, დედამიწაზე ,ქართველთა ქვეყანაში დიდი აურზაური იყო.ორი ათეული წლის განმავლობაში,მოდი-წადის ძახილით დაუღალავი ქართველთა სივრცე კრიახობდა და უკვე მესამე პრეზიდენტის შეცვლას მოითხოვდა.
ქართველები დიდი ნადირობისათვის ემზადებოდნენ.ყველა თავის მწევარ-მდევარს წრთვნიდა.ორ ბანაკად გაყოფილნი არჩევნებისთვის ილესავდნენ კლანჭებს.
ივერთა ტახტზე კი ბენ იაქინების მწვალებელთა ტომის, სააკის გვარის შვილი მი-ხე-ილი იჯდა,ხალხის მიერ მიშად წოდებული.ეს ის მიშა იყო გადადექი,გადადექის ძახილით უსისხლოდ რომ მოვიდა და მერე სისხლის გუბეები დააყენა.უზარმაზარი ჩილიმით ხელში მიშა აბოლებდა დიდს და პატარას.
-მიშა მაგარია!-ყვიროდნენ დაბოლილები.
-გრეჩიხა ჯიგარია!-გაყვიროდნენ ”საღ” ჭკუაზე მყოფნი.
მიშას მოწინააღმდეგე და გრეჩიხას მომხრე, 200 000 კაცის მიზანში გასარტყმელად, ჩახმახს მიკრული, დაძაბული თითი უცებ რომ მოდუნდა, ოპოზიციის სუსტი და უდღეური ფილტვებით გაბერილ,საარჩევნოდ ვითომ გასატკლეცად გამზადებულ, უზარმაზარ ბუშტს იდუმალმა ხელმა ყუნწის ძაფი რომ შეუხსნა , უხმოდ ჩაფუშა და მიწაზე ჩამოფლაშა, ესეც მაგარი მიშას ოინები იყო.
დააპროწიალებდა ოპოზიცია ხალხს ქალაქის ერთი უბნიდან მეორეში.
გამოუშვებდა მიშა ევროპის თვალის ასახვევად,ევროპულ ამუნიციაში დაზმანულ შავრაზმელებს რუსთაველზე , ევროპული დემოკრატიის სახელით,აზიელი ქაჯები დაერეოდნენ ქუჩაში გამოყრილ უკმაყოფილო საზოგადოებას და წავიდა.....
ჯერ ქიმიურად დაამუშავებდნენ და გათიშავდნენ გასათიშს, გადარჩენილებს შარკოს შხაპის დამბრედავი ჭავლით მოცელავდნენ.უსაშველოებს კი კომბლებით დასდევდნენ და სულ სათითაოდ უსწორდებოდნენ, პროპორციით ათი ერთზე.
თავისუფალი სიტყვის მებაირახტე, დემოკრატიული ქვეყნის,კიდევ უფრო დემოკრატიული ტელევიზიებიდან ხალხს მართალი სიტყვა არ დაუმალეს და სიტყვა სიტყვით აუწყეს მთავრობის განზრახულება-სულს ამოგხდით! დედას გიტირებთო!
ვინც ”მეამბოხეებს” უთანაგრძნობდა ,ანუ განსხვავებულ პოლიტიკურ პლატფორმაზე იდგა,ისე მოურღვიეს პლატფორმაც და სამაუწყებლო სივრცეც, რომ პანჩურ ამორტყმული ტელე და რადიო ჟურნალისტები ყველა ღიობიდან ”ოპტომ” ცვივოდნენ .
ოკუპირებულ სივრცეში მსხვრევა -ნგრევით გახალისებული მიშას ”გვარდია” ერთმანეთს ეშაირებოდა.
-ბადრის რა?-წამოიწყებდა ერთი.
-ამის კვრა!-პასუხობდა მეორე.
-ბადრის რა?
-ამის კვრა!
მაგრად იხალისეს.
შვიდ ნოემბერს ხალხი რომ დაიშალა, დაცარიელებულ რუსთაველზე ერთი დიდყბებიანი ,დინგიანი კაცი ,ქართველთა მტყეპავი დააბიჯებდა ამაყად.
მეკომბლეთა ”დრუჟინის” მეთაური უნდა ყოფილიყო.აღტავებას ვერ მალავდა ”მფრინავ კომბალთა” ოსტატობით აღფრთოვანებული .-ყოჩაღ!ყოჩაღო!-გაიძახოდა.
ქართული არ ესმოდა და ჩინურად ეჩვენებოდა და სწორედ ჩინეთში გააგზავნეს დესპანად.
ჭაჭებ ჩანგრეულებმა , დაოსებილებმა,მაგრამ სულით გაუტეხლებმა რიყეზე გადაინაცვლეს.ახლა იქ ატყდა შენი მოწონებული.
ოპოზიცია ისევ სათავეში მოექცა და შეუპოვრად განაგრძობდა ხალხის დაკვალიანებას.მერე.....მერე უფრო იღბლიანები სახლში აღმოჩნდნენ,ზოგმა საავადმყოფოში ამოყო თავი ზოგმაც ვირის აბანოში.
ერთი მიშა და მისი ”პასაჟირები”იყვნენ მოლხენით , ქვეყნის გადარჩენას და არჩამოშლას ზეიმობდნენ.
იცინის მიშა,იცინის და კვდება სიცილით
-როგორია მიშა?
-მიშა მაგარია!
-რაო, რაო?
-მიშა მა-გა-რი-აააა!
-რაო,რაო?
-მაგარია,მაგარი!
-ვინ,ვინ?
-მიშა! მიშა!
-გრიშა?-
-არა მიშააააა! მიშააააა!
-როგორი უნდა იყო პრეზიდენტი?
-მაგარი.
-ვინ არის მაგარი?
-მიშა!
-მიშა პრეზიდენტია!გაიგეთ ერთხელ და სამუდამოდ!
ჰოდა ეს მაგარი მიშა საუკუნეებით ნაცად ციფრებისა და ყურის დამთრევთა მაგიურ ძალას იყენებდა.ხუთიანი იყო მისი ჯადოსნური ციფრი.მის გარშემო მყოფთაც შეაყვარა იგი.ამ ციფრს ისეთი ძალა აღმოაჩნდა,რომ მაშინ ბევრზე იმოქმედა საბედისწეროდ.თუ მთლად მგრძნობელობით ჯავშანში არ იყო ადამიანი ჩასმული და კამეჩის ტყავი არ ჰქ;ონდა გადაკრული,მიშა ითრევდა და ადამიანიც ხუთიანზე ჭედავდა.
ბევრ რამეს ამბოდა ხალხი,ისეთს უცებ რომ იჯერებდნენ და ისეთსაც ძნელად დასაჯერებელი რომ იყო.
იმ მატარებლის ”პასაჟირები”, ალღო რომ აღმოაჩნდათ ,ანუ მიშას თავიდან რომ დაიმგზავრნენ და აგერ უკვე მერამდენე წელია ერთ წრეზე ტრიალებენ იმასაც ამბობენ:
-მიშას გამოცხადება ჰქონდაო.
ალბათ ისეთი ,მაქსენციუსის წინააღმდეგ, Pons Mulvius-ზე ბრძოლის წინ, კონსტანტინე დიდს ჯვარი რომ გამოეცხადება . მიშას -ამ ციფრით გაიმარჯვებო!-ყურში ჩასჩურჩულა იდუმალმა ხმამ.იმის შემდეგ არ იშორებს თურმე ხუთიანს.
ახლა მიშას,რომ შეხედავ,არა ,არა ნატიფი და მგრძნობიარე ძველი ეგვიპტელივით, მიშას კი არა,მიშას ჩრდილს დააკვირდი.
-მიშას ჩრდილი სად დავინახოო?
-ყველგანაა,ყველგან,კაგად თუ გაახელ თვალს.
თუმცა არც დღისით , მზისით გავს მაინც და მაინც დიდ ეზოთერიკოსს და ნუმეროლოგს . ვერც ფერეკიდეობას დააბრალებ და არც იმის მიზეზი ჩანს, დავიჩემო გინდა თუ არა რეინკარნირებული პითაგორააო.
-აბა ხუთიანი ასე რამ შეაყვარაო?- შეიძლება იკითხოს კაცმა.
კაცობრიობის ისტორიამ ბევრი სხვებიც იცის ხუთიანის მოყვარული,სახელმწიფო სიბოლოდ რომ ჰქონდათ და სხვები, შენობაც კი ხუთქიმიანი რომ აქვთ,მაგრამ ამაზე მერე.
მით უმეტეს ძნელი დასაჯერებელია მიშას პითაგორელობა,თუ წარმოიდგენთ,
სპეციალურად მისთვის,გზებზე და გზაჯვარედინებზე,კახელი გლეხის ბოსტანში თუ სადმე პირველივე ფანჩატურში გაშლილ სახელდახელო სუფრაზე დიდი ქვაბით მირთმეულ ხორცეულს ,განსაკუთრებით მწვადს,მიშას მსუნაგობას ;მისი ხელის, ცხვირის ,მწვადის და პირის ურთიერთშეთანხმებულ მოძრაობას , უბრალოდ უნამუსობა იქნება,ეს სპეტაკი, ხორცისმჭამელი კი არა მინდვრის ბარდას სიცოცხლისათვის თავის გამწირავი პითაგორა ასეთი შედარებისათვის გაიმეტო.
მოკლედ დადიოდა მიშა .აქაც იყო ,იქაც .ყველგან იყო , მაგრამ მარტო არსად ყოფილა,დამკვრელებიც თან ახლდა მუდამ.
გახსნა მიშამ პანდორას ყუთი და......
ადამიანის სულის სიღრმეებში დაბუდებული, ყველა ქვენა გრძნობა გააღვიძა. რომ აკიმარებდნენ იმ ბნელი სურვილების უცებ გამოღვიძება აბა ვის გაუკვირდებოდა. ისეთები გამოფხიზლდნენ და ამოძვრნენ საუკუნეები რომ ეძინათ.
შიმშილისაგან მუცელგაბერი და სიცივისაგან ლოყებდამსკდარი აუდიტორია გამეტებით უკრავდა ტაშს იმ იმედით,რომ იქნებ სამსახური დაგვიფასდეს და ცოტა სული ჩვენც მოვითქვათო . თუმცა უნდა ვაღიაროთ ,რომ იყვნენ ისეთებიც რომლებიც გულწრფელნი იყვნენ თავიანთ იდიოტიზმში.
აი რაც შეეხება დოლ- გარმონზე დამკვრელებს,აქ უფრო რთულად იყო საქმე.
რაიონებში მიშა უფრო იოლად გადიოდა და ნაციონალური შესაძლებლობებით იფარგლებოდა,მაგრამ თბილისელი მატრაკვეცებისათვის, ევროპის ძველ კიდობნებში კარგად შენახულ , მაგრამ მოდიდან უკვე გამოსული ესტრადის ვარსკვლავების ჩამოყვანით, შეჭარმაგებული თანამემამულეების ბავშვობის ოცნების ახდენას ცდილობდა და სიბნელეში გაჩენილ -წამოჩიტული ახალგაზრდების დაშტერებას.თუმცა სიმღერის იმპორტთან ერთად იყო ექსპორტის შემთხვევებიც,როცა ჩვენი წვიმამედეგი და ქარიშხალშეუვალი ბიჭები მოძმე ქვეყნის პოლიტიკური სიმტკიცისათვის ,ატლანტებად იდგნენ მეიდანზე.
საგანგებოდ ორფეოსი ჩამოსულა მაშინ თრაკიიდან საქართველოში,კერძოდ სამეგრელოში,სირინოზების დასით.სირინოზებზე ვერაფერს გეტყვით,ეგ საქმე,ანუ ხალხის დასირი-ნოზება, ჯადოსნური სიტყვებით მიშას უკვე მოყომარებული ჰქონდა მაგრამ ორფეოსს ისე უმღერია, კალიოპეს ვაჟს ,ტიროდნენ თურმე მეგრელები.იმასაც თავზე ხელი აუღია და სულ მამისა და თეზევსის გვერდით იხსენიებდა მიშას, ჰერაკლეს ძე,თუმცა სამშობლოში მაინცდამაინს არ მოწონებიათ მისი საქციელი.სიმღერის ტექსტით აღელვებულ მიშას მაშინ უსწავლია ცალი თვალით ტირილი.
ბოლოს ორფეოსს ფული მოუთხოვია.
-როგორ,შენ ხომ ორფეოსი ხარო?-გაიკვირვეს მეგრელებმა.
-თქვენ მე ფული გადამიხადეთ და თუ გინდათ ჯვებე დამიძახეთო.-და თან დაამატა: -აქ ისეთები ვიკადრე, შეიძლება სამშობლოში ვეღარც დავბრუნდე და სულაც გასაქცევად გამიხდეს საქმე,მაგისთვის მინდა ეგ ფულიო.
ამ დროს თბილისში ერთი უცნაური კაცი დადიოდა სახელად ზუმბ-ვავა ,დადიოდა და ყველას აშინებდა.ვარდისფერი იყო,ღაჟღაჟა ლოყებით,ჯვრებით გაწყობილი სამოსი ეცვა.მთელ ტანზე მრავალნაირი საჟღარუნოები , სხვადასხვა ზომის ტამტამები და დიპლიპიტოები ჰქონდა ჩამოკიდებული.თავზე რომ მრგვალი ქუდი ეხურა,ისიც რასაკვირველია ჯვრებით მოქარგული,უცნაური ავგაროზით იყო დამშვენებული,მიმინოს თუ ძერას გამხმარ თავს ჰგავდა.დადიოდა ზუმბ-ვავა და ჟღარუნობდა. ხელში დიდი საცერი ეჭირა და გაიძახოდა:-თექელ,თექელ-ყველას გაგცრითო,-უფარსინ,უფარსინ-ჩენჩოსავით მოგისვრითო,მერე ძალიან გაბრაზებული, წითელი ლაქებით იფარებოდა და ხმამაღლა გაჰყვიროდა -ყუტ-ყუტ,ყუტ-ყუტიო-რაც ქართულად ნიშნავდა -ყველამ ხუთიანი შემოხაზეთ,თორემ დედა გეტირებათო.
ეგ რა არის,ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში უნდა გენახათ რა ხდებოდა.რაღაც მანამდე არგაგონილი პრეპარატით,რომელიც რომელიღაც სამედიცინო თვალსაზრისით უგზო-უკვლოდ განვითარებული ქვეყნიდან ,სპეციალურად საარჩევნოდ ჩამოიტანეს,დაამუშავეს პაციენტები.რამოდენიმე დღის შემდეგ ღრმა დეპრესიაში ჩავარდნილები ,მხოლოდ ქაღალდზე გამოსახული ხუთიანის დანახვაზე ამჟღავნებდნენ სიცოცხლის ნიშნებს და დიდხანს ყურების შემდეგ ხალისობდნენ კიდეც.
საკმარისი იყო ხუთიანის დამალვა , იმავ წუთს უდროობაში იძირებოდნენ და შტერებოდნენ.რასაკვირველია ეს სამედიცინო ექსპერიმენტი გიჟების გახალისებას არ ისახავდა მიზნად.მეორე ეტაპზე ,გამოცდილი სპეციალისტი მათ სიხარულის განცდის დაჭერას ასწავლიდა.დიდი სიხარული,ხუთიანის დანახვით გამოწვეული,რომ არ გაქცეულიყო ის წრეში უნდა მოეთავსებინათ.ავადმყოფებს ჯეროდათ,რომ წრეში მოქცეული,ანუ მარადისობაში გამომწყვდეული ხუთიანი ვერსად წავიდოდა და ისინიც მარადიულად მხიარულები და ბედნიერები იქნებოდნენ.საავადმყოფო, ძაფზე მძივად აცმული ხუთიანების გირლიანდებით დამშვენდა.ყველა ავადმყოფს სასთუმალთან, კედელზე, დიდი წითელი ხუთიანი ეკიდა,რომელიც როგორც თილისმა იცავდა თითოეულს საბედისწერო გადაცდომისაგან .გაიღვიძებდნენ თუ არა შეხედავდნენ ხუთიანს და მერე კიდევ უფრო დიდი სიამოვნების მისაღებად, ხაზავდნენ და ხაზავდნენ,ხუთიანის გარშემო წრეს და იყვნენ გალაღებულები.საკმარისი იყო ,”2” ან”4”,ან ნებისმიერი სხვა ციფრი გეჩვენებინათ და უმალ ითიშებოდნენ.იქ იმ შეურაცხადთა სივრცეში სჯეროდათ,რომ ხუთიანია მათი სიხარულის წყარო,და თუ იგი წრით შემოიხაზებოდა, არაადექვათური განცდის ფსიქო სივრცეში საქართველო უეჭველად გაბრწყინდებოდა.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო დიდი მზადება იყო.მიდიოდა, ძველ მანუსკრიპტებში ამოკითხული,წარმართული შელოცვებით,თუ უკვე გაბრწყინებულ ქვეყნებში აპრობირებული, თანამედროვე წვრთვნის სისტემებით,მწევარისა და განსაკუთრებით მდევარის დაგეშვა.
ეს ყველაფერი შეიძლება კაცმა გაიგოს,რა არ მომხდარა ცოცხალთა ქვეყანაში ,მაგრამ მიცვალებულთა ქცევა ნამდვილად გაოცებას იწვევდა.
საქმე ის არის,რომ საარჩევნოდ სულთა განსასვენებლიდან, ცოცხალთა ქვეყანაში მიცვალებულთა არნახული გადაადგილება შეიმჩნეოდა.მოდიოდნენ გუნდებად ცალცალკე,ისეთმა ხალხმა გადმოკვეთა ყოფნა-არყოფნის საზღვარი,ცოცხალი რომ იყო ,მაშინ რო უჭირდა სიარული და იმდენი ხნის გარდაცვლილი იყო ჭირისუფალსაც აღარ ახსოვდა მათი სახელი.
ახალ გარდაცვლილებზე და საფლავში რომ ჩაყვათ ქვეყანაზე ფიქრი და დარდი იმათზე ვინ ამბობს,მაგათ რა მოასვენებთ ,რაც აქ ნახეს იმის შემდეგ,მაგრამ კერენსკი, ბარონი ვრანგელი , დენიკინი და ”Бело воиско” , მახნოს ტაჩანკა და მისი დევიზი -Бей белых пока не покраснеют! Бей красных пока не побелеют! რომ ახსოვდათ იმ ხალხს რა დაემართა მაინცდამაინც არ იყო მთლად ადვილი გასაგები.
მოკლედ ასე იყო თუ ისე საარჩევნო სიებში ხშირად ნახავდით დიდი ხნის წინ ამ ქვეყნიდან უზენაესის მიერ დეპორტირებულებს,რომელსაც მიშამ ახალი ხვრელი გაუხსნა ქვეყნის ტერიტორიაზე შემოსასვლელად , არჩევნებში მონაწილეობის გზით საშუალება მისცა ამ ფიცხელ ომში საკუთარი სახელის ძალით ქვეყანა უფსკრულში გადაჩეხისაგან ეხსნათ.
მაგრამ რა ხდებოდა საარჩევნო უბნებში, კედლებთან სადაც სიები იყო გამოკრული?
გაოცებული ჭირისუფლები ჯერ დაიბნენ, მერე სიხარულის ცრემლებს ღვრიდნენ და ისე უხაროდათ თითქოს მართლა გაუცოცხლა მიშამ მიცვალებული.მერე კედლებთან ყვავილების მიტანა და სანთლების დანთება დაიწყეს. ბოლოს სუფრაც გაიშალა.
იყო საუბარი სასწაულზე ,შესვეს სადღეგრძელო იმ მაგიური ძალისა, რომელმაც ნიკანდროს , ელიჩქას,სოსიკოს ,ერმილეს, ლიზიკოს და ბევრ სხვა დიდ ბებიებს და ბაბუებს რომლებიც ”ცხრაას ხუთში” გარდაიცვალნენ და ვერ მოესწრნენ საქართველოს ვერც პირველ და მით უმეტეს მეორე რესპუბლიკას, მისცა საშუალება თავი დაეღწიათ რუსეთის ცარიზმის კლანჭებიდან და დამოუკიდებელი და დემოკრატიული საქართველოს სრულუფლებიან მოქალაქეებად ეგრძნოთ თავი, უპირველესი მონაპოვარით -თავისუფალ არჩევანებში მონაწილეობის უფლებით.
-აი ბატონო მამულიშვილი.არც წყალს ითხოვს,არც მიწას, არც აფხაზეთში ან კიდევ სხვა მიუვალ ადგილებში უნდა დაბრუნება-ფიქრობდა ლტოლვილთა და იძულებით გადაადგილებულ პირთა მინისტრი.
- არც პენსია და მით უმეტეს სადაზღვეო პოლისი უნდა-აღტაცებაში მოდიოდა ჯანდაცვა და სოცუზრუნველყოფა.
- მაგრამ თუ დაგვჭირდა,ერთ დაძახებაზე რამდენსაც ინატრებ იმდენი გაჩნდება-ოცნებობდა თავდაცვა.
-აი ეს არის იდეალური მოქალაქე-აღფრთოვანებას ვერ მალავდა პრეზიდენტი.
მოკლედ საარჩევნოდ ქვესკნელ -ზესკნელი მიშაზე მუშაობდა.ცოცხლები, დაბეჩავებულნი და უსახსრობით წელში გამწყდარნი ხომ მისი იყო და მისი, ხოლო მას შემდეგ რაც მიცვალებულების გაცოცხლება დაიწყო მის ბედს ძაღლიც არ დაჰყეფთა.
და დაიძრა ცოცხალ-მკვდრების და შეურაცხადთა მთელი არმია საარჩევნო უბნებისაკენ ხუთიანის წრეში ჩასასმელად.შეიქნა ყუთების შეტანა და გამოტანა. გზაზე ცუდად გაჩხერილების და სუნთქვაში ხელის შემშლელების ცემა-ტყეპა, ქაღალდების შრიალი,ზოგის ჩაყრა,ზოგის გადაყრა .ვიღაცას კბენდნენ,ვიღაც ყვიროდა.სადღაც კიოდნენ,სადღაც ჩიოდნენ,მერე ჩხუბობდნენ,ბოლოს ჩაწყნარდნენ და ყველა მიყუჩდა.
ერთი ჯადო კაცი ,მთვლელად მიჩენილი ,ბიულეტენებს საბედისწეროდ აშრიალებდა. მოხდა ის ,რაც უნდა მომხდარიყო.
მიშას მწევრებმაც და განსაკუთრებით მდევრებმა, როგორც შეურაცხადებმა ისე ჯანზე მყოფებმა,ცოცხლებმაც და მკვდრებმაც ველზე მუშაობის სასწაული აჩვენეს.დაიდო ნანადირევი და აღმოჩნდა,რომ მიშას ყველაზე მეტი მოუნადირებია.
მართალია მეორე მხარე აპროტესტებდა-მიშას ამ კალიბრის ტყვიები არ ჰქონდა და ამათ როგორ მოინადირებდაო,ესენი ჩვენი ნასროლით არიან გაფართხალებულიო, -მაგრამ ამაოდ.მიშას მიტანილი ხმები აიწონა საგანგებოდ შერჩეული მთვლელების მიერ, მძიმე გამოდგა, ოპოზიციისა მჩატე.დიდ ნადირობაში გამარჯვება ნაციონელებმა იზეიმეს.
მიშა ევროპულ სტრატეგიას აზიურ-მტარვალური ტაქტიკით ცხოველყოფდა,
ოპოზიციას კი ვერა და ვერ გადაელახა საკუთარ ცნობიერებაში ტრადიციონალიზმი და ბიზანტიურ ფსიქო სივრცეში ჩარჩენილი ,საპროტესტოდ ,იპოდრომზე შეკრებისაკენ მოუწოდებდა მშრალზე დარჩნილ თავის მომხრეებს.
მიშა ემელიანესავით სულ წითელ ლენტებში იყო ჩასმული, ოპოზიცია იპოდრომზე სისპეტაკესა და თეთრ მოძრაობას განასახიერებდა,ყელზე ,ხელზე შებმული თეთრი სახვევებით.
ვინც დაიგეშა,დაიგეშა და ვინც დანებდა დანებდა ,ვინც არა, თავის ალღოსა და ოპოზიციის პოლიტიკურ გამჭრიახობას მინდობილი ქუჩაში გამოცვივდა, შეურაცხყოფილი და აღშფოთებული.
ზოგმა მოიშუშა ნახეთქი და ნაჟეჟი ორგანოები ,დამტვრეული კიდურები,ზოგმაც ვერა,მაგრად მაინც ,მიუხედავად სიცივისა,ხალხი მოდიოდა და მოდოიდა.
საქართველოს სახელმწიფოებრიობისათვის სისხლისმღვრელი ბრძოლების 2500 წლიან ისტორიას არ ახსოვს ,ბრძოლის ველზე, 200 000 ქართველის ერთად და ერთი დროშის ქვეშ დგომა,მაშინაც კი, როცა ქართველთა რიცხვი სამჯერ და ოთხჯერ აჭარბებდა დღევანდელს.
სახალხო ლაშქარს წინ ხალხის რჩეულები მიუძღოდნენ.როგორც ზემოთ მოგახსენეთ თეთრი ყელსახვევებითა და ხელსახვევებით.
დავითნი და დავითაშვილი,ლევანი,გიორგი,ზვიადი,გუბაზი,კონსტანტინე,
კახაბერი და სხვანნი მრავალნი.ლიდერობის მსურველთა ნაკლებობა ნამდვილად არ იგრძნობოდა.
არა, არა,არც ერთი დავითი არ იყო აღმაშენებელი,არც ახალციხელი იყო შალვა.შალვა ახალციხელი კი არა ნათელაშვილიც არ იყო იქ. მაშინ შალიკოს უშიშროებამ ისეთი რამე დააბრალა მისი რუსულით ძნელად რომ წარმოიდგენს კაცი.
შეიქმნა ფილმი,რომლის დამდგმელ რეჟისორს პატარა და პირზე ძლივს შესამჩნევი ტუჩები ჰქონდა.ტუჩები კი იყო პატარა და შეუმჩნეველი,მაგრამ ტყუილი იყო დიდი და თვალშისაცემი.
ენერგიულად ცმაცუნებდნენ ტუჩები და საზოგადოებას აუწყებდნენ ბატონი შალიკოს ძირგამომთხრელ საქმიანობაზე. აი საბუთიც,რომლის მოპოვებისათვის ბევრს თუ არა ,ერთს მაინც დაუგრძელდებოდა ჩასაფრებული ყური.ამ ორი მოსაუბრიდან ერთი , ერის ”გამყიდველი” შალვაა, მეორე რუსეთის საელჩოს თანამშრომლის სახელს ამოფარებული რეზიდენტი ,ვინმე ნიკოლაი ივანოვიჩი.
ნათელაშვილი-ზდრასტვუიტე ნიკოლაი ივანოვიჩ!
ნიკოლაი ივანოვიჩი-Здравствуйте,здравствуйте!
ნათელაშვილი-პოჩემუ ნე პრიხოდიტე კ ნას?მი ბილი კ ვას.ვამ ნებილო დომოი . ნიკოლაი ივანოვიჩი-Ну, я завтра уезжаю , так что прощайте Шалва Михаилович.
ნათელაშვილი-დოსვიდანიე,დოსვიდანიე.
მორჩა კინო.
კინო კი მორჩა ,მაგრამ ლეიბორისტების ლიდერს, მოუწია დროებით ფუღუროში შეძრომა.მერე ვერც იქ მოუსვენია . სთხოვდა თურმე სააკაშვილს- გამომიშვი თუ კაცი ხარ ,ეგენი ვერაფერს ვერ მოახერხებენ, მე ვარ მხოლოდ შენი პოლიტიკურ მოუსავლეთში გამგზავნიო,მე უნდა დაგასამაროო,პოლიტიკურად.მარა თუ გაწყრა ღმერთი და მაგათმა შენი გადაგდება უჩემოდ მოახერხეს,რას მიშვები მერე, ამდენი შრომა ხომ ჩამეყარა წყალშიო. რაც მე და ჩემს პარტიას ოფლი გვაქვს დაღვრილი ტარიფებთან და სხვადასხვა მოდელის ამომრტყმელ თუ ჩამრტყმელ საკასო თუ აირის მრიცხველ- აღმრიცხველებთან ბრძოლაში ,ამის ღირსი ნამდვილად არა ვარო.ისე კაცმა რომ თქვას ერთი გეიგერის მრიცხველის მუშაობაში არ ჩარეულა შალიკო თორემ ,ნაციონალებს სკინტლის მიხედვით ფრთა ფრინველის დათვლა და მასზე გადასახადის შემოღება რომ მოუნდათ,კარგად მახსოვს მაშინ, ინდაურების გვერდზეც მხოლოდ შრომის პარტია იდგა.
მიშა ხომ უშიშია ვითარცა უხორცო და არც მამალ მგელს უფრთხის . შეუთვალა ნათელაშვილს.
-კარგი ჰო გამოდი,ნუ ტირი!არაფერს გიზამო.-ეს მიშას სიტყვებია.
ხომ კარგად ჩანს რა ”სამადლოდ” გამოუშვია ნათელაშვილი.მაგრამ არ მინდა შემეშალოს,მგონი მიშას ინფორმაციით შალიკო ფუღუროში კი არა ჩირგვში იჯდა.ისე ვერ დავიჩემებ,რაც მართალი მართალია, ჩირგვის და ჩირგვში რომ ზის იმის ამბავი, მიშამ უკეთ იცის, ვერავინ შეეცილება და მისი ნათქვამი მგონი უფერო სარწმუნო უნდა იყოს.
მაგრამ ეს ყველაფერი მერე იყო.ბატონი შალვა,რომელიც , არ არის ახალციხელი,
საბრძოლო მოქმედებების თეატრის სცენაზე სწორედ ამ საპატიო მიზეზით არ ჩანდა.ისე სულით და გულით მშრომელ ხალხთან იყო შრომის პარტიის ბელადი.
კიდევ უფრო საპატიო მიზეზით არ იყო გუბაზ მეფე ,მის მაგივრად იყო დიდი გუბაზი.მეფე გიორგის, ბრწყივალედ წოდებულს პადოშა შეენაცვლა(გიორგი თორთლაძე)
ეს ის პადოშაა სააკაშვილს ადრე კილიმანჯაროს დასაპყრობად რომ ეპატიჟებოდა. მერე ბევრი იფიქრა და გადაწყვიტა-არა მთლად ერთ თოკზე მაგასთან ერთად ვერ ჩავებმებიო -და სიმაღლეს მეორე მხრიდან მოუარა.
კონსტენტინე -კოკომ შეცვალა,ზვიადიც არსად ჩანდა ქართველთა სპასალარი,მაგრამ იყო ძიძიგური,ჩოხაში და მიმინოთი ხელში.ისე იყო დარწმუნებული,რომ მიშას და მის ხროვას სახლში გააბუნძულებდა,როგორც იმაში,რომ თავად კონსერვატორია.
ლაშქარს გრეჩიხა მხედართმთავრობდა ჯიგრულად,მას გვერდს უმშვენებდა აწ ნაცნობი-უცნობი დამკვრელებით და თეთრი ყელსახვევით.
იყო კუკავა,გუგავა,ჯონდი,ტყლაშაძე და ბესელია, მაია წყნეთელისა და თამარ ვაშლოვნელის მაგივრად , მრავალნი სხვანნი და ერთი ფრანკი ჯვაროსანი.
შავ-თეთრ ზოლებიანი,მოფრიალე ”ბოსეანის”ფონზე წინ წამოწეული ყველას აგულიანებდა -”ნუ გეშინიათუ,ევროპა,ბერნარ კლერვონელი, დიდი მაგისტრი ჰუგო პეინი,სრულიად წმინდა მხედრობა და ტამპლიერები თქვენთან ვართუ! ყველა ჯოჯოს და ქაჯს გავყრითუ! თქვენ ვიღაცამ შეცდომაში შეგიყვანათ,ქაჯები კი არ მოდიან ,ქაჯები მიდიანუ.”
ხალხი წყალუხვ მდინარესავით მოედინებოდა .
უბანში რა ხდებოდა ის უნდა გენახათ.დაირაზმნენ და ყველანი იპოდრომისაკენ დაიძვრნენ.
გრეჩიხას გვერდით მაშინ ჩემი უბნიდანაც წავიდნენ ბიჭები .აი ისინიც:
ბარანა,ბუალა,ქლირო, ფაცუილა,შავი ბაბო, , გიალო,მიხუილა, ,გუგულა და ხათუნას თამაზი.სულ რჩეულები.იმ უბნის ნაღები საზოგადოება ,ტოტალიზატორის ლომები. ლარზე მეტს რომ ვერ დებენ ერთ დადებაზე .ასის მოგება რომ უნდათ და რომ ვერ იგებენ ლარში -ასს,მაგრად რო უტყდებათ. რაზმს ბარანა ყოჩობდა.ბიჭებს აეკიდნენ კუკუ და კარდანა,უბნის ძაღლები,ამათზე მერე მოვყვები,სხვა რამე არ იფიქროთ,ესენი მართლა ძაღლები არიან.
ბიჭებს აივნიდან, მიტინგზე სხვადასხვა მიზეზით ვერ მიმავალი, საზოგადოება აცილებდა და აგულიანებდა.
-ფაცუილა! ბიჭო ფაცკუნა! გამოიხედე აქეთ!-მონარქია მოითხოვე იცოდე! არ მინდა მე პრეზიდენტი და რესპუბლიკა.-ჭკუას არიგებდა შვილიშვილს დიდი ფაცკუ, ფარნაოზ ორბრლიანი.
-რატომ?მერე ,რომ თქვენ დახოცოთ ერთმანეთი?არ მინდა !მე მინდა რესპუბლიკა,
საპარლამენტო!-დააზუსტა ქვეყნის კონსტიტუციური წყობა ფაცკუნამ.
-ფუი!რა უნდა გელაპარაკო? უჯიშო ხარ,უჯიშო.
-ნუ გეშინია ფაცუ ბაბუა მონარქია მე მინდა.
-რომელი ხარ ბიჭო შენ?-ზემოდან ვერ დაინახა მოხუცმა.
-ბუალა ვარ, ბარბაქაძეების ბუალა.
-ყოჩაღ შენ ბუალა.ნამდვილი სახელი რა გქვია შენ?
-ყარამანი.
-რა?ყარამანი?ჰი,ჰი,ჰი-არ ვიცოდი.ისე რა ყარამანი შენ ხარ მარა..ბიჭო ვინ დაგარქვა შენ ყარამანი ,მამაშენმა რაჟდენამ?
-არა ბაბუაჩემმა ყარამანმა.
-მერე ისიც მოკლე იყო?
-არა დიდი იყო ძალიან დიდი.
-კი მარა ,ბუალა რატომღა ხარ?ვის უნდა ებუალო შენ?...
ბუალას არაფერი უთქვამს.
-ჰო კარგი,თვინიერი ბუნებისა ხარ გეტყობა,პოლიტიკური ხედვაც სწორი გაქვს და შენ, რომც იბუალო ამაში ცუდი არაფერია.იმას არაფერი შველის.ფარნაოზ ორბელიანია,მეტი რა მექნა კაცო.-სინანულით გახედა ფარნაოზმა შვილიშვილს.-ან რესპუბლიკა რა იცი შენ და ან მონარქია -ხელი ჩაიქნია მოხუცმა და აივნის კარებს მიეფარა.
ვაჟკაცებს არც დედაკაცები ჩამორჩნენ.
ქალებს წინ ძუძუ დეიდა მიუძღვოდა,მას დიდი ძუძუები აქვს და ტაქტიკური მოსაზრებით , უბნის მომიტინგეებმა, წინა პლანზე განთესეს.
უკან მოდიოდნენ ციალა,ლიზიკო,ცეტკინა,ეს კლარა არ არის სახელი აქვს ასეთი, მერი,ცისანა და ამურის მარიკო .
შემდეგი პოზიცია ლტოლვილებს ეკავათ მოგელი შელიას ხელმძღვანელობით.
მას რაღაც საგანგებოდ დახვეული ეჭირა ხელში და არავის აჩვენებდა.
-იქ რომ გავშლი ყველა დაინახავს და მათ შორის თქვენცო.
ყველაზე ბოლოს რაზმს ტრაბახით,გულზე სტალინის სურათით, მრავალი მედლით და შიგადაშიგ კუებით ნელ-ნელა მოყვებოდნენ ოთხმოცდაათ წელს მიტანებული პაპაშა მამრაძე და აკას ბაბუა აპა,ორივე ”ფრონტავიკი” და ეგორის პარტიის წევრი.ამ შემადგენლობას აკლდა ესიკო სიხარულიძე,სოსოიას ბაბუა,რომელმაც მოუბოდიშა პაპაშას და აპას;
-ვერ მოვდივარ . სოსოიამ გუშინ ბორში რომ მაჭამა იმის მერე დეიკარგა,არ მინახავს, მარგალიტა მორიგეა დღეს და სახლს მარტო ვერ დავტოვებო.
აპა ბაბუა ესიკოზეც გაბრაზდა და საერთოდ არავინ არ მოსწონდა,არც მთავრობა და არც საკუთარი შვილიშვილი.მთავრობა იმიტომ,რომ გენერალური კურსიდან იყო გადამცდარი.
შვილიშვილზე კი მაგრად იყო გაბრაზებული მას შემდეგ,რაც მისი ”ვოლგა”, ჩალისფასად მიყიდა მეზობელ თხუნელას,თხუნელაც კაცია სხვა რამ არ გეგონოთ,მერე კიდევ ფული დაამატა და მერსედესი იყიდა.
-ამისთვის ვიბრძოდი მე ფრონტზე?-ჯერ პერვი ბელარუსკიზე და მერე ვტაროი უკრაინსკიზეო?-ეგ ფაშისტების გაკეთებული და თან მაგათი ნახმარი მანქანა,რომ გეყიდაო?თუ მაინც და მაინც სამამულო და შენი არ გინდა,”რენო” ან ”სიტროენი” მოგეყვანა,რაც არ უნდა იყოს სოიუზნიკების გაკეთებულიაო .
იპოდრომი ხალხით აივსო,იქ ვერ დაეტია,მიმდებარე ფერდებს შეეფინა ,შესასვლელ-გასასვლელი ჩახერგა და ტრასაზე გაიშალა. მიტინგი დაიწყო.
მიტინგის ყველა მონაწილე ერთსულოვანი იყო შეფასებაში,რომ სახელმწიფოს მმართვის სადავეები მტარვალს , ქვეყნის ორგულს და დამაქცევას უპყრია ხელთ და თანაც მაგრად არის ჩაბღაუჭებული.მომავლის საკეთებელში ეჭედებოდათ თორემ,
სააკაშვილი რომ უნდა დაემხოთ და თანაც კონსტიტუციურად ამას წყალი არ გაუვიდოდა.
-კარგი ბატონო მაგრამ რომ არ მიდის?-მიტინგის ერთმა დაბნეულმა მონაწილე ქალბატონმა შესჩივლა გვერდით მდგომ მამაკაცს ,რომელსაც ტანზე ”დუბლიონკა” ეცვა, წინდებამოცმული ფეხები კი შავი ლაკის ცხვირწაჭრილ ფეხსაცმელში ჰქონდა შეყოფილი.
-რას ქვია არ მიდის?!-მაგას ვინ ეკითხება?-გაბრაზდა დუბლიონკიანი და ლაკის ”ბასანოშკიანი” ფეხი წინ წამოწია,მრისხანების დასაფიქსირებლად.
-არ მიდის ბატონო და....-დაბნეულმა ქალბატონმა ახლა შეამჩნია ბასანოშკები და კიდევ უფრო შესცივდა.-არ გცივათ?
-არა ,ფეხები მიხურს. წავა!თუ არ წავა სად წავა?!.-კაცი ქალს საერთოდ არასამიტინგო განწყობით და სრულიად არაპოლიტიკური მიზნით მიაშტერდა.
-მერე როდის?-ქალმა ისე უსაშველოდ დასვა კითხვა კაცს ულაყობის სურვილი გადაუვარდა და ისევ საქვეყნო საქმეს დაუბრუნდა.
-მომისმინე,ეგერ ე,იმან იცის ყველაფერი.ეგ ისეთი პარტიაა ,სააკაშვილი როდის წავა კი არა ,მეორედ მოსვლის ამბები იცის ზეპირად.სასძლო კაცია,სიძემ დაიგვიანა ქვია.მძლეველი ხომ გაგიგია? აი ეგ არის.ვინ გადარჩება,დანარჩენები რა დღეში ჩაეყრებიან,ყველაფერი იცის.აი,ე,იმან,ჭრელი კაშნე რომ აქვს შემოხვეული-სიძემ დაიგვიანა.მიდი!
-ოჰ,მაგას ვიცნობ,შარშან უნდა დაქცეულიყო ქვეყანა თუ სააკაშვილი არ გადადგებოდა.
-მერე?
-არ დაიქცა.ეგ არა, მე ისეთი ადამიანი მინდა, რომ დამიმტკიცოს,დამისაბუთოს,
სააკაშვილის გადაყენება რომ რეალურად შესაძლებელია.მაშინ დავწყნარდები.
-თუ ვერ დაგიმტკიცეს,ვერ დაწყნარდებით?
-ვერა იცით ღამე არ მძინავს.
-რამე სხვა ხერხი რომ ვცადოთ?-ისევ მყვირალობაში გადავარდა კაცი.
ქალმა კიდევ ერთხელ დახედა კაცს ფეხებზე,ლაკის ” ბასანოშკები” ერთმანეთს მიკროდა და თითქოს ეხმარებოდნენ მთლიან სხეულს უანგარო მზადყოფნის გაცხადებაში.
ხალხი დიქტატორის ჩამოგდებას და ტახტზე გრეჩიხას დასმას ითხოვდა,რომელიც თავისი მხრივ ფიცს სდებდა,რომ ძალაუფლების ხელში აღების შემდეგ , თავისი ხელით დალეწავდა პრეზიდენტის სავარძელს,თავისი ნებით იტყოდა უარს ხელმწიფობაზე,ქართველებს დაუტოვებდა გადასარევ კანონებს,დაავალდებულებდა მათ შესრულებას.ფიცოქროთი დაამტკიცებდა და დაგინებით განამტკიცებდა პირობას,რომ მის ჩამოსვლამდე, ამ კანონთა აღმსრულებლები იქნებოდნენ ქართველები. შემდგომ ამისა თავად გადაიხვეწებოდა ევროპის ან მსოფლიოს რომელიმე აყვავებულ ქვეყანაში და მანამ არ დაბრუნდებოდა,სანამ საქართველო ,მის მიერ შექმნილ კანონთა მორჩილი, არ გაბრწყინდებოდა.
ააღელვა ხალხი წინამძღოლის ესოდენ თავგანწირვამ.ვერ მიხვდა ბევრი,თორემ ლიკურგე იდგა მათ წინ ,რეინკარნირებული და იპოდრომზე გამოცხადებული.
ცაში აწვდილი 200000 მუშტი,ზოგიც 300000 -იო ამბობს, საბედისწეროდ ირხეოდა და ერთხმად გაიძახოდა:
მიშა წა-დი! წა-დი! წა-დი!
მიტინგის მსვლელობისას ორი ძირითადი ფაზა გამოიყო.
პირველი ნაწილი,რომლის ხანგრძლივობა და ემოციური ტონი ცალსახად ექვივალენტური იყო მიშას სახელმწიფოებრივი ხედვის ”ორიგინალობისა” და ქმედებების ”ექსცენტრიულობისა”, ხალხს გამწარებით აბღავლებდა -წადი! წადიო!
ლიდერები ყურებს არ უჯერებდნენ და თვალებს ხშირხშირად ქაჩავდნენ,ეს შვიდ ნოემბერს ნაბეგვი ხალხი როგორ დგებოდა ყალყზე და როგორ იწევდა ისევ პარლამენტის შენობისკენ.თვალი და ყური, და რაც მთავარია გული ვერ ძღებოდა მტარვალისა და ხალხის დამარბევალის ლანძღვითა და გინებით.
წინამძღოლები ცეცხლზე ნავთს ასხამდნენ და მალმალე ახსენებდნენ ხელისუფლების მიერ ჩადენილ არა მარტო ანტიკონსტიტუციურ ,არამედ ჰუმანურობის, ადამიანურობის წინააღმდეგ განხორციელებულ დანაშაულებს.
მოჰყავდათ კონკრეტული კრიმინალური ფაქტები,მკვლელობის ,სახელმწიფო რეკეტის,მიშას ქუსლს ქვეშ შეყუჟული სასამართლოს უსამართლობის,
კეთილსინდისიერ ბიზნესმენთა დაყაჩაღების.
ქათმის,”ბულკის” და ცალი კალოშის მომპარავთა მიმართ გამოჩენილმა არგაგონილმა სისასტიკემ თავად გამომსვლელები აატირა,განსაკუთრებით ერთი სათვალებიანი ახალგაზრდა ოპოზიციონერი იღვრებოდა ცრემლად.
სააკაშვილის მთავრობის უცილობელი განადგურებით იმუქრებოდნენ საკანონმდებლო წესთა და კანონთა კრებულის პუნქტები,ქვეპუნქტები , მათზე ზედდართული შესწორებები, მერე ამ შესწორებებზე დართული დანართნი და ჩანართნი.მოკლედ იდგა იურიდიულ ტერმინთა ჭახა-ჭუხი .
მაგრამ ამ გაურკვეველობის ვაკხანალიაში, სადაც ყველაზე ხშირად და დიდი პათეთიკით გაისმოდა- კონსტიტუცია ,საპარლამენტო რესპუბლიკა,დამოუკიდებელი სასამართო,თავისუფალი მედია,ადამიანთა უფლებები და სხვა ამგვარი ხურმის სახელები,ნელ-ნელა ირკვეოდა ერთი რამ,რომ მაინც და მაინც არც ოპოზიცია უნდა იყვეს გარკვეული და ისიც ხელის ცეცებით მიიკვლევს გზას ბნელეთში.
ექვსივე ბრუნვაში ნაბრუნები და ყოველ მათგანში გათახსირებული პრეზიდენტის სახელის, წოდებით ბრუნვაში ჩაყენებამ ,სულ გადარია საზოგადოება და ხალხით გაჭედილმა სივრცემ კიდევ ერთად იხუვლა-მიშავ წადიიიიიი!წადიიიიიი!
-მზად ხართ!-დაბერა კისრის ძარღვები წინამძღოლმა და ყვირილისაგან ჩახლეჩილ ხმას ხრინწი გაეპარა.
-მზად ვართ!-გაისმა ექოდ.
-დავამხოთ ეს მთავრობა?
-დავამხოთ,დავამხოთ!
-ოღონდ კონსტიტუციურად?!-უკვე მერამდენე,საკონტროლო გასროლას აკეთებდა მხედართმთავარი.
-დავამხოთ,დავამხოთ!
ეს მიტინგის აპოგეა იყო.
ძალიან ბევრი იყო ხალხი.იმაზე მეტი მთავრობის დამხობას რომ უნდოდა კონსტიტუციურ სივრვიდან გამოუსვლელად.
-ვართ მზად სიცოცხლე შევწიროთ სამშობლოს,თუ ამას საქმე მოითხოვს?სისხლი დავღვაროთ!მზად ხართ?
-ვართ.ვართ.
სისხლის გაგონებაზე გუგულამ იგრძნო,რომ ვერ არის რაღაც კარგად და ჰაერიც არ ყოფნის.
-ბოჭო გიუშ ვერ ვარ კარგად.
-ვერ ხარ კარგად?
-კარგად,რომ ვიყო აქ რა მინდა ტო?-დაამშვიდა მეგობარი ფაცქიამ.მოკლედ ნუ გეშინია მეც ცუდად ვარო.
-მაგობარო ცოტა მიიწიე რა ,ჰაერი არ ყოფნის გუგულას.
კაცი არ განძრეულა.
-ძუძუ დეიდა!ძუძუ დეიდა! -ერთხმად შეყვირეს უბნელებმა.
-აქ ვარ ბიჭებო ,რა იყო?
-გადმოდი რა ერთი აქეთ.აქ სუნთქვაში გვიშლიან და მიგვიხედე აქაურობას.
იმ ზოლში რომელშიც ძუძუ დეიდა მოძრაობდა ჩოჩქოლი ატყდა.ის თავისი უსაშველოდ დიდი ძუძუებით ,ყინულმჭრელივით აპობდა ხალხის დაჯგუფებებს და ბიჭებისკენ მოიწევდა.
-აბა ერთი მიიწიეთ.-როგორც ბილდას ტერიტორიის ძველი ნაგებობებისაგან გასათავისუფლებლად ,ისე ხმარობდა ძუძუდეიდა თავის ძუძუებს.
მეტრნახევრის რადიუსით ტერიტორია გაანთავისუფლა,საკრალური წრე შემოხაზა და გუგულასთან მივიდა.
-როგორ ხარ ჩიტო,ჩემო ჩიტუნია.
ქალი აშკარად აღელვებული ჩანდა.გუგულასთან მივიდა მკლავებით ბიჯგები შეუყენა,რომ არ წაქცეულიყო,თან ჩიტო ჩიტოო გაიძახოდა.
გუგულა გაიტრუნა , მომკვდარუნდა და ძუძუ დეიდას ძუძუებზე დაასვენა
სხვადასხვა არალეგალურ და არასანქციონირებულ ნივთიერებათა მიღებისაგან მთლად გამოლაყებული თავი.
-მაგას ჩიტო კი არა გუგულა ქვია .-შეუსწორა ფაცუილამ.
-მერე ბიჭო,მერე,გუგული ჩიტი არაა?-არ დაიბნა ქალი.
-გუგული ჩიტია?-იკითხა ბარანამ
-აბა ცხოველია?-გაიკვირვა გიალომ.
-არა,ვსმისლე ,ფრინველია თუ ჩიტი თქო.
-ჩიტი ფრინველია,გუგულიც ფრინველია,ე.ი. გუგული ჩიტია.
-საღოლ ძმაო.გეტყობა დასვენებული რომ გაქვს ორგანიზმი.
-ე,ვოე,მიტინგის ხელმძღვანელობავ!რას ვშვებით ახლა დროზე!-ვეღარ ითმენდა ფაცქია.
დანარჩენები კი თავისთვის ტკეპნიდნენ ადგილს.
-არაფერი არ გამოვა თუ არ შეასკდი.
-ხო რა .ან ფარზე ან ფარით!
-ფარზე ერთი გვყავს ყკვე.
-ლიჩნად მე სახლში მინდა.
-აბა რისთვის წამოხვედი?
-თქვენ რომ არ დაგეწყოთ მერე რაღაცეები.წამოხვედით და წამოვედი.ვერ ხედავ რა რიჟა ბაზარია.ვერ გაქაჩავენ ესენი.
-რატომ ?
-ხოდა უნდა ამ საქმეს ხოდა.
-მიშამ რომ ქნა,რა მაგარი ხოდაა.
-მიშა ტურაა ტაბაკა და შერხანი ყავს ბუჩქებში დამალული.
-მერე,შენ რა გინდა თქვა,რომ არაფერი გვეშველება?
-ჯერ ჯერობით არა.
-მაგას როდის მიხვდი?
-ადრეც მეეჭვებოდა,მაგრამ დღეს დავრწმუნდი.
-არაფერი,უნდა დავრჩეთ ბოლომდე და იქ გამოჩნდება.
-ე,ბიჭო უთხარი გუგულას ,მთლად ნუ დასირდება და ჩამოვიდეს მაგ ლაფეტიდან.ძაღლები მოვძებნოთ .ბუალა,შავი ბაბო, გუგულა, კუკუ და კარდანა სახლში წავიდნენ,ჩვენ დავრჩეთ ბოლომდე.
-მართალი ხარ.ისე შავი ბაბო ბაქო ჯეიხანის მარშრუტზე ,მგონი ყველა ციხეშია ნაჯდომი.
-ჰო და მაგიტომაც დაბრუნდეს სახლში.
ფაცუილამ ძუძუ დეიდას გახედა.
-მაინც რამხელა აქვს ჩემი.
-მაგის ბიუზგალტერიდან ორი კარგი სვანური ქუდი გაკეთდება,აი ისეთი, კაი მამალ თავს რომ მოერგება.-გაეღიმა ბარანას.
მიტინგი გრძელდებოდა.
-მაშ ვართ მზად?
-მზად ვართ!
ხალხმა ისეთი ერთსულოვნებით და რიხიანად გააცხადა მზადყოფნა ,რომ გუგულა სხვისი დახმარების გარეშე ჩამოვარდა ძუძუებიდან,მხედართმთავარმა კი თავისთვის ჩაიბურტყუნა:
-ჰო,მზად იყავით, მზად!
მერე ორატორები ცოტახნით ჩაჩუმდნენ.
კონსტიტუციურ სივრცეში გამომწყვდეულმა მიტინგმა აშკარად ”ბუქსაობა” დაიწყო.
თითქოს ყველაფერი იყო.იყო მტერი ,იყვნენ ბელადები და საბრძოლველად შეყრილი ხალხი,და მაინ ყველაფერ ამას აკლდა ის ყველაზე მთავარი ,რომელიც თითოეულ მათგანს თავის ადგილს მიუჩენდა და წესს მისცემდა.
ტრიბუნაზე ახალი ორატორი გამოჩნდა.ეს შკარად უფრო დასვენებული ჩანდა.
-შვიდი ნოემბერი ხომ გვახსოვს?
-გვახსოვს,გვახსოვს!
-მანამდე რომ იყო ისიც ხომ გახსოვთ?ხომ გახსოვთ რა დაგვემართა ამ ოცი წლის მანძილზე.
-გვახსოვს!-წამოიყვირეს აქა იქ,რადგან მანამდე იმდენი რამე იყო,ვერ გაიგო ხალხმა რომელ ერთზე იყო მინიშნება და რა უნდა გაეხსენებინათ განსაკუთრებით.
აი მაშინ რაღას გაიბზარა. მახსოვრობაში არ იყო ერთობა. რადგან მანამდე რაც იყო, ის ყველას სხვადასხვაგვარად ახსოვდა.
ხალხის მზადყოფნაში დარწმუნებულმა ,მაგრამ საკუთარში დაეჭვებულმა ოპოზიციამ, რომელმაც ამდენ ყვირილში ბოლიც გამოუშვა და იმასაც კარგად ხედავდა,რომ მიშასთან ხორუმის ცეკვით და ბერიკაობით ვერაფერს გახდებოდა, შეეცადა მიტინგი მეორე, დამამთავრებელ ფაზაში გადაეყვანა.
ხალხში ორიფლეიმები და ხორუგვები გამოჩნდა მოწოდებებით.
თავისუფლება პოლიტპატიმრებს!
ეს მოწოდება ყველაზე მრავალრიცხოვანი იყო და თვალსაჩინო.
მაგრამ პოლიტპატიმრებს,რომლებსაც ხალხის მასიდან ჰქონდათ თავი ამოყოფილი,სურათებიდან ისე იბღვირებოდნენ,მათი გამოშვება,თუ მათ პირადად არ იცნობდი ,არ მოგინდებოდა.
გარდა კოლექტიური ჭირისუფლებისა იყვნენ ინდივიდუალურად მომთხოვნ-მომჩივანნიც,კონკრეტული მოთხოვნებით.
მიშა გამოუშვი ტარზანა!
გაანთავისუფლეთ კიჭა,რომელიც უდანაშაულოა!
დაცალეთ ციხეები!
ჭირისუფლები ყველა იმ პატიმრის გამოშვებას ითხოვდნენ ,რომელსაც პრეზიდენტი საარჩევნოდ განთავისუფლებას დაპირდა და მოატყუა.
მო;გვხედეთ ატსტუპნიკებს!ვიღუპებით!
ასი წლის წინ დაწყებული უბედურების ,დაუყოვნებლივ მოგვარებას ითხოვდა მოქალაქეთა ჯგუფი.
გრძელი ტრანსპარანტი , ორ დიდსათვალებიან და ცერებზე წამომდგარ ქალბატონს, ეჭირა.
მიხედეთ 152-ე სკოლას!დირექტორი მავნებელია!
დამიბრუნეთ ჩემი სახლი კინდღში-მოგელი შელია!
-ვა ეს შენი სახლია ტო?-გაიკვირვა ბუალამ,რომელიც მოგელი შელიას ტრანსპარანტს მიშტერებოდა.
-ჩემია,აბა ვისია.ხომ ხედავ რა ”დვარეცია” და რა ცხოვრება მქონდა.აბა სულ ასეთი მათხოვარი კი არ ვიყავი.უჰ,დიდაშ მაპილარი!-ბოლო სიტყვები თავისთვის ჩაიბურტყუნა მოგელიმ.
-ნახე,რომ არ გვაჩვენებდა რა ქარვასლა ჰქონია?-თავით სურათისაკენ მიატრიალა ძმაბიჭი ქლირომ.
-აბაააა!-გაიკვირვა შავმა ბაბომ.
-ბიჭო !შენ აბა კი არა ,მოძებნე კუკუ და კარდანა,აქეთ იქედან ამოიყენე გუგულა და ბუალა და დავაი სახლისაკენ.
-რატომ ტო?
-იმიტომ.შენ ხომ იცი მე ტყუილად არ ვლაპარაკობ.ასე ჯობია ძმაკუშ.
ზოგი ვიწრო გასტრონომიულ სივრცეს ვერ სცდებოდა.
წვრილ ჯოხზე მიმაგრაბულ ქაღალდზე აკანკალებული ხელით მიეწერა:
მ შ ი ა!
ჭამასთან დაკავშირებული იყო ასეთი მოწოდებაც:
ძირს კაციჭამია მიშა!
-რა არის ეს ქალბატონო,მიშას კაციც ყავს კაცო შეჭმული?დია?-მღელვარებას ვერ ფარავდა საგანგებოდ მიტინგზე დასასწრებად ონტოფოდან ჩამოსული ჭარმაგი მამაკაცი.
-არა,ეხლა პირდაპირ შეჭმული ყავსო ვერ ვიტყვი ,მაგრამ ...რა არა ვართ შეჭმული?
დასვა კითხვა ქალბატონმა და გამომცდელად მიაშტერდა ჩოხაში გამოწყობილ, აწოწილ ხმელ მეგრელს. ”აზიაცკებში” გამოკრული მაღალი წვრილი წვივები და გასაოცარი ციფერი თვალები შეუცდომლად მიანიშნებდნენ მის იაფეტელობაზე.
-როგორ არა ქალბატონო.შეჭმული კი არა,ჩვენ დაღეჭილები ვარ და მერე გადმოფურთხებული,დასაღეჭადაც ვერ ვივარგეთ, იმიტომ რომ ბებრები ვართ, უკაცრავად თქვენ ჯვარი გწერიათ,ჩვენ ვარ ასეთი, ხორცი გვაქვს მაგარი.
ქალი გააოცა პროვინციელის აზროვნების სიმახვილემ.
-დიახ,დიახ,დაღეჭილები ,გადმოფურთხებული და მერე....მერე... ჩარეცხილები-გაუხარდა ქალს ლექსიკურად სწორი შესატყვილის პოვნა.
-გადასარევია ქალბატონო!რა დიდებულად თქვით.
ამ ადგილას ამოწვდილ და სარზე წამოცმულ მუყაოს ნაჭრებზე ძირითადად გეოგრაფიულ სახელთა ჩამონათვალი გხვდებოდათ თვალში,მომიტინგეთა სადაურობის ამხსნელი.აი ისეთი დეზერტირის ბაზარში, მჭადის ფქვილის დახლებთან, ფქვილის აზვირთული გორიდან ზემოდან რომ გადმოგყურეთ და
იმ წისქვილის მისამართია მიწერილი სადაც დაიფქვა.
აბაშა თქვენთანაა!
ზესტაფონი აქ არის!
სვანები ვდგავართ!
ლეძაძამე ვერ მოითმენს დემოკრატიის ფეხქვეშ გათელვას!
იქვე ახლოს ვიღაც მეგრულად იგინებოდა.და პირდაპირ პარლამენტში შეჭრას ითხოვდა.
-ათე მიშას ვუხოდი დიდაშ მუნდი! თენა მინი რო ბოშ? ათე ძვალის მატახალი.
ათენა რენო ბოშ ქართი?-კონსტიტუციურად ,კონსტიტუციურად!იკოგვხოდეს კონსტიტუციურო დიდ დო ჭიჭე.გომიწყარუ ათექ ზისხირი.
-სუ დეწყნარი ასე!
ამშვიდებდა მეგობარს მეორე ჩამოსული ,ჩოხაში ,გვერდზე ხანჯლით და ნაბადში რომ იყო გახვეული.
-ეროვნულობაშ დასაცავათი გერექი დო ეროვნულო იაზროვნი დო იფიქრი.ირფელი ვარე საჩვარჩვალო! ვა უჯინექო მუზმა ხალხი რე შაყარელი?სააკაშვილი ამდღა ძირიო პირველას?
მაგინებელი ჩაყუჩდა.
იყვნენ ისეთებიც,რომელთათვისაც პირადი კეთილდღეობა ქვეყნის კეთილდღეობისაგან განუყოფელი იყო.
მინდა მეფე,რომ ვიყო ბედნიერი!
იქვე ახლოს მსგავსი მოთხოვნით ხელს იწევდა მოქალაქე.ეტყობა იმ ადგილას მონარქისტების ჯგუფი იყო თავშეყრილი.
არ მინდა იმპერატორი მიშა!მინდა ბაგრატიონი მეფე.
წერეთელო დაგვიბარე!
ზოგი საერთოდ გასცდა ადამიანთა განზომილებას და კატეგორიულად ითხოვდა:
საქართველო იღუპება,დავით!?გვიშველე!
ამის წამკითხავმა მემარჯვენეების მომხრე ქალბატონმა დაზუსტებისათვის ჰკითხა მამაკაცს,რომელსაც პლაკატი ეჭირა,თვალები გაშტერებოდა და კარგა ხნით უნდა ჰქონოდა კაცთა სივრცე დატოვებული.
-უკაცრავად ეს დავითი ვისაც ეძახით ბერძენიშვილია თუ გამყრელიძეო?
-აღმაშენებელი.-ქალისთვის არ შემოუხედავს ისე უპასუხა სადღაც შორს მაცქერალმა.
-ე.ი. მაინც გამყრელიძე.-თავისთვის ჩაილაპარაკა ქალმა.
ქალი რომ ვერ შეაბა,ერთი ახალგაზრდა მიტინგს ”ხმარობდა”არამიზნობრივად.
ლენკა მიყვარხარ ჯემალი!
იყო ასეთი აღსარებაც:
გაიგე მიშა! ავადმყოფი ვარ!-ნარკომანი.
ამას ეტყობოდა ,რომ მის ზმანებებში მიშა უკვე დამხობილი ყავდა.თუმცა რეალობის შეგრძნებას ბოლომდე არ ჰკარგავდა და შიგადაშიგ ტრანსპარანტის დამალვის სურვილი უჩნდებოდა.
ბუალასაც კი უნდოდა მარიხუანას ლეგალიზაციაზე წამოეყვირა რამე,მაგრამ ერთ სიტყვაში ვერ ჩატია დიდი სურვილი ,გაჩუმება ამჯობინა და უფრო ახლოს მოინდომა ავადმყოფთან,
მისვლა,მაგრამ შავმა ბაბომ არ დააცალა,ხელკავით სადღაც გაიყვანა.
ორატორები კი ,იპოდრომის დოღების მსაჯთა ”ბუტკიდან”,ერთმანეთს ეჯიგრებოდნენ და იღლებოდნენ საქართველოს სიყვარულით. მოწოდებები სურვილებმა შეცვალა.
მომავლის გაურკვევლობიდან გამოყრილები და აწმყოს უსაშველობას გამოქცეულები ისევ წარსულს შეეფარნენ.
თავშეყრა ტრადიციულად,ქართულად მიიწევდა ფინალისაკენ. იყო სადღეგრძელოები,ერის მარადიული ყოფიერებისა და მისი მრავალჟამიერის, ზოგადი ფრაზებით შემოფარგლული და ბოლოს ”დაშლა-არ მოშლის” იმედით დასრულდა.
იმედი კი დიდი იყო,რომ მოვა დრო და მაშინ შევიკრიბებით ათჯერ მეტი და მერე ვაჩვენებთ მიშას სეირს.
ხალხი ღელავდა,ასე წასვლა არ უნდოდა.ბოლოს და ბოლოს ყვავს თუ ვერ დააფრთხობდნენ, კაკალი მაიც,ხომ უნდა გაეგდებინებინათ.ერთი ავოე მაინც ხომ უნდა დაეყვირა.ავოეეეეეე!-
-მიშას გასაგონად.
მიშა კი ამ დროს , რესპუბლიკის პრეზიდენტისა და მთავარსარდლის პოსტზე მეორედ მოსვლას ზეიმობდა.
იქვე ერთი გორის გადაღმა,პარლამენტის მიმდებარე ტროტუარზე,სანამ იპოდრომზე მამულიშვილთა ჯიგარი იწვოდა, მიშას სარზე რომ აცვამდნენ,ერს ადიდებდნენ, და მერე რომ იქნება ,იმ დიად გამარჯვებას პირდებოდნენ ხალხს,თვალებგადმოქაჩული თეთრბაბთიანი ორატორები , სწორედ მაშინ ,მიშა ჭირისუფლებითა და პარტაიგენოსებით გარშემორტყმული, დიქტატორის გვირგვინს იდგამდა აწ უკვე მეორედ.
საინაუგურაციოდ საგანგებოდ მორთული ”ოდეონ” პლატცი,დიდ ზეიმისათვის ემზადებოდა.სივრცე სადღესასწაულოდ განწირული, აღჭურვილი იყო სათანადოდ, დროისა და მოთხოვნის შესაბამისად.იყო ტრიბუნა,საპრეზიდენტო ხალიჩა სასულე ორკესტრი ბრჭყვიალა და სხვადასხვა სიგრძე-სიგანის ინსტრუმენტებით.
რაც მთავარია იყო მიშა,ნინო,ცოტა დაეჭვებული,მაგრა მაინც თავისაზე მდგარი დასავლეთი,აბორიგენთა პირველყოფილი ,პირუტყვული სიხარული,ყვავილები და ბავშვები........ჰო,აი აქ კი.....კარგი ამაზე მერე.ეტყობა დიდხანს მოგვიწევს აცა-ბაცა სიარული.
მოკლედ მესამე პრეზიდენტს,მეორედ ადგამდა დიქტატორის გვირგვინს საქართველო დემოკრატიული დასავლეთის გამოისობით.
პირველად იყო სიტყვა და ეს სიტყვა იმ დღეს ეკუთვნოდა მიხეილ სააკაშვილს.
ტრადიციული მისალმების ,ფიცის დადები და სხვა საჭირო პროცედურების შემდეგ, პრეზიდენტმა ხეთქა ”სპიჩი”.
და დაიწყო. დაიწყო მაგრამ რა დაიწყო. მიშას მსმენელს,ძნელი იყო არ აგრეოდა რამსები.
შეიძლება უცებ ვერც მიმხვდარიყავი,რომ რომელიმე ზესახელმწიფოზე კი არა, საქართველოზე საუბრობს.
განზრახულობათა გრანდიოზულობა გაფიქრებინებდა,რომ მსოფლიოს ჭიპი,დიდი ომფალი აქ არის ,ჩვენს მიწაზე და მთელი კაცობრივი ჩვენ მოგვჩერებია დალენჩებული.
ტყუილი ვის არ უთქვამს,მაგრამ ეს არ იყო უბრალო ტყუილი.ეს იყო ბოდვა,ბოდვა წარმოთქმული უბადლო არტისტიზმით.თუ არა მაშინ საქმე გვაქვს მწვავე კლინიკასთა.
რაც მეტს ბოდავდა კაცი ტრიბუნაზე ,მით მეტად უმძაფრდებოდა ლაპარაკის სურვილი. რაც მეტად ლაპარაკობდა მით მეტად ხმამაღლობდა.ხმა რომ ზემოთ მიიწევდა,ხელის თითები ისეთ შეუღლებებს აკეთებდნენ მოჭარბებული გრძნობებისაგან,თუ ძალიან ახლო ჭირისუფალი არ იყავი,ნამდვილად იგრძნობდი,რომ საქმე მთლად დალხინებულად არ უნდა გვქონოდეს.
სიტყვის ხმამაღლობა წარმოთქმულის გრანდიოზულობის პროპორციული იყო.
და მაშინ როდესაც,მჭადიჯვრიდან ,ქართული საგზაო ინჟინრების გენიით გაჭიმული ჩქაროსნული ტრასა,ფრანკფურტის მიდამოევში, ევროპული ავტობანების ოჯახში ჩაეწერა,
ქართულ სოფლებში,პრეზიდენტის ნაბოძები ერთი კანისტრა ბენზინით,მისივე ნაჩუქარი ტრაქტორები,სათითაოდ გადაირივნენ.თითოეულ სოფელში ,თითო ტრაქტორი ხვნის სასწაულს ახდენდა.ნებელობით შოკში ჩავერდნილმა მექანიზაციამ გადახნა ველ-მინდვრები.არნახული მოსავალით გაბედნიერებულმა, სიამაყით აღვსილმა გლეხმა ქართული პროდუქტით დაყუნწლული ჯორკიდულით და მჭადიჯვრის გზატკეცილით ევროპისაკენ აიღო გეზი.
მათ გზადაგზა უერთდებოდნენ ბუთუმად თუ ცალობით ,წვრილი თუ მსხვილი საქონლით მოვაჭრეები.ანუ ყველა კინტო და მოვაჭრე ,ყოველდღე სხვადასხვა ბაზრობებიდან კეტებით რომ არის გასარეკი,ევროპისაკენ დაიძრა.
და რა მოხდა?
ამოისუნთქა თბილისმა,ევროპა გაჯერდა ქართული ნაწარმით.და რაც ყველაზე მთავარია ევროპამ გაიცნო ნამდვილი ევროპელი,პირველი ევროპელი .ის ხალხი რომელთა მიწაზეც პირველი ევროპელის აკვანი დაირწა.ზეზვა და მზია.აი პირველი ევროპელები.
-რა იყო საქართველო ამ რამოდენიმე წლის წინათ?
ერთი ჩაბნელებული ,მშიერი,უბადრუკი პროვინცია,რომლის არსებობის შესახბ არავინ იცოდა.რუკაზე ვერ პოულობდნენ.ახლა?ჩვენი პროდუქტით აივსება ევროპის დახლები.
უფრო მეტიც,ვინმეს ჩვენი ოცნებების სიმწირეში რომ არ შეეპაროს ეჭვი.დღეს აი ამ წუთას,როდესაც ჩვენ აქ ვზეიმობთ,შავი ზღვის ფსკერზე ,ხელებდაკაპიწებული ქართველი მუშების თავდაუზოგავი შრომის შედეგად ხორციელდება გრანდიოზული პროექტი,რომელიც თავისი სიდიადით გადაფარავს ყველა დღემდე არსებულს.
შავი ზღვის ფსკერზე გაიჭიმება ის ტრასა,რომელიც სხვა ზღვებისა და ერთი ოკეანის გადალახვით ჩვენ და ჩვენს სამშობლოს სამუდამო სიმშვიდეს მოგვიტანს.
ჩვენ წინ უნდა ვიყუროთ.ევროპის შემდეგ ,რომლებსაც დარწმუნებული ვარ ძალიან მოეწონება ჩვენი პრასიც და ნიახურიც,კვახიც და კარტოფილიც,რადგან იქაური ლამაზია მაგრამ არაფრის გემო არა აქვს,ჩვენ სხვა ჰორიზონტები უნდა გავხსნათ. ჩვენ ყველას უნდა გავაგებინოთ,ვინც აქამდე ვერ გაიგო ,რომ ვვარსებობთ!
ახლა მიტინგების დრო არ არის.ახლა როდესაც ასეთი პერსპექტივები ეშლება ქვეყანას.
აი შავი ზღვა-ხმელთაშუა-ატლანტიკის პროექტს რომ დავამთავრეთ,ეს ტრასა ისე იმუშავებს როგორც საქართველოს სამხედრო გზა მუშაობდა და მუშაობს.ოღონდ ბნელეთში და ვეშაპთან კი არ მიგვიყვანს,ჩვენი დიდი საერთო ქვეყნის ერთ ერთი რაიონული მაგისტრალი იქნება.მერე მოვისვენებ და დავისვენებ. და დაისვენებს ყველა ქართველი.
აი მერე შეგვეძლება მხარ-თეძოზე წამოწოლა.
რა თქმა უნდა პრეზინდენტი აცნობიერებდა,რომ მისი პრეზიდენტობის,მეორე ვადაც არ ეყოფოდა ამ გრანდიოაული გეგმების განხორციელებას,მაგრამ ვინ იცის?ვინ იცის?
ვინ იცის რის საშუალებას და ნებას მისცემენ კაცს ,რომელსაც ასეთი ტიტანური აზრები უტრიალებს თავში.მართლაც,რომ ვინ იცის?
მერე რა იყო?
მერე ვინც გაუძლო ოცნებებში მოლაჟვარდე პრეზიდენტს ”დალნი პუტეშესტვიაში” ხომ გაყვა.ქვემოთ დარჩენილები კი შეწუხდნენ,მაგრამ ცაში ატყორცნილებმა იქედან გაამხნევეს:---ნუ გეშინიათ !თქვენც მალე გამოგებმებათ ასეთი ფრენისათვის საჭირო ფრთები ,ჩვენ ხომ ერთი გუნდი ვართო.
მერე უცებ ,არ ვიცი ხმა მოესმა იპოდრომიდან თუ რა მოხდა , მიწაზე დაეშვა მიშა და ცაში აზრთა უკიდეგანობით ზეატყორცნილი მისი გუნდის წევრებიც.
უცებ პრეზიდენტს გაახსენდა,რომ მთლად ასე ადვილად არ არის საქმე და ქვეყანა გაყოფილია .საეთაშორისო ურთიერთობის გრანდიოზულობის ფონზე,საშინაო პოლიტიკა ბინძური ინტრიგებისა და ქვეყნის მოღალატეების გამო, უფსკრულში და ბნელეთშია ჩაძირული .უკუნის განათებას კი ძლიერ და მრისხანე სავაოფი სჭირდებოდა.
და დაიწყო ,და შეუბერა.
გაიჩხრიკა და გაიწმინდა ყველა ბუჩქში,ყოველ ჩირგვში ჩასაფრებული მტერი და მუხდალი.მოღალატეების ხსენებაზე პრეზიდენტს ყველა დროის და ყველა ხალხის ნაციონალისტისათვის დამახასიათებელი სიმპტომები გამოუვლინდა. მოქნეული მარჯვენა ლამის სახსრიდან ამივარდნას ლამობდა.ამ პარტიის ლიდერისათვის დამახასიათებელი ქოჩორიც ნაცისტურად იბზიკებოდა.ტუჩებიც ისე იბრიცებოდნენ და მართალია საქართველოზე საუბრობდა ,მაგრამ ყურში მაინც-deusch land!deusch land! გესმოდა. ისეთი ამბები დააწია ყველა ღალატში შემჩნეულს ლამის ტყავი გააძრო და ავლაბრის ახლადაშენებულ რეზიდენციაში სკამებზე გადააკრა.რაც გადარჩა ,ზუმბ-ვავას და მისნაირებს მისცა დიპლიპიტოებისთვის.
წინ წამიწვდილი ხელის მტევნის რაკურსების ტეხვის გინდ-რანაირობა თავად მიქელანჯელოს გადაიყვანდა ჭკუიდან.მერე დაცხრა.დრო აღარ ითმენდა ,რადგან გრეჩიხა და ქართველები იპოდრომიდან პარლამენტისკენ დაძრულები ,ჰადა ჰა მოადგებოდნენ სააღლუმე პლაცს.
შემდეგ როგორც მისი მომხრე და მისგან დაწინაურებული ,ასევე მისგან ჩარეცხილი და განდგომილი ”ქვეყნის” მეუფედაც გამოაცხადა თავი და ამგვარად თავისი სკიპეტრის ქვეშ გააერთიანა სრულიად საქართველო.იქვე ჩამწკრივებულმა მტრის თვალის დასაფსებად საარტისტოდ გამოწყობილმა ლეგიონებმა,კედევ ერთხელ დაადასტურა მისი სამხედრო სიძლიერის შეუვალობას.
სასულე ორკესტრმა მთელ არემარეს მოჰფინა საზეიმო ხმოვანება.ინსტრუმენტები კი ელავარებდნენ ამომავალი მზის სხივებში,მაგრამ მათ მიერ აჟღერებული ჰანგები, არხეინად მარშირებდნენ,რუსულ იპერიალიზმსა და სოციალ-დემოკრატიის მრავალხმოვანი ლაბირინთის უსაზღვრო დიაპაზონში.
დაცხრა ტაში ,ოვაცია დამთავრადა ინაუგურაცია.მიშამ კიდევ ერთხედ მადლობა მოახსენა დამსწრე საზოგადოებას.კვალად ამისა გააქრო კათედრა, სხვებს რომ არ ესარგებლა სხვის ყელზე გამოზამთრებული და აპრილში კისერზე მოგდებული ”ჩერნაბურკასავით”.
იღლიაში ამოიჩრა ,სტუმრად ჩამოსული,თავისი ხალხის სიყვარულით და რუსეთის სიძულვილით საქართველოზე უსაზღვროდ შეყვარებული,მეგობარი ქვეყნის პრეზიდენტი.თან გაიყოლია მედროვეთა აღფრთოვანება და ისე ჩაეტია წინასწარ საგანგებოდ გამოთვლილ ძირითად დროში,რომ დამატებით არც ერთი წუთი არ დასჭირვებია.
მიშას შესაშინებლად იპოდრომიდან დაძრული გრეჩიხა და ქართველობა,მაშინ მოადგა მოედანს, როცა სააღლუმე სივრცეს უკვე დასუფთავების კანტორა დაპატრონებოდა,ხოლო შორს, მოედნის მიმართულებით, სასულე ორკესტრის ჩამკეტი და მისგან კარგა მანძილზე დაშორებული ,ემოციებით გაბრუებული მედოლე,უაზროდ ისევ აგრძელებდა ხელის ქნევას და დოლზე ბრახუნს.
მაგრამ ქართველი რა ქართველია სატრაბახო თუ ვერ ნახა და თავისმოსაწონებელი.
მართალია ერთმა ნიჭიერმა და უდროოდ წასულმა ქართველმა კი თქვა -”კეთებაშია ვნებათაღელვა და არა გაკეთებულით ტკბობაშიო”,მაგრამ ეგ ხომ დიდი ხნის წინათ იყო და თან იმ ქართველს კეთება გამოსდიოდა.ჩვენ,რომელსაც კეთება არ გამოგვდის ან არ გვაკეთებინებენ რა ვქნათ? რა ტრაბახის უფლებაც არა გვაქვს.ეს ხომ ჩვენი თვითგადარჩენის ნაციონალური ინსტიქტია ?!,თვითგვემას მივეცეთ?
საკეთებელთან მისვლის კულტურაა მთავარი.შეიძლება სულ არაფერი გააკეთო,მაგრამ ისე მიხვიდე რომ ხალხი გადარიო.
-იმ მიტინგზე მართალია არაფერი გაგვიკეთებია და მიშამ თავზე დაგვახურა ბებიაჩვენის დიდი ნიფხავიო,მაგრამ როგორ მივედით,რამდენი მივედით , და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია როგორ დავიშალეთ ისე,რომ იმას რაც თავზე წამოგვაცვეს ერთი ნაოჭიც კი არ შერხევიაო. ამას მხოლოდ ისეთი უძველესი ცივილიზაციის მქონე ხალხი თუ შესძლებს,რომელთა კულტურული ტრადიციების შლეიფი საუკუნეების სიღმეში ეჰეეე სად იკარგება ვინ იცის.
-არა ტო რაღაც გვაკლია?-გიჟდებოდა ბარანა.
-გითხარი მე შენ რაც გვაკლია.
-არა ხელს გვიშლის რაღაც,ნუ რამდენი წელი უნდა გაგრძელდეს ასე.
-ისევ გიმეორებ.ცუდ მოცეკვავეს რისი ქონა უშლიდა ხელს?
-მერე?
-მერე და ჩვენ იმის არ ქონა გვიშლის ხელს პოლიტიკაში.
-სანამ ჩვენ გვქინძავენ,არა აქვს ამას მნიშვნელობა ვინ.
-თუ გადაგკუზეს მერე არავინ აგარჩევინებს ,ეს მინდა ის არაო. სანამ სხვა გრძნობს,რომ შენ წამკუზავი ხარ,მანამ სულ იქნება საჭირო მიშასნაირი.
-რომელი რას იზამს?
-გადაიკუზება.
-სწორია.
-მიშა როგორია?
- მიშა მაგარია!
-აუ,როგორ გამიტყდა ჩემი.
მოდიოდნენ ჩუმად,გაბუტულებივით. რაღაც მოხდა იქ ,იმ მიტინგზე,მისი შედეგი კი უცნაური ავადმყოფობის სახით,პირველად სწორედ მათ ეზოში გამჟღავნდა.
piątek, 27 marca 2009
ვახ ვახო! ვახ ვახო! ჩემი თოფის ჩახმახო ...
ვახ ვახო, ვახ ვახო ჩემი თოფის ჩახმახო ...
გეშინოდეს იხვების მონადირევ ახმახო!
საცხრააპრილოდ თბილისი გუდიანი კაცებით გაივსო .
-რა უდევთ გუდაში?
-იარაღი უდევთ,იარაღი.ნაირ-ნაირი,ისეთი მხოლოდ ერთხელ და ისიც მხოლოდ ძილში რომ შეიძლება ნახო .თან ისეთი მაგიური ძალა აქვს იმ იარაღს, ხელში აიღებ თუ არა იმ წამსვე, თვალის დახამხამებაში, წინასწარი დაპატიმრების საკანში აღმოჩნდები და მერე ვერ გიშველის ერთი ბესელია კი არა,მთელი ბესელიობა რაც დედამიწის ზურგზეა და ყველა ადვოკატად რომ გადაიქცეს.
მაგრამ იარაღი აქვთ?! იარაღი აქვთ?! იარაღის უნახავს გაგხდიან.
АКС-У , UZ-იო,სტეჩკინიო და რა ვიცი კიდევ რანაირი. აბა ახლა პისტოლეტებს და რევოლვერებს არ იკითხავ-ნაგანი, ბრაუნინგი, ბერეტა და ათასნაირი სხვა, სულ აცმული დააქვთ თურმე. მერე მაღაზიაში ერთ ცალს რომ ყიდულობ, იმის ნახევარ ფასში გაძლევს კონას, ანუ კონაში ათი ცალია.
რომ დაინახავ ასეთ გუდიან კაცს, ის აუცილებლად გაგიღიმებს, მერე თვალს ჩაგიკრავს.
აქ მოდი -СТАДИОН , СТАДИОН - პაროლია ასეთი ...შენც გახსნი გუდას და მერე გეტყვის რომ გადასაყრელი აქვს იარაღი, მაგრამ მთლად ისე არაა რომ გადაყრა უნდოდეს,ამიტომ $5000-იანს $500-ად მოგყიდის, თანაც ისეთს შენ რომ ვერასდოს იშოვი და მარტო მთავრობას, რომ შეუძლია შემოიტანოს, გაიგე?
მოდი და ნუ აიშლები კაცი... შეგიჩდება ეშმაკი თუ ძალიან არ გაბაჯიჯგდები შვინდა მოზვერივით.
დიდი ხაფანგია დაგებული და შიგ სხვადასხვა სახის ავტომატური იარაღია ყველის მაგივრად ან ძეხვის, რა ვიცი ვის რა მოგწონთ.
მოკლედ- ვახ ვახო,ვახ ვახო! მე გაგაფრთხილეთ ახმახო მონადირენო.
ახლა გავაგრძელებ მერე რა შეიძლება მოხდეს.
მერე თუ გაგიწყრათ ღმერთი, მთავრობის ოპოზიციაში ხართ ან თუ მთლად დაიღუპეთ და რომელიმე ოპოზიციური პარტიის წევრი ბრძანდებით და ამის გამო ზურგი იგრძენით, თავზე ხელი აიღეთ და მთლად გაკუნტრუშდით, ანუ დაბოლილი ხართ, ან რაიმე სხვა ბანგის ზემოქმედების ქვეშ და ამის გამო იარაღის დანახვისას საერთოდ აგერიათ რამსები, საკუთარ მდგომარეობას კიდევ უფრო ნუ დაამძიმებთ, თავს კონტროლი გაუწიეთ. რომც მოგინდეთ ფოსტა-ტელეგრაფის, ანძის, რკინიგზის სადგურის ბლოკირება - მაინც წითელარმიულ ფილმებზე ხართ გაზრდილები - და ბოლოს და ბოლოს პარლამენტისა და პრეზიდენტის რეზიდენციის აღება, დაფიქრდით. ჯერ საკუთარ თავი შეათვალიერეთ და მერე მომწოდებელი, თორემ თქვენი ” ბრუსილოვის გარღვევის” დაგეგმვის, მისი გრანდიოზულობით დატყვევებულმა, შეიძლება ვერ შეამჩნიოთ, ნიფხავჩახდილ და ყვერების ფხანის მდგომარეობაში გაცხადებულმა ამ თქვენმა ტიტანურმა ნაბოდვარმა, რომ აზრი დაკარგოს და მსმენელმა და მნახველმა სათანადოდ ვერც კი შეაფასოს იგი.
ესე იგი იმის თქმა მინდა, რომ სანამ ასი ათას კაცს ასეულებად დაყოფთ, მერე იმას ათეულებად თუ ოცეულებად და იმ მარშრუტკით გადასხამთ დესანტს პარლამენტის მიმდებარე ტერიტორიაზე, რომელსაც იარაღის მომწოდებელი გთავაზობთ, დაფიქრდი, კაცო, გეყოფა ეს ერთი და ისიც ვიღაც ბარიგას ძმაკაცის მარშრუტკა? უარი რომ თქვას იმ ძმაკაცმა რას შვები მერე? ეს ასი ათასი, კბილებამდე შეიარაღებული კაცი სად მიგყავს ?
-ჰოოო?!
-აბა რას გეუბნები?
-ჯერ დაფიქრდი,ზარბაზნებს, ბეტეერებს და გრადებს რომ ითხოვ. ჯერ ნიფხავი აიწიე, აზრზე მოდი და მერე დაგეგმე დიდი სამხედრო ოპერაციები, სხვას კი არაფერს გეუბნები. თორემ ისე იქცევი ვერ გაიგებს კაცი მტერი ხარ თუ მოყვარე თუ უბრალოდ იდიოტი.
ახლა იმაზეც იფიქრე ეგ შენი ბარიგა ასე რომ ფანტავს ამ იარაღს და ჩალის ფასად ყიდის სრულ ჭკუაზეა ?ან საიდან მოიტანა? ვინ მისცა? არ გაინტერესებს?
თუ ორ იდიოტს და მესამეს თქვენ რომ ასე დაგარიგათ ჩვენც იდიოტები ვგონივართ?
-ჰა, მითხარი როგორ არის თქვენი საქმე? ვახ ვახოოოო!
-ა, ოპერ მუშაკებო, ან ისე მოიტყუეთ, რომ ვერ მიხვდეს კაციშვილი რას გვიპირებთ ან შეურაცხყოფას ნუ გვაყენებთ.
მართლაც რომ ვახ ვახო!
გამოვლენის აგენტებო, თქვე ძალად გამომძიებლებო, გშიათ და იმიტომ ხართ აგენტები?
აი იმ იურიდიული განათლების მურთაზას მინდა უთხრა, გუშინ ერთი SMS-ის გამომგზავნი, რომ ეხვეწებოდა აქუბარდიას, მურთაზას ღრმა აზროვნებით ჭკუიდან გადასული:
-ტუფლი არ გაცვია? ერთი გაიხადე და ესროლეო მაგასო.
ხოდა სანამ ტუფლის სროლის ჭკუაზე არიან მანამ გაჩერდით თქვე ყველა მურთაზებო და მურთუზულებო, თორემ მართლა თუ დაიწყო სხვა რაღაცეების სროლა, გარწმუნებთ თქვენს, ფხანით ტრაკდაწითლებულ გამოვლენის თუ გავლენის აგენტებთან არ მოვლენ იარაღის შესაძენად. სანამ მაჯლაფუნა გონიხართ მანამ წადით.
მაგრამ თქვენ რომ წახვიდეთ ვინ უნდა მოვიდეს?
უიმე, დედა, გასკდა ტვინი.
ახლა რაც შეეხება გამოვლენას.
გამოვლენა შეიძლება იმის რას რეალურად ხდება და წაასწრებ მამაძაღლობას, ანუ ფაქტზე დაიჭერ. ხოლო ის რასაც თქვენ ახორციელებთ, თქვენი მოკლე ჭკუით, არის დანაშაულის პროვოცირება. და იგი ორმაგი დანაშაულია. და დანაშაული არა რომელიმე კერძო პირის მიერ ჩადენილი, არამედ ჩადენილი სახელმწიფოს მიერ თავისი მოქალაქეების წინააღმდეგ.
-რატომო მკითხავთ, ხომ ვიცი, სახეზე გაწერიათ და ვერ იგებთ. ბატონო კუბლაშვილო, ვიცი გუშინ თქვენც არ გესმოდათ ეს მაესტროს ეთერში:
-ვერ გავიგე რა არის ამაში გაუგებარიო-
გიხსნი.
ქვეყანაში სიკვდილით დასჯა იმიტომ კი არ უნდა იყოს აკრძალული, რომ შეიძლება გაგეპაროს და უდანაშაულო ადამიანი აღმოჩნდეს ელექტრო სკამზე, ან სახრჩობელაზე, იმიტომ რომ ქვეყანაში ჯალათი არ არსებობდეს. კაცი, რომლის პროფესია ადამიანის მოკვდინებაა. ესეც ხომ უნდა გააკეთოს ვინმემ, თუ ამ ქვეყნის ხალხი სიკვდილით დასჯას ითხოვს. აი, ამიტომაც, რომ ადამიანი ასეთი საქმისთვის არ გაიწიროს, ქართველებმა უარი თქვეს სიკვდილით დასჯაზე. ეს დემოკრატიის მონაპოვარი კი არ არის, ეს ერის ბუნებაა, რადგან მან ეს რვა საუკუნეზე მეტი ხნის წინ თქვა.
ეს თქვენ ისე საფიქრელად ... რაც გაგიკეთებიათ, ეს წლები, რომ გაიხსენოთ.
დღეს რას აკეთებთ?
თუ ღვთის მადლით ვერ გამოავლინეთ იარაღის მართლა მყიდველ - გამყიდველი, პროვოკაციას უწყობთ ადამიანებს? და მერე ამას სახალხოდ აპიარებთ?
არ მაინტერესებს იურიდიული მხარე, რადგან კანონიც და კანონიერებაც ისეთია რა სამართალიც აქვს სახელმწიფის. სამართალი სამართლიანობას არ ნიშნავს ყოველთვის, რადგან თავისი შ;ესაფერისი სამართალი ხამურაბისაც ჰქონდა და აშურბანიპალსაც, ტყავს, რომ აძრობდა კაცს და მერე ქონგურებზე რომ გადმოფენდა.
ასეთი სამართლის სახელმწიფოში, რომ არ უნდა ცხოვრება, ყველა ადამიანური ქვენა გრძნობის გამოჭენებაში, რომ გდებთ ბრალს ეს ვერ გაგიგიათ თქვენ. და ეს თქვენი ბოლო და ალბათ არა უკანასკნელი გმირობაც ამ ქვენა გრძნობის წაქეზება რომ არის ნუთუ არ გესმით?
დადიხართ გუდამოკიდებულები და აქეზებთ დანაშაულზე ადამიანებს?
ნახე, რეები მიწყვია ამ ტომარაში.
არ გინდა იყიდოო?
თან რა იაფად ვყიდიო?
იფ, იფ, რა იარაღიაო ..
თუ იქნებ მყიდველიც შენია და გამყიდველიც, ბატონო ვანო?
ერთი ნარკომანს ვიცნობდი. გადაწყვიტა არ გაკარებოდა ამ საქმეს. იმკურნალა, საოცარი ნებისყოფას გამოავლინა არავინ რომ არ ელოდა, კაცს დაემსგავსა. იჯდა ერთხელ ჩემთან. მე ჩემს საქმეს ვაკეთებდი. ის ტელევიზორში ფილმს უყურებდა. რამოდენიმეჯერ გადართო სხვადასხვა არხზე. ტელევიზორი კი არ ცხრებოდდა - КОКАИН, ГЕРОИН, КОКАИН, ГЕРОИН - ბოლოს ადგა, წავედი მეო და დააყოლა: სიმღერა რომ არ გინდოდეს ძალით აგამღერებენო და წავიდა ...
თქვენც ხომ ასე ძალით არ გინდათ ვინმეს ამღერება?
ა, ბატონო ვანო?
და ქართველო პინკერტონებო და მეგრეებო?
ხო, იმას გიყვებოდით ვუყურე ბესელია - მურთაზას ფარიკაობას და სხვა არხზე გადავრთე, რადგან დაიხარჯა ქალბატონი ბესელია. დისპუტში მძიმე არტილერიაც ჩაერთო ბატონი სავანელის სახით: აბა ეს მუხლი და აბა ესო. ხან აქედან მიუყენეს და ხან იქედან. მურთაზა კი ამბობდა პატივს გცემთ ძალიან ქალბატონო ბესელიაო და თქვენი მიყენებული მუხლებისაც ძალიან ჭირიმეო, მაგრამ ... მოპაექრეთა ცნობიერების დონეზე კავკასიის ეთერში დაახლოების ვერავითარი პერსპექტივა ვერ გამოკვეთა. მომბეზრდა და სხვა არხზე გადავრთე.
იქ კი წეროები მიფრინავდნენ თბილ ქვეყნებში. სამი ყველაზე ძლიერი იდგა სამკუთხედის თავში. მეთაური აპობდა ჰაერს ძლიერი ფრთებით. მერე რაღაც ნიშანზე გვერდზე მდგომი ენაცვლებოდა დაღლილს, მერე ის მესამე დგებოდა წინამძღოლად და ასე მონაცვლეობით ყველაზე ძლიერი იქნევდა ფრთებს. ებრძოდა სტიქიას, რათა თავისი ჯიში და მოდგმა მიმართულებას არ აცდენოდა და მშვიდობიანად ჩაფრენილიყო დანიშნულების ადგილზე. ყველაზე ბოლოს, უკვე გაკვალულ გზაზე სუსტები მიფრინავდნენ. უჭირდათ ფრენა. ხაზსაც ვერ იცავდნენ, მაგრამ ცდილობდნენ, რადგან იცოდნენ, რომ ის ვინც სათავეში დგას, ყველაზე ძლიერია, ყველაზე გონიერი და გამბედავია ამ ქვეყანაზე და ყველაფერს გააკეთებს, რომ მან და მისნაირებმა მშვიდობით მიაღწიონ სასურველ მიზანს...
ნეტავ ადამიანს რა უშლის წერომ რომ იცის, ბატმა რომ იცის,იხვმა რომ იცის ის რომ იცოდეს?!
ჰო და ვახ ვახო! ვახ ვახო! ჩემი თოფის ჩახმახო! გეშინოდეს იხვების, მონადირევ, ახმახო!
ქეთევან კიკალეიშვილი
27.03.2009, თბილისი
გეშინოდეს იხვების მონადირევ ახმახო!
საცხრააპრილოდ თბილისი გუდიანი კაცებით გაივსო .
-რა უდევთ გუდაში?
-იარაღი უდევთ,იარაღი.ნაირ-ნაირი,ისეთი მხოლოდ ერთხელ და ისიც მხოლოდ ძილში რომ შეიძლება ნახო .თან ისეთი მაგიური ძალა აქვს იმ იარაღს, ხელში აიღებ თუ არა იმ წამსვე, თვალის დახამხამებაში, წინასწარი დაპატიმრების საკანში აღმოჩნდები და მერე ვერ გიშველის ერთი ბესელია კი არა,მთელი ბესელიობა რაც დედამიწის ზურგზეა და ყველა ადვოკატად რომ გადაიქცეს.
მაგრამ იარაღი აქვთ?! იარაღი აქვთ?! იარაღის უნახავს გაგხდიან.
АКС-У , UZ-იო,სტეჩკინიო და რა ვიცი კიდევ რანაირი. აბა ახლა პისტოლეტებს და რევოლვერებს არ იკითხავ-ნაგანი, ბრაუნინგი, ბერეტა და ათასნაირი სხვა, სულ აცმული დააქვთ თურმე. მერე მაღაზიაში ერთ ცალს რომ ყიდულობ, იმის ნახევარ ფასში გაძლევს კონას, ანუ კონაში ათი ცალია.
რომ დაინახავ ასეთ გუდიან კაცს, ის აუცილებლად გაგიღიმებს, მერე თვალს ჩაგიკრავს.
აქ მოდი -СТАДИОН , СТАДИОН - პაროლია ასეთი ...შენც გახსნი გუდას და მერე გეტყვის რომ გადასაყრელი აქვს იარაღი, მაგრამ მთლად ისე არაა რომ გადაყრა უნდოდეს,ამიტომ $5000-იანს $500-ად მოგყიდის, თანაც ისეთს შენ რომ ვერასდოს იშოვი და მარტო მთავრობას, რომ შეუძლია შემოიტანოს, გაიგე?
მოდი და ნუ აიშლები კაცი... შეგიჩდება ეშმაკი თუ ძალიან არ გაბაჯიჯგდები შვინდა მოზვერივით.
დიდი ხაფანგია დაგებული და შიგ სხვადასხვა სახის ავტომატური იარაღია ყველის მაგივრად ან ძეხვის, რა ვიცი ვის რა მოგწონთ.
მოკლედ- ვახ ვახო,ვახ ვახო! მე გაგაფრთხილეთ ახმახო მონადირენო.
ახლა გავაგრძელებ მერე რა შეიძლება მოხდეს.
მერე თუ გაგიწყრათ ღმერთი, მთავრობის ოპოზიციაში ხართ ან თუ მთლად დაიღუპეთ და რომელიმე ოპოზიციური პარტიის წევრი ბრძანდებით და ამის გამო ზურგი იგრძენით, თავზე ხელი აიღეთ და მთლად გაკუნტრუშდით, ანუ დაბოლილი ხართ, ან რაიმე სხვა ბანგის ზემოქმედების ქვეშ და ამის გამო იარაღის დანახვისას საერთოდ აგერიათ რამსები, საკუთარ მდგომარეობას კიდევ უფრო ნუ დაამძიმებთ, თავს კონტროლი გაუწიეთ. რომც მოგინდეთ ფოსტა-ტელეგრაფის, ანძის, რკინიგზის სადგურის ბლოკირება - მაინც წითელარმიულ ფილმებზე ხართ გაზრდილები - და ბოლოს და ბოლოს პარლამენტისა და პრეზიდენტის რეზიდენციის აღება, დაფიქრდით. ჯერ საკუთარ თავი შეათვალიერეთ და მერე მომწოდებელი, თორემ თქვენი ” ბრუსილოვის გარღვევის” დაგეგმვის, მისი გრანდიოზულობით დატყვევებულმა, შეიძლება ვერ შეამჩნიოთ, ნიფხავჩახდილ და ყვერების ფხანის მდგომარეობაში გაცხადებულმა ამ თქვენმა ტიტანურმა ნაბოდვარმა, რომ აზრი დაკარგოს და მსმენელმა და მნახველმა სათანადოდ ვერც კი შეაფასოს იგი.
ესე იგი იმის თქმა მინდა, რომ სანამ ასი ათას კაცს ასეულებად დაყოფთ, მერე იმას ათეულებად თუ ოცეულებად და იმ მარშრუტკით გადასხამთ დესანტს პარლამენტის მიმდებარე ტერიტორიაზე, რომელსაც იარაღის მომწოდებელი გთავაზობთ, დაფიქრდი, კაცო, გეყოფა ეს ერთი და ისიც ვიღაც ბარიგას ძმაკაცის მარშრუტკა? უარი რომ თქვას იმ ძმაკაცმა რას შვები მერე? ეს ასი ათასი, კბილებამდე შეიარაღებული კაცი სად მიგყავს ?
-ჰოოო?!
-აბა რას გეუბნები?
-ჯერ დაფიქრდი,ზარბაზნებს, ბეტეერებს და გრადებს რომ ითხოვ. ჯერ ნიფხავი აიწიე, აზრზე მოდი და მერე დაგეგმე დიდი სამხედრო ოპერაციები, სხვას კი არაფერს გეუბნები. თორემ ისე იქცევი ვერ გაიგებს კაცი მტერი ხარ თუ მოყვარე თუ უბრალოდ იდიოტი.
ახლა იმაზეც იფიქრე ეგ შენი ბარიგა ასე რომ ფანტავს ამ იარაღს და ჩალის ფასად ყიდის სრულ ჭკუაზეა ?ან საიდან მოიტანა? ვინ მისცა? არ გაინტერესებს?
თუ ორ იდიოტს და მესამეს თქვენ რომ ასე დაგარიგათ ჩვენც იდიოტები ვგონივართ?
-ჰა, მითხარი როგორ არის თქვენი საქმე? ვახ ვახოოოო!
-ა, ოპერ მუშაკებო, ან ისე მოიტყუეთ, რომ ვერ მიხვდეს კაციშვილი რას გვიპირებთ ან შეურაცხყოფას ნუ გვაყენებთ.
მართლაც რომ ვახ ვახო!
გამოვლენის აგენტებო, თქვე ძალად გამომძიებლებო, გშიათ და იმიტომ ხართ აგენტები?
აი იმ იურიდიული განათლების მურთაზას მინდა უთხრა, გუშინ ერთი SMS-ის გამომგზავნი, რომ ეხვეწებოდა აქუბარდიას, მურთაზას ღრმა აზროვნებით ჭკუიდან გადასული:
-ტუფლი არ გაცვია? ერთი გაიხადე და ესროლეო მაგასო.
ხოდა სანამ ტუფლის სროლის ჭკუაზე არიან მანამ გაჩერდით თქვე ყველა მურთაზებო და მურთუზულებო, თორემ მართლა თუ დაიწყო სხვა რაღაცეების სროლა, გარწმუნებთ თქვენს, ფხანით ტრაკდაწითლებულ გამოვლენის თუ გავლენის აგენტებთან არ მოვლენ იარაღის შესაძენად. სანამ მაჯლაფუნა გონიხართ მანამ წადით.
მაგრამ თქვენ რომ წახვიდეთ ვინ უნდა მოვიდეს?
უიმე, დედა, გასკდა ტვინი.
ახლა რაც შეეხება გამოვლენას.
გამოვლენა შეიძლება იმის რას რეალურად ხდება და წაასწრებ მამაძაღლობას, ანუ ფაქტზე დაიჭერ. ხოლო ის რასაც თქვენ ახორციელებთ, თქვენი მოკლე ჭკუით, არის დანაშაულის პროვოცირება. და იგი ორმაგი დანაშაულია. და დანაშაული არა რომელიმე კერძო პირის მიერ ჩადენილი, არამედ ჩადენილი სახელმწიფოს მიერ თავისი მოქალაქეების წინააღმდეგ.
-რატომო მკითხავთ, ხომ ვიცი, სახეზე გაწერიათ და ვერ იგებთ. ბატონო კუბლაშვილო, ვიცი გუშინ თქვენც არ გესმოდათ ეს მაესტროს ეთერში:
-ვერ გავიგე რა არის ამაში გაუგებარიო-
გიხსნი.
ქვეყანაში სიკვდილით დასჯა იმიტომ კი არ უნდა იყოს აკრძალული, რომ შეიძლება გაგეპაროს და უდანაშაულო ადამიანი აღმოჩნდეს ელექტრო სკამზე, ან სახრჩობელაზე, იმიტომ რომ ქვეყანაში ჯალათი არ არსებობდეს. კაცი, რომლის პროფესია ადამიანის მოკვდინებაა. ესეც ხომ უნდა გააკეთოს ვინმემ, თუ ამ ქვეყნის ხალხი სიკვდილით დასჯას ითხოვს. აი, ამიტომაც, რომ ადამიანი ასეთი საქმისთვის არ გაიწიროს, ქართველებმა უარი თქვეს სიკვდილით დასჯაზე. ეს დემოკრატიის მონაპოვარი კი არ არის, ეს ერის ბუნებაა, რადგან მან ეს რვა საუკუნეზე მეტი ხნის წინ თქვა.
ეს თქვენ ისე საფიქრელად ... რაც გაგიკეთებიათ, ეს წლები, რომ გაიხსენოთ.
დღეს რას აკეთებთ?
თუ ღვთის მადლით ვერ გამოავლინეთ იარაღის მართლა მყიდველ - გამყიდველი, პროვოკაციას უწყობთ ადამიანებს? და მერე ამას სახალხოდ აპიარებთ?
არ მაინტერესებს იურიდიული მხარე, რადგან კანონიც და კანონიერებაც ისეთია რა სამართალიც აქვს სახელმწიფის. სამართალი სამართლიანობას არ ნიშნავს ყოველთვის, რადგან თავისი შ;ესაფერისი სამართალი ხამურაბისაც ჰქონდა და აშურბანიპალსაც, ტყავს, რომ აძრობდა კაცს და მერე ქონგურებზე რომ გადმოფენდა.
ასეთი სამართლის სახელმწიფოში, რომ არ უნდა ცხოვრება, ყველა ადამიანური ქვენა გრძნობის გამოჭენებაში, რომ გდებთ ბრალს ეს ვერ გაგიგიათ თქვენ. და ეს თქვენი ბოლო და ალბათ არა უკანასკნელი გმირობაც ამ ქვენა გრძნობის წაქეზება რომ არის ნუთუ არ გესმით?
დადიხართ გუდამოკიდებულები და აქეზებთ დანაშაულზე ადამიანებს?
ნახე, რეები მიწყვია ამ ტომარაში.
არ გინდა იყიდოო?
თან რა იაფად ვყიდიო?
იფ, იფ, რა იარაღიაო ..
თუ იქნებ მყიდველიც შენია და გამყიდველიც, ბატონო ვანო?
ერთი ნარკომანს ვიცნობდი. გადაწყვიტა არ გაკარებოდა ამ საქმეს. იმკურნალა, საოცარი ნებისყოფას გამოავლინა არავინ რომ არ ელოდა, კაცს დაემსგავსა. იჯდა ერთხელ ჩემთან. მე ჩემს საქმეს ვაკეთებდი. ის ტელევიზორში ფილმს უყურებდა. რამოდენიმეჯერ გადართო სხვადასხვა არხზე. ტელევიზორი კი არ ცხრებოდდა - КОКАИН, ГЕРОИН, КОКАИН, ГЕРОИН - ბოლოს ადგა, წავედი მეო და დააყოლა: სიმღერა რომ არ გინდოდეს ძალით აგამღერებენო და წავიდა ...
თქვენც ხომ ასე ძალით არ გინდათ ვინმეს ამღერება?
ა, ბატონო ვანო?
და ქართველო პინკერტონებო და მეგრეებო?
ხო, იმას გიყვებოდით ვუყურე ბესელია - მურთაზას ფარიკაობას და სხვა არხზე გადავრთე, რადგან დაიხარჯა ქალბატონი ბესელია. დისპუტში მძიმე არტილერიაც ჩაერთო ბატონი სავანელის სახით: აბა ეს მუხლი და აბა ესო. ხან აქედან მიუყენეს და ხან იქედან. მურთაზა კი ამბობდა პატივს გცემთ ძალიან ქალბატონო ბესელიაო და თქვენი მიყენებული მუხლებისაც ძალიან ჭირიმეო, მაგრამ ... მოპაექრეთა ცნობიერების დონეზე კავკასიის ეთერში დაახლოების ვერავითარი პერსპექტივა ვერ გამოკვეთა. მომბეზრდა და სხვა არხზე გადავრთე.
იქ კი წეროები მიფრინავდნენ თბილ ქვეყნებში. სამი ყველაზე ძლიერი იდგა სამკუთხედის თავში. მეთაური აპობდა ჰაერს ძლიერი ფრთებით. მერე რაღაც ნიშანზე გვერდზე მდგომი ენაცვლებოდა დაღლილს, მერე ის მესამე დგებოდა წინამძღოლად და ასე მონაცვლეობით ყველაზე ძლიერი იქნევდა ფრთებს. ებრძოდა სტიქიას, რათა თავისი ჯიში და მოდგმა მიმართულებას არ აცდენოდა და მშვიდობიანად ჩაფრენილიყო დანიშნულების ადგილზე. ყველაზე ბოლოს, უკვე გაკვალულ გზაზე სუსტები მიფრინავდნენ. უჭირდათ ფრენა. ხაზსაც ვერ იცავდნენ, მაგრამ ცდილობდნენ, რადგან იცოდნენ, რომ ის ვინც სათავეში დგას, ყველაზე ძლიერია, ყველაზე გონიერი და გამბედავია ამ ქვეყანაზე და ყველაფერს გააკეთებს, რომ მან და მისნაირებმა მშვიდობით მიაღწიონ სასურველ მიზანს...
ნეტავ ადამიანს რა უშლის წერომ რომ იცის, ბატმა რომ იცის,იხვმა რომ იცის ის რომ იცოდეს?!
ჰო და ვახ ვახო! ვახ ვახო! ჩემი თოფის ჩახმახო! გეშინოდეს იხვების, მონადირევ, ახმახო!
ქეთევან კიკალეიშვილი
27.03.2009, თბილისი
Subskrybuj:
Posty (Atom)
